~~ Φυλλομετρώντας το παρελθόν ~~ της ΑΓΑΘΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ - ΛΑΪΟΥ

Toυ Γιώργιου Παρασκευόπουλου
Σήμερα φίλοι μου σας παρουσιάζω την συγγραφέα και ποιήτρια Αγαθή Παπαδοπούλου Λάιου από τα Γρεβενά.

Γεννήθηκε στο Κυπαρίσσι Γρεβενών, και από την ηλικία των πέντε χρόνων είναι μόνιμα εκγκατεστημενη στα Γρεβενά. Είναι παντρεμένη με τον ξυλογλύπτη Βασίλη Λάιο και μητέρα δύο αγοριών 35 και 31 χρονών. Η γνωριμία της με την ποίηση και τη λογοτεχνία, ήρθε απρόσμενα και σε μια ώριμη ηλικία, και ήταν στο ξεχείλισμα, αποθεμάτων και συναισθημάτων, από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια.

"Από το οικογενειακό περιβάλλον του πατέρα μου γράφουν όλοι ποιήματα και υπάρχει στην οικογένεια ένα ποίημα που είχε γραφτεί από το 1840 του προπάππου της με πολλές στροφές".

Είναι μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού Βορείου Ελλάδος και έχω τιμηθεί με το πρώτο τίτλο στον Παγκόσμιο Ποιητικό Ελληνικό Διαγωνισμό με το ποίημα "Ειρήνη Πανανθρώπινο Αγαθό". Εμφανίστηκε επισήμως στο χώρο της ποίησης με την έκδοση του βιβλίου ποιητική συλλογή του τόπου, λαογραφικό με τίτλο "Τα Γρεβενά όπως τα θυμάμαι", συμμετείχε στην Ανθολογία Ποίησης "Ερωτικός Μάιος" της Μουσικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος στο πλαίσιο του Πνευματικού Μαΐου Θεσσαλονίκης και στο "Λεξικό της Ελληνικής Διανόησης" της Αμφικτυονίας Ελληνισμού".

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ - ΤΙΤΛΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ:
1) Τιμητικό Δίπλωμα απο την Αμφικτυονία Ελληνισμου 2007-2008 "Λεξικό της Ελληνικής Διανόησης" για τη μεγάλη προσφορά της στα Ελληνικά Γράμματα, 9 Σεπτεμβρίου 2007.
2) Έπαινος απο την Αμφικτυονία Ελληνισμού για τη συμμετοχή της στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό με θέμα "Ειρήνη Πανανθρώπινο Αγαθό", Θεσσαλονίκη - 30 Σεπτεμβρίου 2007
3) Βραβείο απο την Αμφικτυονία Ελληνισμού για τη μεγάλη προσφορά της στον Πολιτιστικό και Κοινωνικό τομέα, Θεσσαλονίκη - 12 Ιουνίου 2008.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ

Φυλλομετρώντας το παρελθόν
Ήταν μια γλυκιά νύχτα του Μαΐου.Το καλοκαίρι πλησίαζε, όλη η φύση μοσχοβολούσε και ένα απαλό Μαγιάτικο αεράκι της έφερνε την μυρωδιά των γιασεμιών. Όλοι κοιμόντουσαν στην γειτονιά και μόνο εκείνη καθόταν στο μπαλκόνι και άκουγε το τετέρισμα των τζιτζικιών, που έσπαγαν την σιγαλιά
με το μοναχικό τους τραγούδι. Εκείνη καθισμένη βρισκόταν στο δικό της κόσμο, και ονειρευόταν συνειδητά και τα όνειρά της αυτά που τα έκανε σχεδόν ξύπνια, ποτέ δεν ήταν ωραία Όλα της φαινόταν απαίσια και τρομακτικά, όπως ήταν και η ζωή της μέχρι εκείνη την στιγμή, και ας πίστευαν οι άλλοι γύρω της ότι ήταν ευτυχισμένη! Τι είναι άραγε η ευτυχία'! Τόσο εύκολα μπορεί να την βρει κανείς και να την φτάσει!
Μέσα της σκεπτόταν πως μια ολόκληρη ζωή, προσπαθούσε να ψηλαφίσει την αλήθεια της ζωής της αλλά αυτή βρισκόταν μακριά και εκείνη προσπαθούσε να την φτάσει, μα όταν την έφτασε ήταν ήδη πολύ αργά. Οι αναμνήσεις ξεπηδούσαν από το μυαλό της σαν πίδακας που χόρευε γύρω της!!!...