Μου αρέσουν οι άνθρωποι που γελάνε σαν μικρά παιδιά!

της Αναστασίας Νάννου

Ο χρόνος είναι ένας αυστηρός δάσκαλος που μεταμορφώνει την προσωπικότητα ενός ανθρώπου με το πέρασμά του και τις περισσότερες φορές δημιουργεί ένα σκληρό, άκαμπτο κι αναίσθητο προσωπείο. Σκληραγωγεί, σου μαθαίνει να πειθαρχείς στις δυσκολίες και να μη σ’ αγγίζουν οι μικρότητες.

Μέσα στην πεζή καθημερινότητα ξεχωρίζουμε μερικούς ανθρώπους, είναι λίγοι και διαλεχτοί. Είναι εκείνοι που χαμογελούν και μέσα απ’ το χαμόγελό τους βλέπεις ακόμη το παιδί που κρύβουν μέσα τους. Είναι ίσως η καλύτερη επιλογή για τον περίγυρό μας και ξέρετε γιατί;

Οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν όλες τις καταστάσεις της ζωής τους με μια παιδικότητα και μια πιο ανάλαφρη διάθεση. Έχουν αθωότητα στα μάτια τους, ευαίσθητη καρδιά και το χαμόγελό τους ταυτίζεται μ’ εκείνο που είχαν πριν αρκετά χρόνια.

 Δεν πρόκειται για ανθρώπους  που δεν έχουν ωριμάσει, αλλά για εκείνους που είχαν το σθένος και τη δύναμη παρά τις αντιξοότητες της ζωής τους να διακρίνουν πάντα τη χαρούμενη πλευρά της ζωής και να θυμούνται μόνο ευτυχισμένες στιγμές. Ποιο παιδί νοσταλγεί δύσκολες στιγμές της ζωής του; Κανένα.

Οι άνθρωποι αυτοί δε μεγαλώνουν ποτέ, διατηρούν χαρακτηριστικά της παιδικής ηλικίας και στην ενήλικη ζωή τους. Η ανυπομονησία, η περιπετειώδης διάθεση, η περιέργεια, η ανεπιτήδευτη χαρά κι ο ανυπέρβλητος ενθουσιασμός κυριαρχούν στην προσωπικότητά τους.

Αγαπάνε με όλο τους το είναι, όπως τα παιδιά, ειλικρινά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αγκαλιάζουν για να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, σε φιλάνε με πάθος, σε πειράζουν, σου κάνουν δώρα, σε κάνουν να χαμογελάς. Είναι τόσο εξωστρεφείς, όσο κι άνθρωποι με παιχνιδιάρικη διάθεση.

Ένα παιδί χαρακτηρίζεται απ’ την ωμή ειλικρίνεια, τον ακατέργαστο τρόπο έκφρασης της άποψής του και την ευκολία εκδήλωσης θυμού κι αντιπάθειας.  Δεν υπάρχει διαχείριση συναισθηματικών εξάρσεων, ούτε ωραιοποίηση του λόγου, γι’ αυτό κι οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται απ’ την έντονη παιδικότητα, μπορούν να πληγώσουν περισσότερο απ’ τον καθένα.

Θυμώνουν πολύ, δε σου μιλάνε, κρατάνε μούτρα, κλειδώνονται σε δωμάτια, αλλά κάποια στιγμή όλο αυτό τους περνά, έτσι απλά. Μπορεί να σε προσβάλουν χωρίς να το αντιληφθούν, να σου φωνάξουν, να γίνουν επίμονοι όταν επιθυμούν κάτι να υλοποιήσουν και να μην υποχωρούν.

Εμείς που έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας που διατηρούν την παιδικότητα μέσα τους, ξέρουμε πόσο τυχεροί είμαστε. Μας γεμίζουν με αισιοδοξία, ενθουσιασμό και χαρά. Όταν χαμογελάνε και γελάνε και τα μάτια τους, ξέρεις την ειλικρίνεια και την ανιδιοτέλεια  της χαράς τους.

Ακόμη κι ο παλιμπαιδισμός που τους χαρακτηρίζει σε ανανεώνει σε κάνει να νιώθεις κι εσύ παιδί. Η εσωτερική ανάταση που σου δημιουργεί ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πηγή νεότητας και ελιξίριο ζωντάνιας.

Όλοι έχουμε ανθρώπους που παραμένουν πάντα παιδιά. Εκείνοι που τα μάτια τους φωτίζουν τη ζωή μας και η χαρά τους, όταν μας βλέπουν, είναι όπως εκείνη του παιδιού που τρώει πρώτη φορά παγωτό. Εκείνοι που μας αγκαλιάζουν με όλο τους το είναι και μας μιλάνε πάντα με ειλικρίνεια. Τα χαμόγελα αυτά να τα αγαπάτε.

Τα παιδιά είναι η χαρά της ζωής, είναι το απόσταγμα της ζωής. Είναι θείο δώρο να έχουμε όλοι στην καθημερινότητά μας φίλους, συντρόφους, γονείς κι αδέρφια που παραμένουν μέσα τους πάντα παιδιά. Είναι δεδομένο ότι με τέτοιους ανθρώπους δεν πρόκειται ποτέ να γεράσουμε στην ψυχή.πηγή