Σε εκείνους που μας στάθηκαν στα δύσκολα

«Ευχαριστώ», μεγάλη λέξη, ίσως απ’ τις βαθύτερες και πιο ουσιώδεις . Καθημερινά τη χρησιμοποιούμε, αλλά ξεχνάμε την έννοιά της. Θα ακούσεις την τυπική, την ειρωνική, την ειλικρινή έννοιά της. Κάποιοι ξεχνάνε να την πουν, άλλοι θεωρούν πως δε χρειάζεται κι άλλοι θεωρούν πως είναι δεδομένη.

Τα πιο μεγάλα ευχαριστώ όμως δεν τα είπαμε, τα δείξαμε. Με αγκαλιές, με φιλιά, με λόγια αγάπης, με βλέμματα κι αγγίγματα. Ξέρεις, δαύτα δεν αξίζουν σε όλους. Μονάχα σε αυτούς που αγωνίστηκαν για εμάς, που μας άντεξαν, μας ανέχτηκαν, μας στήριξαν και στάθηκαν δίπλα μας στα δύσκολα. Τα εύκολα είναι για όλους, στα εύκολα όλοι ήταν, είναι και θα είναι δίπλα σου. Ποιος δε μένει σε στιγμές ευτυχίας, καλοπέρασης και ξεγνοιασιάς; Ποιος δεν είναι εκεί στα χαμόγελα, στα ποτά, στα κουτσομπολιά και στους καφέδες;

Με τα δύσκολα όμως τι γίνεται; Τι γίνεται όταν οι καημοί, οι στεναχώριες, οι πόνοι, οι απογοητεύσεις, οι αδικίες σου χτυπούν την πόρτα; Έλα, σου λέω για εκείνες τις στιγμές που ήθελες να χαθείς από προσώπου γης, που αν γινόταν να μη βγεις από το σπίτι μέχρι όλα να τελειώσουν, θα το έκανες.

Ποιος σου κράταγε τα μαλλιά όταν ξέρναγες απ’ το πολύ ποτό, ποιος σου έφερνε χαρτοπετσέτες, σε ποιου τον ώμο έκλαιγες; Ποιος σε τράβαγε με το ζόρι στα μπαρ, για να σου φτιάξει η διάθεση; Ποιος ξημεροβραδιαζόταν στα τηλέφωνα και στα αμάξια ακούγοντας τον πόνο σου;

Με ποιον έτρεχες στις θάλασσες και τα παγκάκια, ποιος ανεχόταν τον καπνό απ’ τα τσιγάρα σου, την γκρίνια και τα νεύρα σου; Ποιος σου έκανε όλα τα χατίρια για να ξεχαστείς; Ήταν πολλοί εκείνοι που άκουσαν τα χαμπέρια σου, μα λίγοι εκείνοι που σου άπλωσαν το χέρι για να τα περάσετε μαζί.

Μπορεί να είναι τετριμμένο, μα μέσα απ’ τις δύσκολες καταστάσεις μπορείς να κατανοήσεις ποιοι είναι αλήθεια οι άνθρωποι της ζωής σου. Μέσα από δυσχερείς καιρούς, βλέπει κάνεις ποιοι αξίζουν. Σίγουρα πάντως, δεν αξίζουν εκείνοι που σε άφησαν μόνο στη σκοτεινιά, πόσο μάλλον για εκείνους που σε έριξαν σε αυτή.

Μην ξεχνάς να εκτιμάς τους ανθρώπους που τα ξημερώματα ήταν εκεί για να σε ακούσουν. Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό ακόμη κι αν όλα πηγαίνουν στραβά, που έχεις έστω κι έναν άνθρωπο σύμμαχό σου. Να θυμάσαι πως αξίζουν όσοι έμειναν και μην τα βάζεις με τούτη τη ζωή.

Μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω για να μας τα κάνει όλα αυτά, άλλωστε λένε πως είναι ένας τροχός που γυρνάει. Να μη βιάζεσαι, να μάθεις να δίνεις χώρο και χρόνο η ζωή κατά βάθος κρύβει μια δικαιοσύνη. Είπαμε είναι δίκαιη, όχι και συνεπής.

Σήμερα το βράδυ λοιπόν, κάνε μια αγκαλιά, στείλε ένα μήνυμα, πάρε ένα τηλέφωνο. Όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα σου, όταν τα πόδια σου δεν μπορούσαν να κουβαλήσουν την ψυχή σου.

Για τους φίλους μου…

Συντάκτης: Μαρία Καλλιοντζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρηπηγή