Γειά σου Θανάση, αδικοσκοτωμένε ........

του Όθωνα Ιακωβίδη

Σήμερα, κηδεύουμε τον Θανάση.

Τον πενηντα/κάτι οικογενειάρχη, συντοπίτη, φίλο, ομοτράπεζο στην ταβέρνα και συναγωνιστή μας, διαρκώς προβληματιζόμενο, καλαμπουρτζή και στοχαζόμενο, νέο άνδρα .

“Εγκεφαλικό”, αποφάνθηκε η Επιστήμη....

“Δολοφονία”, λέω εγώ, καθώς βλέπω τον Χάρο, να θερίζει ανθρώπινες ζωές γύρω μου, γνωστών μου και αγνώστων, πέρα από τα “συμφωνημένα” με τη Φύση και μαζί του....

Σαν ελεύθερος σκοπευτής, αρπάζει ζωές που δεν θα τις πείραζε αν δεν τον τσιγκλούσε αυτός ο ακήρυκτος πόλεμος που άνοιξε το καθεστώς πολιτικό σύστημα με την Ελληνική κοινωνία.

Ένας πόλεμος ύπουλος, καμουφλαρισμένος σαν “μία οικονομική κρίση”, που οι σφαίρες του δεν είναι μολυβένιες, αλλά ήχοι και τυπωμένα γράμματα. Λέξεις !!... Γνωστές και άγνωστες, που σκοτώνουν ύπουλα, άλλους σιγά-σιγά και άλλους μπάμ και κάτω !!... Λέξεις, εκφωνημένες στο βήμα τής “Βουλής των Ελλήνων” και της “Τηλεόρασης/Προπαγάνδας”, του “έγκυρου υποβολέα” κάθε κίνησής μας .....

Λέξεις/σφαίρες, ευγενικά γραμμένες σε Τραπεζικές ή Εφοριακές επιστολές, που σου παίρνουν το αυτοκίνητο, το σπίτι, τη δουλειά, την οικογενειακή σου ηρεμία, διώχνουν τα παιδιά σου στην ξενητιά, σπρώχνουν τη γυναίκα στην πουτανιά και τον άντρα στην ξεφτίλα !!... Λέξεις, που ρουφούν την όρεξή σου για ζωή και πάς και βουτάς ή κρεμιέσαι !!... που δημιουργούν ένα εξαιρετικά πιεστικό περιβάλλον στη ζωή σου, που η καρδιά σου ή τα εγκεφαλικά σου αιμοφόρα αγγεία δεν αντέχουν αυτή τη μεγάλη πίεση και σπάνε...

Αυτές οι ύπουλες σφαίρες “έφαγαν” και τον Θανάση.

Και το, επίσης, τραγικό, είναι πως θα περιμένουμε στωϊκά να δούμε ποιος θα είναι, μεταξύ μας, ο επόμενος στόχος του εχθρού..... χωρίς ούτε τη διάθεση “να ρίξουμε μιά τουφεκιά” .... με τις δικές μας λέξεις/σφαίρες, που τις έχουμε ξεχασμένες σε κάποιο συρτάρι της ψυχής.

Γειά σου Θανάση, αδικοσκοτωμένε ... 

Ας είναι ελαφρύ, το χώμα που σε σκεπάζει...