Χιλιάδες πιστοί στην Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο.(φώτο)

Την Παρασκευή 15 Αυγούστου το πρωί τελέστηκε με λαμπρότητα και επισημότητα η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στη Καστανιά του Βερμίου.

Από νωρίς το πρωί χιλιάδες πιστοί κατέφθασαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας στις πλαγιές του Βερμίου για να προσκυνήσουν το ιερό εικόνισμα της Παναγίας Σουμελά, να λειτουργηθούν, να λάβουν μέρος στη λιτανεία και να χαρούν το μεγάλο πανηγύρι με τα έθιμα και τις παραδόσεις του ποντιακού ελληνισμού.

Στο πανηγυρικό συλλείτουργο προεξήρχε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος, ενώ έλαβαν μέρος οι σεβασμιώτατοι Κυδωνιάς και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνός, Εντίνετσκ κ. Νικόδημος, Κίτρους κ. Γεώργιος και Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Ακολούθησε η καθιερωμένη λιτάνευση της ιεράς εικόνος και το τρισάγιο στο μνημείο για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Τιμητική διάκριση στον σεβασμιώτατο.

Με το ύψιστο παράσημο της Παναγίας Σουμελά, τον χρυσό σταυρό των Κομνηνών, τιμήθηκε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων για τη συμπλήρωση 20 χρόνων ποιμαντορίας στην Ιερά Μητρόπολη Βεροίας.

Την τιμητική διάκριση απένειμαν από κοινού ο Καθηγούμενος της Παναγίας Σουμελά αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας και ο Πρόεδρος του Σωματείου κ. Γεώργιος Τανιμανίδης, ο οποίος έκανε και τη σχετική προσφώνηση.

Ο σεβασμιώτατος κ. Παντελεήμων κατά την αντιφώνησή του φασνερά συγκινημένος ευχαρίστησε για την τιμητική αυτή διάκριση τονίζοντας ότι ο ίδιος αισθάνεται διάκονος της Παναγίας και ότι στο πρόσωπό του η τιμητική αυτή διάκριση αντανακλά στους λαμπρούς συνεργάτες του.

Η ομιλία του σεβαμιωτάτου στη θεία Λειτουργία.

Στην ομιλία του στη θεία Λειτουργία ο σεβασμιώτατος τόνισε:

« «Νεανίσκοι καί παρ­θέ­­νοι, τῆς Παρθένου καί Θεομήτορος τήν μνή­μην σέβοντες, πρε­σβῦ­ται καί ἄρχοντες, καί βα­σιλεῖς σύν κρι­ταῖς, με­­λωδήσατε».

Ὑπακούοντας καί ἐ­μεῖς, κλῆρος καί λαός, ἄρχοντες καί ἀρχό­με­νοι, νεανίσκοι καί παρ­θένοι, πρεσβύ­τε­ροι με­τά νεωτέρων, στήν προ­­­τρο­πή τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμα­σκη­νοῦ, ἑνώσαμε σήμε­ρα τή φωνή μας γιά νά ὑμνήσουμε τήν Πα­να­γία Παρ­θέ­νο, γιά νά ὑμνήσουμε τήν Κυ­ρία Θεοτόκο, πού σήμερα δο­ξάζεται μέ τρόπο μο­να­δικό ἀπό τόν Υἱό καί Θεό της.

Ἑνώσαμε ὅ­μως συγ­χρόνως τίς φω­νές μας γιά νά ὑμνή­σουμε καί τόν Υἱό της, διότι «ἐποί­η­σε» ἐν αὐ­τῇ «με­γαλεῖα» ὡς Δυνατός καί δέν ἀξίωσε μόνο αὐτήν νά γίνει Μητέρα του, ἀλλά ἀξίωσε καί μᾶς νά τήν ἔχουμε μη­τέ­ρα, μητέρα στορ­γική πού καί «ἐν τῇ Κοι­μή­σει» της δέν ἐγκατα­λείπει τόν κό­σμο, ἀλλά στέκεται δίπλα μας, πρέσβειρα καί μεσίτρια μεταξύ Θεοῦ καί ἀν­θρώ­­πων, γέφυρα καί κλί­­μαξ «μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρα­νόν».

«Νεανίσκοι καί παρ­θέ­­νοι, τῆς Παρ­θένου καί Θεομήτορος τήν μνή­­μην σέβοντες, πρε­σβῦ­ται καί ἄρχον­τες, καί βα­­σιλεῖς σύν κρι­ταῖς, με­­λωδήσατε».

Ποιός ὅμως εἶναι ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο ὁ ἱερός ὑμνογράφος κα­λεῖ ὅλους τούς ἀν­θρώπους, ἀνε­ξαρ­τήτως ἡλικίας καί φύλου, ἀνε­­ξαρτήτως κοινωνι­κῆς τάξεως καί κατα­γω­γῆς νά ὑμνήσουν τήν Πα­ναγία Παρθένο καί νά δοξολο­γήσουν τόν Θεό;

Μᾶς καλεῖ, ἀδελφοί μου, γιατί ἡ Παναγία μας δέν ἀνήκει σέ κά­ποι­ους μόνον ἀπό ἐμᾶς οὔτε ἀ­φο­­­ρᾶ μιά μόνο μερίδα ἀν­­­θρώπων. Ἡ Πα­­ναγία μας εἶναι τό κοινό δῶ­ρο τῆς ἀνθρω­πί­νης φύ­σεως πρός τόν Θεό· εἶναι ἡ ἐκπρόσωπος ὅ­λων τῶν ἀν­θρώπων τοῦ παρελ­θόντος, τοῦ πα­ρόντος καί τοῦ μέλ­λοντος· εἶ­ναι ἡ «τά ἄνω τοῖς κά­τω ἑνώσα­σα» ὄχι μό­νο γιά λίγους, ὄχι μόνο γιά ὁρισμέ­νους, ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀν­θρώ­πους ἀδιακρίτως.

Εἶναι αὐτή ἡ ὁποία μέ τήν ἔνδοξη Κοί­μηση καί τήν εἰς οὐ­ρανούς μετά­στασή της κατέστη­σε τήν ἀν­θρώ­πινη φύση μας συμ­πά­ρεδρο τῆς Θεό­τητος. Εἶναι αὐτή πού ὄχι μό­νο νά κατακτή­σει τόν οὐρα­νό, ἀλλά νά γί­­νει ἡ ἴδια οὐρανός, ἐφόσον στήν παρθε­νική της νηδύ κυο­φόρησε τόν δη­μι­ουρ­γό τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς, κυο­φόρησε τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ἡ ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που εἶναι ἕνας διαρκής ἀγώ­νας, μιά προσπάθεια γιά ἐπιβίωση, γιά πρόοδο, γιά ἐξέλιξη, γιά ἱκανο­ποίη­ση τῶν στόχων καί τῶν φιλο­δοξιῶν μας, πού μερικές φορές εἶναι, δυστυχῶς ὑπέρμετρες, ἐγωι­στι­κές καί παράλογες, ὥστε μετα­τρέ­πουν τόν ἀγῶνα μας, τόν ἀγῶ­να τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν, σέ σφοδρή ἀντιπαράθεση μέ τούς ἄλλους, μέ τούς ἀδελφούς μας.

Εἶναι μερικές φορές τόσο ὑπερβο­λικές καί ἄδικες, ὥστε μετατρέ­πουν τή διεκδίκηση σέ πόλεμο καί σέ καταστροφή. Τό ζοῦμε δυστυ­χῶς στίς ἡμέρες. Πόλεμοι καί συγ­κρούσεις μαίνονται μέ σκοπό τή διεκδίκηση τῆς ἐξουσίας, μέ σκοπό τά συμφέροντα καί τήν ἐπι­κρά­τηση τοῦ ἑνός ἔναντι τοῦ ἄλλου. Καί τό ἀποτέλεσμα τραγικό, κατα­στροφικό. Ἄνθρωποι θυσιάζονται στό βωμό ἑνός συμφέροντος πού, ἄν τό ἐξετάσει κανείς σέ βάθος, εἶ­ναι προσωρινό, εἶναι ἐφήμερο· θυσιάζονται στό βωμό τῶν ἐπι­διώ­ξεων κάποιων πού αὔριο θά βρίσκονται στήν ἴδια θέση μέ αὐτούς πού σήμερα καταστρέ­φουν.

Ἄν γυρίσουμε τό βλέμμα μας ὅμως ἀπό ὅσα συμβαίνουν στόν κόσμο πρός τήν Παναγία μας, τότε θά διαπιστώσουμε πόσο διαφο­ρε­τικά μποροῦν νά εἶναι τά πράγμα­τα, ἄν θελήσουμε νά ἀκολουθή­σουμε τόν δικό της δρόμο. Διότι ἡ Πα­ναγία μας ἐπέτυχε τό μεῖζον, ἐπέτυχε ὅ,τι πιό ὑψηλό καί μεγάλο καί σημαντικό θά μποροῦσε νά ἐπιτύχει ἕνας ἄνθρωπος. Ἔγινε μη­τέρα τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε Κυρία καί Δέσποινα τῶν οὐρανῶν.

Καί αὐτό ὄχι συγκρουόμενη καί ἀντιπαρα­τιθέ­μενη μέ τούς ἄλλους ἀνθρώ­πους, ὄχι ἐξοντώνοντας καί κατα­στρέφοντας τούς ἀντιπάλους της, ἀλλά ἐργαζόμενη μυστικά καί σιω­πηλά μέσα στήν ψυχή της. Μελε­τῶντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνιζόμενη νά τόν ἐφαρ­μό­ζει στή ζωή της. Καλλιεργῶντας τίς ἀρετές καί ἐπικοινωνῶντας μέ τόν Θεό διά τῆς προσευχῆς. Ἐν­τρυφῶντας σιωπηλά στό μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας καί ὑπο­μένοντας μέ ταπείνωση ἀκόμη καί τίς μεγαλύτερες δυσκολίες.

Αὐτός εἶναι, ἀδελφοί μου, ὁ δρό­μος τῆς Παναγίας μας. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος της, καί γι᾽ αὐτό τήν τιμοῦμε, καί σήμερα, ἑορτή τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεώς της, ἀλλά καί πάν­τοτε. Γι᾽ αὐτό προστρέχουμε στούς ἱερούς ναούς καί τά ἱερά προσκυνήματά της, ὅπως προστρέ­ξατε καί σεῖς ἀπό τά πέρατα τῆς οἰ­κου­μένης γιά νά προσ­κυ­νήσετε τή χάρη της, γιά νά ἀσπασθεῖτε μέ κατάνυξη καί εὐλάβεια τήν ἱερή καί θαυμα­τουρ­γό εἰκόνα τῆς Σου­μελιώτισσας, ὅπως ἔκα­ναν καί οἱ πατέρες σας αἰῶνες τώρα στό ἱστο­ρικό μονα­στήρι της στόν Πόντο, ἐκεῖ πού τά τελευταῖα χρόνια ξανα­σημαίνουν μέ τή χάρη της οἱ καμπάνες καί ὑποδέχονται τόν Οἰ­κου­μενικό μας Πα­τρι­άρ­­χη.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, καί σήμε­ρα καθώς θά ἀποδίδουμε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη μας ἀσπαζόμενοι τήν ἱερή μορφή της, ἄς τήν παρα­καλέσουμε νά μᾶς καθοδηγεῖ στόν δικό της δρόμο καί νά χαρίζει στόν κόσμο μας τήν εἰρήνη».πηγή