Αγάπη το οξυγόνο της ψυχής.

Η αγάπη είναι αυτό που μας γέννησε, στην αγάπη μας βασίζεται όλη μας η ύπαρξη, είναι αυτό που έχουμε ανάγκη από την στιγμή που θα γεννηθούμε μέχρι να φύγουμε. 
Το αναζητούμε συνειδητά ή υποσυνείδητα όλη μας την ζωή. 
Είναι το οξυγόνο μας.

Μα πόσο στα αλήθεια ξέρουμε να το αναγνωρίζουμε να το βιώνουμε και να το προσφέρουμε, γνησία και αμόλυντα, καθαρμένο από όλα τα σκουπίδια και τα δηλητήρια που μας έχουν ποτίσει στο διάβα μας; 

Πόσοι στα αλήθεια γνωρίζουμε πραγματικά τι είναι αγάπη; 

Σε ένα κουβάρι συναισθημάτων, μίσους, φοβιών, απογοητεύσεων, προσδοκιών, επιθυμιών, πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε την καθαρή αγάπη, ξεγυμνωμένοι από όλα αυτά;

Δεν είναι εύκολο. 

Πρέπει να αδειάσουμε, να αποβάλλουμε, να καθαρίσουμε από κάθε τι που μας έχει χρωματίσει για να φτάσουμε στο βάθος, στο γνήσιο. Πρέπει να σιωπήσουμε, να αφουγκραστούμε, να αναγνωρίσουμε και να συγχωρήσουμε. Πολλές φορές ίσως χρειαστεί να στερέψουμε πρώτα από όλα τα δάκρυα, να αποβάλουμε κάθε μορφή πόνου και κάθε δηλητήριο, για να καταφέρει η καρδιά να νιώσει την αγάπη ξανά. 

Δεν νοείται η αγάπη χωρίς να έχει προϋπάρξει η συγχώρεση. Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε τον άλλον αν δεν έχουμε αποδεχθεί το δικαίωμα του, στην αδυναμία και το λάθος. Αν δεν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, τότε δυστυχώς έχουμε απλά έναν εγωισμό που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε.

Τότε η ανάγκη που λέμε ή προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε, δεν είναι παρά η ανάγκη μας, να πάρουμε. 

Έχουμε όλοι ανάγκη να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη και το κάνουμε με τόσο λάθος τρόπο. 

Καταλήγουμε στο να προσφέρουμε προκειμένου να πάρουμε ως ανταπόδοση για να γεμίσουμε και φτάνουμε τελικά παίρνοντας, πολλές φορές λίγα και δανεικά συναισθήματα, να πληρώνουμε το πολλαπλάσιο από αυτό που δώσαμε και να αδειάζουμε όλο και περισσότερο. πηγή