Ποίημα της Αγαθής Παπαδοπούλου.
Μεσ' τη ζωή, ανθρώπους γνώρισα
πολλούς
κι'όλοι τους με κάτι τη ζωή μου
σημαδέψαν
είδα ανθρώπους να γυρνούν χωρίς
σκοπούς
και κάποιους άλλους τα όνειρά τους
τους πλανέψαν!
πολλούς
κι'όλοι τους με κάτι τη ζωή μου
σημαδέψαν
είδα ανθρώπους να γυρνούν χωρίς
σκοπούς
και κάποιους άλλους τα όνειρά τους
τους πλανέψαν!
Μα κάποτε συνάντησα στο δρόμο μου
αυτό
έναν άνθρωπο πολύ φτωχό ,αλλά
ερωτευμένο
φορούσε επάνω του ένα πολύ παλιό
παλτό
και ήταν το παντελόνι του φθρμένο
μπαλωμένο!
αυτό
έναν άνθρωπο πολύ φτωχό ,αλλά
ερωτευμένο
φορούσε επάνω του ένα πολύ παλιό
παλτό
και ήταν το παντελόνι του φθρμένο
μπαλωμένο!
Μεσ'τα παπούτσια του ,έμπαινε το
νερό
μα στην καρδιά του τρεμόσβηνε ένα
αστέρι
ευτυχισμένος με ένα χαμόγελο πολύ
ζεστό
περπάταγε αδιάφορα λες και ήταν
Καλοκαίρι!
νερό
μα στην καρδιά του τρεμόσβηνε ένα
αστέρι
ευτυχισμένος με ένα χαμόγελο πολύ
ζεστό
περπάταγε αδιάφορα λες και ήταν
Καλοκαίρι!
Αυτό θα πει να είναι ο έρωτας τρελός
να μη σε νοιάζει ούτε βροχή και
καταιγίδα
να μπορείς μόνο να αγαπάς και σαν
Θεός
να περπατάς μες τη ζωή πάντα με
ελπίδα!
να μη σε νοιάζει ούτε βροχή και
καταιγίδα
να μπορείς μόνο να αγαπάς και σαν
Θεός
να περπατάς μες τη ζωή πάντα με
ελπίδα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου