Επιστολή - Δήλωση Υποψηφιότητας της Ευφροσύνης Καριώτη.

Φίλες και φίλοι,

στη ζωή μας καθημερινά καλούμαστε να επιλέξουμε από τα πλέον απλά μέχρι τα πιο υψηλά. Προχωρούμε το δρόμο μας και σαν σε διακλάδωση, καλούμαστε να ακολουθήσουμε το ένα ή το άλλο μονοπάτι. Η πιθανότητα δε να μεταβάλλουμε το νου μας και να μεταβούμε από το ένα μονοπάτι στο άλλο είναι πάντοτε ανοιχτή. Αυτό που παίζει το σημαντικότερο ρόλο και διακρίνει τις επιλογές μας είναι τα ΚΡΙΤΗΡΙΑ που θέτουμε για να επιλέξουμε. Ποιος είναι ο στόχος μας; Τι θέλουμε να πετύχουμε;

Στο δικό μου το δρόμο και σε ότι αφορά την εκπροσώπηση των δημοτών μας στο Δημοτικό Συμβούλιο κλήθηκα να ακολουθήσω  τρία μονοπάτια.

Το πρώτο μονοπάτι είναι αυτό που μου υπέδειξε ο κ. Γιάννης Μαυρομάτης, στο συνδυασμό του οποίου συμμετείχα στις προηγούμενες Δημοτικές Εκλογές.

Είναι αυτό το μονοπάτι που απέκλεισα από την πρώτη  στιγμή. Οι λόγοι;

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πλέον τα πρόσωπα και τα πράγματα και χωρίς την παραμικρή πρόθεση να μηδενίσω ή να απαξιώσω τις ειλικρινείς και ανιδιοτελείς προθέσεις κάποιων αξιόλογων συμπολιτών μας συμμετεχόντων στο συνδυασμό του, έχοντας όμως πάντα σαν γνώμονα ότι ο καπετάνιος είναι αυτός που κυβερνάει το καράβι και δίνει την πορεία και τις κατευθύνσεις (την πυξίδα) του καραβιού και όχι το πλήρωμα, γιατί αν ο καπετάνιος δεν είναι ικανός να οδηγήσει το καράβι στον προορισμό του, το καράβι δεν μπορεί να πέσει στην “ξέρα”  από το πλήρωμα όσο καλό και άξιο ή κακό και ανίκανο και να είναι το πλήρωμά του. ΄Ετσι είπα μέσα μου:

Δεν θέλω να με οδηγήσουν άνθρωποι  που δεν χαλαλίζουν ούτε μια λέξη στην αυτοκριτική τους.

Δεν θέλω να με οδηγήσουν  άνθρωποι που δεν αγαπούν την ευθύνη, που την αποποιούνται για οποιοδήποτε  πολιτικό ή μη ολίσθημά τους και έχουν κάνει δόγμα τους το “ για όλα φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς”, γιατί πιστεύω σ’ αυτό που είπε και λέει ένας από τους σημαντικότερους ΄Ελληνες λογοτέχνες, ο Νίκος Καζαντζάκης,  “…εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω…”.

Δεν θέλω να με οδηγήσουν άνθρωποι υπηρέτες και εραστές της εξουσίας και όχι του λαού, που έχουν κάνει το εγώ τους πυρήνα της ζωής τους.

Δεν θέλω ανθρώπους που προσπαθούν να προσελκύσουν  τους ακόλουθούς τους με μικρορουσφέτια και  λαϊκίστικες μικροπολιτικές.

Δεν θέλω επίσης να γίνω συνοδοιπόρος με ανθρώπους, χωρίς κώδικες τιμής και αξιοπρέπειας,  που έχουν χρηματίσει υπόδικοι ίσως και κατάδικοι, στο πεδίο της προσωπικής ή της επαγγελματικής τους ζωής,  με ανθρώπους που ψάχνουν εργοδότη χωρίς να πληρούν τους απαιτούμενους όρους απόδοσης.

Τέλος, δεν θέλω να με οδηγήσουν ή να συμπορευτώ με ανθρώπους κωφούς, νάρκισσους και αδρανείς ή με ανθρώπους που για να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους ή καλύτερα τις μεταβολές των επιλογών τους  προφασίζονται και επινοούν απειλητικά μαύρα σύννεφα, καταγγέλλοντας και μόνον τους αντιπάλους τους και μάλιστα    με προσβλητικό λόγο, που κάνουν λόγο για ασέλγεια σε βάρος του Δήμου και της Κοινότητας ΠΕΡΑΙΑΣ χωρίς  ένα επιχείρημα και χωρίς μια αναφορά στη δική τους πορεία και στις δικές τους προθέσεις.

Θέλω ανθρώπους που να λένε με τόλμη ό,τι έχουν να πουν όσο και αν με ενοχλούν τα λόγια τους. Θέλω ανθρώπους που να κρίνονται για ό,τι λένε με κριτήριο το αν τα λεγόμενά τους έχουν καθαρότητα, θάρρος και ειλικρίνεια και όχι αν τα λεγόμενά τους είναι αυτά που θέλω να ακούσω.

Το δεύτερο μονοπάτι είναι αυτό που μου υπέδειξε ο κ. Σπύρος Κουζινόπουλος.

ΓΝΩΡΙΣΑ λίγο τον άνθρωπο Σπύρο Κουζινόπουλο, κυρίως μέσα από τα βιβλία του και από τις ελάχιστες συζητήσεις που κάναμε.

Η εκτίμησή μου βαθειά και απεριόριστη και όχι μόνον γιατί συμπίπτουν η ιδεολογία και η πορεία μας. Τι μπορώ να πω εγώ για το συγγραφέα, το λόγιο, τον αγωνιστή, τον οραματιστή, τον ονειροπόλο, τον εργάτη του δικαίου και της δικαιοσύνης; Έναν άνθρωπο που υποδέχθηκε και αποδέχθηκε  το “νέο”  με ανοιχτό μυαλό και ενθουσιασμό. ΄Ο,τι και να πω δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που πιστεύω πως πραγματικά είναι. ΟΜΩΣ μετά από πολλή και βασανιστική σκέψη και  έντονο προβληματισμό κατέληξα στο ότι δεν είναι αυτός η ελπίδα μου για τη σωτηρία του τόπου μου. Όχι τόσο γιατί η αποδοχή του να τεθεί επικεφαλής της ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ στηρίχθηκε σε “χαλαρά”  θεμέλια, όχι γιατί κάποιοι από τους φίλους του που αρχικά τον παρότρυναν και μάλιστα συμμετείχαν και στη διαδικασία εκλογής του, στη συνέχεια μεταπήδησαν σε άλλο στρατόπεδο αλλά κυρίως γιατί πιστεύω ότι ο ίδιος δεν είναι ακόμη έτοιμος να δημιουργήσει την ελπίδα, παλεύοντας ανάμεσα σε πολιτικούς και πολιτικάντηδες,  ούτε και  ο τόπος  μας  είναι έτοιμος να δεχθεί το “νέο” και το “άγνωστο”. Δυστυχώς,  στους δύσκολους καιρούς που ζούμε,  οι άνθρωποι της εμπειρίας και της δράσης είναι πιο πολύτιμοι από τους ανθρώπους της σοφίας.

Τέλος, το τρίτο μονοπάτι είναι αυτό που μου υπέδειξε ο κ. Γιώργος Τσαμασλής.

Η επιφύλαξή μου μεγάλη  κυρίως εξαιτίας όλης της αρνητικής φημολογίας που κατά κόρον προβάλλεται από τους πολιτικούς του αντιπάλους.

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ όμως μαζί του άρχισα να βλέπω την ελπίδα μέσα από την καταστροφή. ΄Αρχισα να πιστεύω πως μπορούμε να σώσουμε την τιμή μας και πως τίποτε δεν είναι ολοκληρωτικά χαμένο.

Δεν με εντυπωσίασαν τα λόγια του και τα οράματά του, να φτιάξουμε τον τόπο μας ΡΙΒΙΕΡΑ ή ΑΛΕΞΑΝΤΕΡΛΑΝΤ. Όχι πως δεν τα πίστεψα επειδή είπαν ότι είναι χιλιοειπωμένα και ανεκπλήρωτα ή δεν θέλω την ανάπτυξη του τόπου μου. Με εντυπωσίασε όμως το γεγονός ότι στη συζήτησή μας δεν υπήρχε ούτε μια λέξη καταγγελτική για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Υπήρχε μόνον σχέδιο και όραμα. Υπήρχε αποφασιστικότητα και δυναμική. Και κυρίως κυριαρχούσε  η ιδέα ότι πέρα από τα μακροπρόθεσμα και μεγαλόπνοα σχέδια που είναι βέβαια απαραίτητα για την ανάπτυξη του τόπου μας υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο, πιο άμεσο. Είναι η πρόθεση και η δύναμη να κάνουμε, όπως λέει και ο μεγάλος μας τιμημένος ποιητής “…να λαλήσει τούτη η ζωή όπως μας δόθηκε, η καθημερινή, η ταπεινή, η ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούμε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει…”.

Και ο λόγος έγινε έργο. Αμέσως μετά την εξαγγελία του ότι, αν εκλεγεί στο δημαρχιακό θώκο, θα αναλάβει ο ίδιος τον τομέα της καθαριότητας, δήλωση για την οποία χλευάστηκε,  και τις καταγγελίες στην ιστοσελίδα “φίλοι επισκέπτες και κάτοικοι Δήμου Θερμαϊκού” για το σωρό των σκουπιδιών και των μπαζών που στοιβάζονται καθημερινά εδώ και χρόνια έξω από την είσοδο των κοιμητηρίων των Νέων Επιβατών,  φρόντισε ο ίδιος προσωπικά και “καθάρισε” επιτέλους τον χώρο.

Υπάρχει βέβαια πάντα και το μονοπάτι της ησυχίας μας, έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή, της καλοπέρασής μας και της βόλεψής μας.

Όμως δεν μπορώ να το ακολουθήσω. Ακόμη δεν έχω χάσει το κουράγιο μου, το χαρακτήρα μου, την πίστη και τον αυτοσεβασμό μου.

Διαλέγω να μοχθήσω επίμονα, διαλέγω να θυσιάσω καλοπέραση αν με τη συμμετοχή μου μπορώ να προσφέρω ένα ελάχιστο αντίδωρο στον κόσμο που μου δώρισε αυτό που είμαι

και γι’ αυτό το λόγο,

Δέχομαι την πρόκληση και την πρόσκληση να συμπορευτώ με τον κ. Γιώργο Τσαμασλή και είμαι έτοιμη να την αντιμετωπίσω

Γιατί “…δε Ζυγιάζω, δε Μετρώ, δε Βολεύουμαι. Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι..”

Φίλε Θανάση Παπατόλιο, συγχώρεσέ μου τη χρήση κάποιων στίχων ποιητών και λογίων μας, εσύ ξέρεις ότι δεν το κάνω για λόγους εντυπωσιασμού αλλά πραγματικά και ουσιαστικά εκφράζομαι μέσα  από αυτούς.

Εξάλλου προτιμώ να έχω φίλους που να με κρίνουν παρά να με χειροκροτούν.

ΦΡΟΣΩ ΚΑΡΙΩΤΗ