Η συγκεκριμένη ιστορία δε μου έκανε εντύπωση, διότι πολλές παρόμοιες ιστορίες συμβαίνουν και στη χώρα μας. Είναι κάτι που μπορεί να το έχετε παρατηρήσει κι εσείς. Ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία που είτε ζουν μόνοι και ξεχασμένοι, είτε ζουν «αόρατοι» μες στα δικά μας προβλήματα και καθημερινή πίεση. Το κοινό στοιχείο σε αρκετές από αυτές τις υποθέσεις, είναι πως αντιλαμβάνονται τη δική μας σύνθετη πραγματικότητα, ταυτόχρονα όμως, επιζητούν και την προσοχή μας.
Αν το αναλογιστούμε, δε ζητούν πολλά. Οι λίγες κουβέντες μαζί τους, το μοίρασμα της σοφίας τους κι έστω η κατανόηση για όσα τους ενοχλούν, θα φτιάξουν τη μέρα τους. Ας μην ξεχνάμε πως για αυτούς τους ανθρώπους η τρίτη ηλικία έφερε και τα θετικά αλλά και τα αρνητικά της. Αισθάνονται τυχεροί, διότι βλέπουν τις επόμενες γενιές να μεγαλώνουν και να προοδεύουν, νιώθοντας πως και οι ίδιοι, όσα μπόρεσαν τα προσέφεραν. Είναι τυχεροί, διότι πλέον σ' αυτή την ηλικία μπορούν να αξιολογούν τα όσα έζησαν και να θυμούνται και τα καλά και τα άσχημα. Δυσκολίες που πέρασαν μέσα από ένα παρελθόν στο οποίο ο καθένας τους πορεύτηκε και μεγάλωσε.
Ο χρόνος στο πέρασμά του, τους έφερε και την επιβεβαίωση στη θεωρητική γνώση του τότε, για την ηλικία της «παρακμής». Όσο ήταν νεότεροι άκουγαν και έβλεπαν άλλους να μιλούν για την επερχόμενη φθορά. Φυσικά και στην πορεία των χρόνων έγιναν ρεαλιστές. Το σώμα και γεννιέται και φθείρεται. Αυτή η φθαρτότητα λοιπόν, που όσο είμαστε νέοι δεν της δίνουμε και πολλή σημασία, ήρθε στη διαδρομή τους και τους συνάντησε. Το βάσανό τους λοιπόν είναι, όντες σωματικά «παρηκμακότες», να τους αντιμετωπίζουν και κοινωνικά με τον ίδιο τρόπο. Να τους τοποθετούν στο περιθώριο.
Η τρίτη ηλικία είναι απ' τις πιο ευαίσθητες στη ζωή ενός ανθρώπου. Οι ηλικιωμένοι αισθάνονται πιο ανασφαλείς κι έχουν ανάγκη από συντροφιά. Θέλουν να έχουν γνώμη και φωνή για κάθε γεγονός και θέλουν να γνωρίζουν για τη ζωή μας. Τους αρέσει να ακούν για τα επιτεύγματά μας και θα μας συμβουλεύσουν για τα λάθη μας. Είναι άνθρωποι που ανεξαρτήτως ηλικίας, διατηρούν ακόμα ανησυχίες και προβληματισμούς, όπως κουβαλάει και ο καθένας μας. Θέλουν και μπορούν να είναι χρήσιμοι και η αποφυγή της απομόνωσης είναι ό,τι πιο ευεργετικό γι' αυτούς. Θα έχετε παρατηρήσει ότι όσο πιο πολλές αρμοδιότητες δώσουμε σε έναν ηλικιωμένο, τόσο πιο υγιής είναι, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Η ενέργεια καθυστερεί την έναρξη της φθοράς, σε αντίθεση με την κατάθλιψη της μοναξιάς και της αδράνειας.
Σκεφτείτε το πιο απλό. Στις κλασικές οικογενειακές γιορτές ή σε επισκέψεις σε κάποιο γηροκομείο, πόσο διαφορετικοί γίνονται αυτοί οι άνθρωποι, όταν βρίσκονται ξανά σε θέση «προσοχής». Όταν συζητούν και αισθάνονται πως κάποιος αφιερώνει χρόνο για να ακούσει και τα δικά τους νέα, έστω κι αν δεν είναι πολλά. Η αξία αυτού του χρόνου είναι ανεκτίμητη, γιατί όπως όλα, ούτε κι οι ίδιοι είναι δεδομένοι.
Δεν μου έκανε εντύπωση το περιστατικό που έγραψα στην αρχή, γιατί οι επισκέπτες εκείνου του ζευγαριού, συμπεριφέρθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο. Με ανθρωπιά. Όπως αρμόζει δηλαδή, σε κάθε περίπτωση. Βρήκαν δυο ανθρώπους μόνους, που αυτό που ήθελαν ήταν λίγος χρόνος και χώρος μέσα στη ρουτίνα κάποιου άλλου. Να ξέρουν πως είναι μέρος στη ζωή κάποιου. Μια στιγμή συντροφικότητας που ο καθένας μας, όσο δύσκολο πρόγραμμα κι αν έχει, μπορεί να την προσφέρει. Δεν χρειάζεται να είναι μόνο σε «επίσημες γιορτές και αργίες». Στις απλές μέρες μας, ο χρόνος μας, είναι που τελικά γι' αυτούς έχει μεγαλύτερη αξία.πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου