Άνθρωποι που σε χαϊδεύουν και σε αγγίζουν ταυτόχρονα κι ας έχει περάσει χρόνος, χρόνια.
Οικειότητα στα βλέμματα, στον τρόπο που αφήνεται το χέρι χωρίς ίχνος αμηχανίας και δισταγμού.
Ανόητοι απολογισμοί του μυαλού που για καιρό βρίσκονταν στα αζήτητα.
Δικαιωματικοί φόβοι που στολίστηκαν με υποψίες κάτι γλυκόπικρες Κυριακές.
Μεταμεσονύκτιες ανησυχίες που στο πρώτο στραβοπάτημα άνοιξαν πανιά και χάθηκαν σε ένα μαυροπίνακα με τα χρώματα του γκρίζου και λευκού..
Τέτοιο χρώμα είχε πάρει ο ουρανός στην μικρή τους άνιση μάχη.
Όλες οι εποχές μύριζαν αρώματα και το θυμητικό αναπαλαίωνε μνήμες.!
Περίεργη η φύση του ανθρώπου. Είμαστε μικροαστοί στα ίδια μας τα συναισθήματα. Μπλέκουμε μυαλό και ψυχές!
Ανακάτεμα. Μπέρδεμα. Ανυπαρξία επιλεγμένη.
Χάνουμε. Κάθε μέρα όλο κ πιο πολύ.
Στον χρόνο αναφέρομαι.
Στην στιγμή που θα περάσει και θα την εκμεταλλευτείς ή θα την εκτιμήσεις με το πέρας της.
Σου είπα πως θα ‘μαι δίπλα σου και τελικά δεν ήμουν.
Ήμουν αλλιώς τότε.
Που να θυμάσαι; Ήσουν αετός τότε και εγώ ήμουν η φτερούγα σου.
Λιγότερο απόλυτη, περισσότερο συμπονετική. Δεδομένη, με την σιγουριά ενός βέβαιου τσακίσματος μιας ψυχής που πίστευε στην πρώτη ματιά των ανθρώπων. Εκείνης της ματιάς που έβγαζε αλήθειες…
Εφοδιασμένη με πλούσια στολίδια ψυχής, ετοιμοπόλεμη να στα χαρίσω. Όλα για το τίποτα, χωρίς να περιμένω για το αν εκτιμηθούν ή όχι.
Ήμουν αλλιώς τότε.
Κι αν αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν και τα συναισθήματά τους.
Δράση-αντίδραση, γιατί τίποτα δεν μένει στάσιμο.
Αλλάζουμε, γιατί η εμπειρία της στιγμής σου έμαθε να πονάς και να αφήνεσαι στο επιτρεπόμενο όριο. Μέχρι εκεί που η σχισμή σου επιτρέπει να εντοπίσεις το λάθος σου.
Δεν είναι κατακριτέα τα λάθη. Δικαιολογημένα είναι. Ίσως κάποια από αυτά να ψάχνουν τους σωτήρες τους. Ίσως να μην βρεθούν και ποτέ. Δεν ξέρουν το καλό τους.
Κάποιοι ψάχνουν στα λάθη να βρουν άγκυρες, να πιαστούν.
Πολλοί δοκίμασαν λατρευτικά αρώματα, μα λίγο έμειναν για να τα κάνουν ρούχο τους.
Δεν καταλαβαίνεις, το ξέρω.
Σου έμαθα να πετάς. Μου έμαθες την επί τόπου στροφή. Την προσγείωση.
Πλέον λατρεύω το έδαφος. Την στέρεα μορφή του.
Παρ’ όλα αυτά, η ευαισθησία δεν χάνεται, γεννιέται στην πιο απλή, ανύποπτη στιγμή.
Δεν έπαψα να ονειρεύομαι, να θέλω να ταξιδεύω, να αναζητώ αέρα και μικρές ουσιαστικές χαραυγές.. εκείνες τις από κοινού ορμώμενες.
Απλά γίνομαι στάχτη όταν είναι να με κάψεις και δεν μοιάζω με φοίνικα που θα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες του.
Αδύναμη σε σημείο αδυνάτου, μόνο εκεί που επιλεκτικά θελήσω να αφεθώ.
Η Μαλβίνα Κάραλη είχε γράψει:” Δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ με έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να είμαι μόνο με έναν άνθρωπο που εκφράζεται. Πρέπει κάτι να τον τρώει να του καίει τα σπλάχνα”.
Μύρισε καπνός;
Χα!
Μπα. Όχι!
Εσύ πιστεύεις ότι βγαίνουν χαμένοι όσοι μιλούν κ εκφράζονται.
Για σένα οι από επιλογής ξεγύμνωτοι!
Μα να σου πω, τουλάχιστον αυτοί δεν είναι επιφανειακοί!
Μπασμένοι είναι και διαλέγουν το πού θα αφεθούν και πότε.
της Zoe Diam πηγή
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου