Όταν αγαπάς, αλλάζεις.

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει, λένε. Αγάπα τον άλλον με τα ελαττώματά του επίσης λένε. Κι όμως! Όταν κάποιος αγαπά, αλλάζει. Κι αυτή η αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του.

Ναι. Προφανώς και δε μπορούμε να πλάσουμε τον Mr. Perfect. Άλλωστε κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό, βαρετό και μονότονο.

Οι αντιλήψεις για τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο μοιάζουν συντηρητικές και απαρχαιωμένες στις μέρες μας. Όλες λίγο πολύ ονειρευόμαστε τον αλήτη με το σπινθηροβόλο βλέμμα, τα κοφτά λόγια, που δε σηκώνει πολλά-πολλά. Το «παράξενο παιδί που μεγάλωσε μέσα στην αλητεία», μα που θ’ αλλάξει για χάρη μας. Τον άντρα που ξεχείλιζε από αυτοπεποίθηση και γούρλωσε τα μάτια όταν άκουσε: «Αν δε γουστάρεις μην πάρεις τηλέφωνο. Δεν έγινε και τίποτα».

Κι εκεί ακριβώς είναι που σκάλωσε. Γιατί είχε μάθει να τις θεωρεί όλες δεδομένες. Τον βλέπουμε να χορεύει έξω από το ρυθμό που είχε συνηθίσει να του παίζουν και μας αρέσει. Ας το παραδεχτούμε. Όλες αυτόν ψάχνουμε. Τον τύπο που δεν ήθελε δεσμεύσεις και τώρα μας κρατά το χέρι στο σινεμά, που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν και τώρα θέλει να συζητάμε το καθετί, που δεν είχε μείνει πιστός ούτε στη μάρκα απ’ τα τσιγάρα του και τώρα νευριάζει αν ξεκινήσουμε καινούργια σειρά χωρίς αυτόν.

Σύμφωνα με τη θεωρία του Δαρβίνου, είμαστε όντα που εξελισσόμαστε κι επιβιώνουμε μέσω της προσαρμογής. Έτσι, λοιπόν, κι η σχέση για να θραφεί, να ωριμάσει και να διατηρηθεί, χρειάζεται προσαρμογή κι εξέλιξη.

Δύο διαφορετικές προσωπικότητες πρέπει να προσαρμοστούν στις τρέχουσες συνθήκες, να βρουν τρόπους να υπερνικήσουν τα εκάστοτε εμπόδια και να ανακαλύψουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας, γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουν στην αρένα των σχέσεων.

Η αγάπη δεν μπορεί να είναι εγωιστική και ιδιοτελής, δεν μπορεί να είναι στατική και άκαμπτη. Εκτός κι αν μας τελείωσε και δε μας νοιάζει να αγωνιστούμε γι’ αυτήν.

Ό,τι είναι ζωντανό κινείται. Ένα βήμα μπρος, κι ακόμη ένα. Μια αναποδιά και μετά πάλι πίσω. Κι ύστερα πάλι μπροστά.

Γιατί πώς θα εκτιμήσουμε την Ιθάκη αν δε γίνουμε πιο σοφοί στο ταξίδι; Πως θα κατακτήσουμε την ευτυχία αν δεν παλέψουμε γι’ αυτήν; Πώς θα μας δοθεί κάτι τόσο απλόχερα, αν το «εγώ» μας είναι τόσο μεγάλο που δεν μας επιτρέπει να δούμε πως δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε; 

Είναι λάθος να προβάλλουμε ως επιχείρημα τη μοναδικότητα της προσωπικότητά μας και να δηλώνουμε ορθά, κοφτά, μάγκικα κι απόλυτα: «Έτσι με γνώρισες».

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να μεταμορφωθούμε σ’ έναν εξιδανικευμένο σύντροφο μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί και να γευτούμε την αποδοχή στη σχέση μας. Όχι, αυτό ονομάζεται τυφλή υποταγή σε απαιτήσεις και συμβιβασμός.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να μπουν σε καλούπια, ούτε να φτιαχτούν κατά παραγγελία. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, όπου ο συμβιβασμός γίνεται υποχώρηση.

Όταν αγαπάς κάποιον βαθιά και ουσιαστικά αφουγκράζεσαι τις ανάγκες, τα «θέλω», τις απαιτήσεις του από σένα και προσπαθείς να γίνεις η καλύτερη έκδοση του εαυτού σου.

Μην ταράζεσαι. Είσαι ακόμη εσύ, απλά λιγάκι πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος, ακόμη νευρικός, απλά μετράς από μέσα σου μέχρι το πέντε πριν μιλήσεις, ακόμη μάγκας και δυναμικός, απλά έμαθες να συζητάς, ακόμη με θυμώνεις, αλλά καταλαβαίνεις το λάθος σου κι έρχεσαι σαν μετανιωμένο κουταβάκι με σκυφτό το βλέμμα και μου ζητάς συγγνώμη.

Κι εγώ έχω μάθει να μη σου μιλάω όταν νευριάζεις, έχω γίνει πιο υπομονετική, λιγότερο εγωίστρια κι απόλυτη. Και ξέρεις κάτι; Σ’ αγαπάω ακόμη περισσότερο που έτσι αγαπάω πιο πολύ αυτό που είμαι.

Ποιος είπε λοιπόν ότι δεν αλλάζουμε; Αλλάζουμε γιατί αγαπάμε και αγαπάμε γιατί αλλάζουμε!  της Νιόβης Ηλιάδη.πηγή