Ήρθες να μου θυμίσεις πως αυτό που είμαι αξίζει να ανθίσει

Όταν μπήκες στη ζωή μου, δεν ήταν άνοιξη. Έμοιαζε όμως!

Η καρδιά μου,μεταμορφώθηκε σ’ένα ανθισμένο κήπο.
Με μαργαρίτες, με τριαντάφυλλα κόκκινα,άσπρα,ροζ, ολοζώντανα και δέντρα καταπράσινα,αμυγδαλιές ανθισμένες, μέλισσες και πεταλούδες με χρώματα που έμοιαζαν μ’αυτά της καρδιάς μου.

Μ’έκανες να φτερουγίζω και ‘γω, σαν μια μικρή όμορφη πεταλούδα.Άνοιξαν και τα δικά μου φτερά κι αποφάσισαν να γνωρίσουν καινούριους κόσμους, με πρώτο απ’όλους, τον δικό σου.
Ένα κόσμο, που όσο τον γνώριζα, τον αγαπούσα πιο πολύ.Μου έδειξες πτυχές του εαυτού σου, που δεν είχαν αγγίξει πολλοί.Έκανα το ίδιο κι όντως…Η συνάντηση των δυο αυτών κόσμων δημιούργησε κάτι μαγικό: Την αγάπη μας.

Τι κι αν πέρασε χειμώνας; Στην καρδιά μου, είναι πάντα άνοιξη. Μου χαμογελάς,κι αν τύχει να ‘χει κάπου κάπου κανένα μαραμένο λουλουδάκι, ξαναζωντανεύει!Ο κόσμος είναι όμορφος. Πάντα ήταν. Απο τότε που ήρθες όμως στη ζωή μου, η ομορφιά του κόσμου για ‘μένα, ξεπέρασε κάθε όριο!

Σου έδειξα τον κήπο της καρδιάς μου. Αυτό τον κήπο, που πάντα φοβόμουν να δείξω, γιατί πίστευα πως ήταν ατσούμπαλος, αταίριαστος, παράξενος…Μα εσύ μου εξήγησες πως είναι απλά μοναδικός, κι αλλιώτικος από κάθε συνηθισμένο…Εσύ μου εξήγησες την αξία κάθε λαχταριστού καρπού και μου φανέρωσες την ομορφιά κάθε λουλουδιού.

Κι από τότε, έχεις και συ το δικό σου μυστικό κλειδί για τον κήπο μου,τον κήπο της καρδιάς μου. Είναι βέβαια κι αυτή η αίσθηση, ότι δεν φεύγεις ποτέ από ‘κει. Σαν να τον προσέχεις τον κήπο μου,σαν να θέλεις να μη μαραθεί ποτέ κανένα λουλούδι, να μην αρρωστήσει ποτέ κανένα δέντρο…

Αυτό όμως  για να λέμε την αλήθεια, είναι δική μου δουλειά. Το ξέρεις και συ,το ξέρω και γω. Μα έλα που κάποτε ξεχνάω να ποτίσω; Έλα που κάποτε ξεχνάω να περπατήσω ανάμεσα στον πολύχρωμο παράδεισο και να πάρω μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω; Τότε έρχεσαι πάντα εσύ. Σαν ένας υπέροχος άγγελος. Και με παίρνεις απ’ το χέρι και περπατάμε μαζί ανάμεσα στην καρδιά μου.

Και τότε μου θυμίζεις πως η ζωή είναι όμορφη και μου βρίσκεις το πιο όμορφο λουλούδι να το μυρίσω και το πιο ζουμερό φρούτο να το γευτώ… Και μου θυμίζεις έτσι, πως το μέσα μου υπάρχει, πως είναι όμορφο και δεν αξίζει να το παραμελώ στιγμή…
Μου κρατάς το χέρι σφιχτά, μου χαμογελάς, με κοιτάς και ζητάς έτσι ο κήπος μου να μη μαραθεί ποτέ…

Και γω λοιπόν, σου λέω πως σ’αγαπώ.Κι όσο σε κοιτώ,βλέπω στα μάτια σου την πιο όμορφη πτυχή του κόσμου. Και ζω με την ελπίδα πως τα λουλούδια πάντα θ’ανθίζουν,πως οι μέλισσες πάντα θα βρίσκουν γύρη, πως οι πεταλούδες πάντα θ’ανοίγουν τα φτερά τους, πως ο κόσμος δεν θα σταματήσει ποτέ να κοιτά ψηλά και ν’αγαπά, πως η άνοιξη θα έρχεται κάθε μέρα στην καρδιά…πηγή

Της Ελένης Σάββα