Λαική Συσπείρωση Δ.Θερμαικού: Δουλειά με δικαιώματα

Μόνιμη  και  σταθερή  δουλειά – Δουλειά  για  όλους - Δουλειά με δικαιώματα.

…βροντοφώναξαν χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, που συμμετείχαν στη μεγάλη πορεία 220 χιλιομέτρων, από την Πάτρα στην Αθήνα, που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής της Πάτρας και του δημάρχου Κώστα Πελετίδη (Λαϊκή Συσπείρωση). Στόχος να αναδειχθεί το πρόβλημα και τα αίτια της ανεργίας, να αναδειχθεί το μεγαλείο εκείνης της επιλογής που λέγεται διεκδίκηση και αγώνας, απέναντι στην άλλη που προωθείται από εκείνα τα κόμματα και τις πλειοψηφίες στους δήμους που θέλουν τον άνεργο κλεισμένο στο σπίτι του, τρομοκρατημένο, βαλλόμενο από ενοχικά και φοβικά συναισθήματα, μέρος της ουράς των συσσιτίων. «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, (να) προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!», Κώστας Βάρναλης.
  
Πορεύτηκαν για να ακουστεί η φωνή των άνεργων, των εργαζόμενων με ελαστικές σχέσεις εργασίας, κυρίως στους δήμους (τρίμηνα οκτάμηνα, πεντάμηνα, μπλοκάκι), της νεολαίας, των γυναικών, των μικρομεσαίων επαγγελματιών και αγροτών που καταστρέφονται. Για αυτό και ενώθηκαν μαζί τους χιλιάδες και χιλιάδες από κάθε χωριό, από κάθε πόλη που πέρασαν, με εκδηλώσεις υποδοχής μαζικών φορέων και δημοτικών αρχών. Για αυτό ήταν χιλιάδες και χιλιάδες και αυτοί που τους υποδέχτηκαν στο Σύνταγμα.
  
Σήμερα οι ενώσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου (ΕΕ), αυτοί δηλαδή που δημιουργούν την ανεργία, στήνουν προγράμματα για τη δήθεν αντιμετώπισή της. Αυτά αποτελούν έναν κύριο όγκο θεμάτων που συζητιούνται στα Δημοτικά Συμβούλια. Όπως τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας που η σημερινή κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, τα χαρακτήριζε μαύρη εργασία, και αντί να τα καταργήσει, τα μετατρέπει από 5μηνα σε 8μηνα. Προγράμματα που καταργούν στην πράξη εργασιακά δικαιώματα, ανακυκλώνουν την ανεργία, αποπροσανατολίζουν τους άνεργους και καταστέλλουν την  αγωνιστική διάθεση διεκδίκησης για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μετατρέποντας το δικαίωμα στη δουλειά από κοινωνική σε ατομική υπόθεση. Και αντί για μέτρα προστασίας των ανέργων επιδοτούν τα μονοπώλια. Προγράμματα που αντικαθιστούν τον όρο εργαζόμενος, από τον όρο ωφελούμενος.

Άραγε αυτά τα προγράμματα (ο όρος εμπεριέχει ημερομηνία λήξης) θα λύσουν τα τεράστια προβλήματα κάλυψης των κενών στις υπηρεσίες των δήμων και των Νομικών τους Προσώπων; Οι μνημονιακοί νόμοι απαγορεύουν τους διορισμούς με αποτέλεσμα την υπολειτουργία δομών και υπηρεσιών με διακηρυγμένο στόχο την ιδιωτικοποίηση. Βρίθει και ο Δήμος Θερμαϊκού από εισηγήσεις της διοίκησης και στα ΔΣ και στα Νομικά Πρόσωπα από απευθείας αναθέσεις, άντε και στην καλύτερη, από διαγωνισμούς. Υποχρηματοδότηση σε συνδυασμό με την υποστελέχωση, οδηγούν σε διάλυση και σε αδυναμία κάλυψης των τεράστιων λαϊκών αναγκών.
  
Μιλούν για όμορφη πόλη, για πόλο έλξης τουριστών. Ο δήμος μας είναι ένας από τους πρώτους που έχει πάρει τον τίτλο “θύλακας μακροχρόνιας ανεργίας”, από το υπουργείο εργασίας. Η φτώχια και η ανεργία έτσι κρύβουν την ομορφιά της πόλης μας. ΚΥ υποστελεχωμένο, χωρίς τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό, δημοτικές υπηρεσίες υπολειτουργούν, για τους ίδιους λόγους, από τα σχολειά μας λείπουν δάσκαλοι, μαθητές μας κάνουν μάθημα σε υπόγεια και σε χωρισμένες με ηχομονωτικά υλικά αίθουσες. Οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες έχουν δεχτεί την πιο βάρβαρη επίθεση. Οι μικρομεσαίοι αγρότες της περιοχής μας ξεκληρίζονται, για να μείνουν λίγοι που θα συγκεντρώσουν όλη την παραγωγή στα χέρια τους.
  
Στις συνειδήσεις των εργαζόμενων, ο μανδύας του καλού παιδιού, ως κριτήριο επιλογής ψήφου, αρχίζει να ξηλώνεται. Γιατί αυτά τα καλά παιδιά, μπορεί να δηλώνουν πιο θλιμμένα και από τον θλιμμένο, πιο στενοχωρημένα και από τον στενοχωρημένο, όταν όμως η κεντρική διοίκηση, το αστικό κράτος, αφήνει τη βαριοπούλα, τότε τα χτύπημα στις ζωές των εργαζόμενων, τa  συνεχίζουν αυτά, γιατί είναι συνοδοιπόροι στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
  
Οι εργάτες του χεριού και του πνεύματος είναι δημιουργοί του πλούτου που παράγεται στον κόσμο, δημιουργοί της κοινωνικής εξέλιξης. Καμιά γη δεν καρπίζει, κανένα εργοστάσιο δεν παράγει, κανένα πλοίο δεν κινείται, καμιά αρρώστια δε γιατρεύεται, αν αυτοί δεν δουλέψουν, για αυτό και ο πλούτος που παράγουν ανήκει σε αυτούς και όχι στους λίγους που τον ιδιοποιούνται. Οργάνωση και πάλη λοιπόν παντού για τη σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική. Και όπως τόνισε ο Κώστας Πελετίδης, ¨… αυτοί έχουν εκατομμύρια, εμείς όμως είμαστε εκατομμύρια…¨