Είναι άλλο η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συντηρητισμού που έχουν ως κορμό τη ΝΔ , και άλλο ο «διμέτωπος»!

Του Χάρη Τσιοκα Ανεξάρτητα από την σκοπιμότητα «των δημοσκοπηκων ερμηνειών», είναι εύκολο να διακρίνει κανείς, ότι η κοινωνική διεργασία προσδιορίζεται πάνω σε μια κυρίαρχη αντίθεση . Oτι αναμετρώνται : --οι δυνάμεις που θεωρούν ότι οι πολιτικές που ασκούνται είναι ένας «αναγκαίος μονόδρομος συμβιβασμών» και -- και αυτές που εκτιμούν πως ο κύκλος του «συντηρητικού συμβιβασμού πρέπει να κλείσει ως ατελέσφορος» γιατί είναι αντιπαραγωγικός ,αντικοινωνικός και αντιευρωπαϊκός! Γι αυτό το λόγο, εγείρεται-κυρίως από τον προοδευτικό χώρο-, το ζήτημα τόσο ενός νέου πολιτικού σχεδίου ανασυγκρότησης όσο και των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών -συμμαχιών που θα συγκροτήσουν την εναλλακτική πορεία! Καταγράφεται , ως επίμονο κοινωνικός προσανατολισμός , η αξιολόγηση όλων των κομμάτων να γίνεται πάνω στην αντίθεση που εκφράζεται είτε: --- ως «συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής» (συντηρητική) ,είτε --- ως πορεία επανατοποθέτησης του παραγωγικού και κοινωνικού σχεδίου (προοδευτική)! Στη πρώτη , κατά το πλείστον συσπειρώνονται αλλά και ανταγωνίζονται δυνάμεις της χρηματιστηριακής, κερδοσκοπικής αγοράς ,του νεοφιλελευθερισμού και της "γερμανικής" Ευρώπης , και στην άλλη προοδευτικές ,αριστερές ,σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις που τα βασικά ζητούμενα αφορούν , την παραγωγή , την , εργασία! Aυτών που διεκδικούν μια ευρωπαϊκή πορεία ανάπτυξης με αλληλεγγύη! Το εύρημα δεν είναι καινούργιο. Διαχρονικά αναγκάζονται όλα τα κόμματα να προσδιορίζουν την πολιτική τους στάση , με βαση τους δυο πόλους! Αυτό είναι ένα καθαρό μάθημα της πολιτικής ιστορίας! Ότι δηλαδή ποτέ δεν επιβιώσαν κόμματα θολά, εξαντλώντας την πολιτικοκοινωνική τους παρουσία σ ένα «διμέτωπο» αγώνα αντιπαράθεσης που βάζει στο ίδιο τσουβάλι την νεοφιλελεύθερη επέλαση με την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση! Έχοντας υπ όψιν την ιστορία του προοδευτικού χώρου , ο Ανδρέας Παπανδρέου φρόντισε στα πρώτα ιδρυτικά βήματα του ΠΑΣΟΚ , να οριοθετήσει σταθερά και δεσμευτικά ότι ο αγώνας της προοδευτικής παράταξης είναι μονομετωπος ! Είναι σύγκρουση με την νεοφιλελεύθερη επέλαση.! Και αυτή η «γραμμή» του , δεν νοθεύτηκε και όταν ακόμη δεχόταν επιθέσεις προσωπικής συκοφάντησης από δυνάμεις της «προοδευτικής όχθης» , στην περίοδο του ‘’89! Επέβαλε με κοινωνικούς όρους τότε , την συνεργασία με τον Συνασπισμό , ΚΚΕ, Κινήσεις ΚΑΙ πετυχε! Η περίοδος που διανύουμε επαναφέρει επίκαιρα την ιστορική αυτή εμπειρία!. Το κοινωνικό δίλλημα προσδιορίζεται με βάση το διακύβευμα της στήριξης η της αλλαγής της ακολουθουμένης πολιτικής και του συσχετισμού που την στηρίζουν! Η ιστορικά στο παρελθόν , κόμματα «ενδιάμεσα» , όπως πχ το ΚοΔηΣο , που «επέλεξαν την «διμέτωπη» αντιπαράθεση και αρνήθηκαν να τοποθετηθούν ευκρινώς με την όχθη της προόδου , συρρικνώθηκαν σε «υποστηρικτικά παρακολουθήματα»του συντηρητισμού και εξαφανιστήκαν! Μ αυτή την έννοια είναι άλλο-η μονομέτωπη- αντιπαράθεση για να αλλάξει η νεοφιλελεύθερη οικονομική και κοινωνική επέλαση(ΝΔ),και άλλο ο ανταγωνισμός , εκλογικός και πολιτικός που πρέπει να έχουν μεταξύ τους οι δυνάμεις της προοδευτικής όχθης προκειμένου να διαμορφωθούν οι συμμαχίες αλλαγής! Αυτή την παρακαταθήκη άφηνε στον προοδευτικό χώρο ο Ανδρέας , όταν προειδοποιούσε πως η κομματική περιχαράκωση-φανατισμός ανάμεσα στις δυνάμεις της ιδίας όχθης , είναι «βούτυρο στο ψωμί» του συντηρητισμού για να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία! Με τα προηγούμενα δεν επιχειρείται να παραγνωριστούν διαπιστώσεις , όπως οτι στις δυνάμεις του προοδευτικού φάσματος είναι ανολοκλήρωτος ο προγραμματικός λόγος ,η στρατηγική συμμαχιών ,η κοινωνικής αντιπροσώπευση κτλ.. Αλλά αυτό ,είναι ίσως και η πρόκληση ενός «εγγενούς» κοινωνικού και πολιτικού ανταγωνισμού που θα έπρεπε να υπάρχει ,ώστε να διαμορφώνεται δημοκρατικά , το πλεονέκτημα της κοινωνικής προτίμησης για την «κατάταξη» των προοδευτικών κομμάτων σε μια προγραμματική προοδευτική διακυβέρνηση! Όμως είναι άλλο η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συντηρητισμού που έχουν ως κορμό τη ΝΔ , και άλλο ο «διμέτωπος»!