Κοινωνικό αίτημα η αλλαγή πολιτικής.

του Χάρη Τσιόκα Συνηθίζεται τα "κόμματα"? να καταθέτουν -με αφορμη τη νέα πολιτική περίοδο που σηματοδοτείται με τη ΔΕΘ -το πλαίσιο του πολιτικού περιβάλλοντος που επιθυμούν να διαμορφώσουν ! Οι παρεμβάσεις των προέδρων και των κορυφαίων στελεχών των κομμάτων έδειξαν πως επιδιώκουν να αναμετρηθούν δυο διαφορετικού περιεχομένου μηνύματα προς την κοινωνία! Ως "νέο" όμως στοιχείο αυτής της αναμέτρησης παραμένει το γεγονός πως επιχειρείται με ένα επικοινωνιακό βομβαρδισμό να αποκρυφθει πως το κοινωνικο αίτημα επιμένει να είναι η αλλαγή πολιτικης! Δηλαδή η αλλαγη των κοινωνικών , πολιτικών ,οικονομικών , θεσμικών στοχεύσεων και των συμμαχιών διακυβέρνησης ! Μάλιστα με επικοινωνιακή προβολή εμφανίζεται ως "νέα απάντηση" στην κοινωνική δυσφορία για την ατελέσφορη οικονομικά ,θεσμικά ,πολιτικά και κοινωνικά ασκούμενη πολιτική ,η εμφάνιση "κόμματων"? με αλλα ονόματα! Για τη στήριξη δε αυτού του εγχειρήματος επιχειρείται να πλασαρισθει ως «νέο πολιτικό προσωπικο" ότι εκφραζεται ως παρακολούθημα της θεωρίας πως "δεν υπαρχει άλλη πολιτική" ! Προκειται ομως για "προσωπικό" που ταυτιζει την "αντιπαράθεση" η την "διαφωνία" του μέχρι τα όρια της "καλλίτερης" διαχείρισης της ατελέσφορης κυβερνητικής πολίτικης με την δικαιολογία οτι δεν υπαρχει άλλος δρόμος ! Τα προηγούμενα καθιστούν φανερό πως "κέντρα" , με αφορμή τις υφιστάμενες παθογένειες , επιχειρούν παλινορθώσεις πολιτικών συμπεριφορών που "γυρνάνε το ρολόι πίσω " και αναφερονται στη δημιουργία πολιτικών μορφωμάτων που προσομοιάζουν με τα κόμματα της προδικτατορικής περιόδου ! Θυμίζω οτι μια απο τις μεγάλες κατακτήσεις της μεταπολίτευσης ήταν να δημιουργηθούν πολιτικοί σχηματισμοί με σαφές στίγμα , που έδωσαν περιεχόμενο όχι μόνο θεσμικό ,κοινωνικο,αντιπροσωπευτικο στο χαρακτήρα της δημοκρατίας αλλά προ πάντων οικονομικό, εισάγοντας το αιτημα της δικαιοσύνης στις σχέσεις κεφαλαίου- εργασίας ! Μ αυτή την έννοια , ιδιαίτερα τα σοσιαλιστικά και τα αριστερά -οικολογικά κόμματα διατύπωσαν πολιτικό η προγραμματικό λόγο με διαφορετικό πλαίσιο κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών ! Οριοθέτησαν την σύγκρουση μονομετωπα με τον συντηρητισμό ,τον νεοφιλελευθερισμό! Η ελληνική κοινωνία ,αγκάλιασε αυτή την αλλαγή και πολλαπλασίασε την συμμετοχή της ιδιαίτερα στα προοδευτικά κόμματα με σοσιαλιστικό η αριστερό , προοδευτικό πρόσημο ! Φυσική κατάληξη ήταν , κόμματα θολά "παρακολουθήματα" του παλιού πολιτικού συστήματος , όπως ήταν η ΕΡΕ ,η Ένωση κέντρου και το ΚΟΔΗΣΟ κτλ να υποχωρήσουν δίνοντας ζωτική και πλειοψηφική δύναμη στο σοσιαλιστικό χώρο και στις δυνάμεις της άλλης αριστεράς που προωθούσαν καθαρά μια εναλλακτική στις επιδιώξεις του συντηρητισμού ! Στις μέρες μας , ενώ το κοινωνικο αίτημα -επαναλαμβανόμενα με τις εκλογές- διατυπώνεται ως ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας άλλης συμμαχίας -πλειοψηφίας που θα θέσει διαφορετικές προτεραιότητες για μια δίκαιη έξοδο απο την κρίση, απο ορισμένους εμφανίζεται ως πανάκεια οτι η λύση στο κοινωνικο πρόβλημα είναι η αλλαγή ονομάτων των κομμάτων και όχι των περιεχομένων των πολιτικών ! Το χειρότερο δε εμφανίζονται ως "είδηση" οι διενέξεις πολιτικου προσωπικού που η διαφωνία τους έγκειται στην καλλίτερη διαχείριση των πολιτικών που η κοινωνική βάση ζητά να αλλάξουν ! Τις μεγαλύτερες επιπτώσεις αυτής της "σκιαμαχίας" δέχεται ο σοσιαλιστικός χώρος και η κοινωνική του βάση που βλέπει πως αντί να διεκδικηθεί με πολιτική αυτονομία η αλλαγή πολιτικης και συμμαχιών , που θα στηρίζονται στις αρχές , τις αξίες και τις κοινωνικές αναφορές του σοσιαλιστικού κινήματος , «τιμωρείται» με κατάργηση , δηλαδή ενοχοποιείται - ερημην της βάσης - το όνομα και η ιστορική συμβολή του σοσιαλιστικού χώρου ! Εκλογικα εγινε ομως σαφες πως υποκατάστατα ονομάτων που καθιστούν δυσδιάκριτο και συκοφαντημένο το σοσιαλιστικό κίνημα , δεν γίνονται αποδεκτά απο τη μεγάλη του βαση που αυτοπροσδιοριζεται απο τις αρχές και τις αξίες της ανάπτυξης με δημοκρατία και δικαιοσύνη ! Επιδιώξεις αυτού του τύπου, αν δεν είναι υποκριτικές για να ενθαρρύνουν παρά φυσιν πολιτικές συμμαχίες , δύσκολα μπορούν πέραν των αξιωματούχων να βρουν κοινωνικο ακροατήριο η αποδοχή στο σοσιαλιστικό χώρο ! Και μ αυτή την έννοια η "φιλολογία" περί "εσωκομματικών" η ενδοκομματικών αντιπαραθέσεων που δεν έχουν στόχο την αλλαγή πολιτικής και συμμαχιών διακυβέρνησης είναι αδύνατο να συγκροτήσουν ρεύμα ανάταξης όχι μόνο του σοσιαλιστικού -αριστερού χώρου αλλά και της λεγόμενης κεντροαριστεράς! Ήδη η καταληξη του εγχειρηματος των.. 58 η της.. ελιάς έδειξε οτι τα όρια αυτών των επιλογων..ειναι ηττοπαθή, συντηρητικά θνησιγενή!. Άλλωστε η κοινωνική βάση επανειλημμενα σε εκλογές κατέγραψε πως το "επίδικο" δεν είναι η κατάργηση του σοσιαλιστικού χώρου που παραμένει με μεγάλες κοινωνικές επιρροές και εχει σταθερά τον προσανατολισμό σε μια εναλλακτική προγραμματική σύγκλιση αλλά η μετάλλαξη της προοδευτικής πολιτικής σε παρακολούθημα της νεοφιλελεύθερης κοινωνικά και παραγωγικά επιζήμιας επέλασης!