Η πολιτική δεν είναι άχρωμη , έχει «χρώμα» !

Του Χάρη Τσιόκα

Η «ειδησεογραφία» ιδιαιτέρα της πρόσφατης (προεκλογικής;) περιόδου χρησιμοποιεί με έμφαση την έννοια της «πολιτικής σταθερότητας» ως “αναγκαία προϋπόθεση» για να διανύσει –προσέξτε- , η χώρα , όχι όμως και οι πολίτες , τα «τελευταία βήματα. πριν την έξοδο από την κρίση»...!

Δυστυχώς αρκετά χρόνια μετά την μεταπολίτευση, η επίκληση της έννοιας "πολιτική σταθερότητα" δείχνει να αποσυνδέεται από την μέχρι πρόσφατα επικρατούσα άποψη ότι η αποστολή της πολιτικής είναι να υπηρετεί την κοινωνική ,οικονομική ,παραγωγική και θεσμική βούληση για τη συνοχή χώρας και πολιτών!

Τελικά το ερώτημα είναι:
Η πολιτική σταθερότητα πρέπει να αποσυνδέεται από την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικής συμφωνίας για τα παραγόμενα αποτελέσματα από την άσκηση μιας πολιτικής ;

Και αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμη και όταν, με χρονική πλέον επάρκεια , γίνεται ευδιάκριτη η δυσαρμονία ανάμεσα στο εφαρμοζόμενο σχέδιο εξόδου και τα κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα ;

Ποιος τελικά έχει την ευθύνη να αποκαταστήσει τη σχέση πολιτικής και κοινωνικής "σταθερότητας";

Ερέθισμα για την διατύπωση αυτών των ερωτημάτων δεν δίνουν μόνο τα μακροοικονομικά μεγέθη ,ούτε μόνο αν η ασκούμενη από την κυβέρνηση πολιτική , συρρίκνωσε τη παραγωγική βάση περαιτέρω η όχι !

Ακόμη περισσότερο το ερέθισμα δεν προκύπτει μόνο από την διαπίστωση αν έγινε η όχι διαχειρισιμο το χρέος μετά την εφαρμογή των ασκούμενων πολιτικών τα τελευταία χρόνια!

Ερέθισμα για να γραφούν αυτές οι σκέψεις παρέχεται και απο τις πρόσφατες επίσημες ανακοινώσεις που αποτυπώνουν τις επιπτώσεις της εφαρμογής του «σχεδίου» για το οποίο ζητείται από την κυβέρνηση «σταθερότητα»!

Παραθέτω λοιπόν τις παρακάτω ανακοινώσεις:

-Σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων ο συνολικός αριθμός των οφειλετών του Δημοσίου ήταν στο τέλος Αυγούστου πάνω από 2.451.909

-Πρόσθετες απώλειες 14 δισ. ευρώ είχαν το 2013 τα ελληνικά νοικοκυριά από το διαθέσιμο εισόδημά τους, που οφείλονται στην κατά 10,7% μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και στην κατά 12,3% μείωση των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά.
-Το διαθέσιμο εισόδημα περιορίστηκε στο τέλος του 2013 στα 122,2 δισ. ευρώ από 136,2 δισ. ευρώ στο τέλος του 2012 (ποσοστιαία μείωση 10,2%).
-Η ανεργία ήταν τον Ιούλιο 26,4 (περίοδο που αποτελεί αιχμή στην αύξηση της εποχικής απασχόλησης λόγω τουρισμού) και παραμένει η μεγαλύτερη στην ευρωζώνη.
-Μέσα σε μια πενταετία, το διαθέσιμο εισόδημα των ελληνικών νοικοκυριών μειώθηκε, λόγω της περιοριστικής πολιτικής, κατά 48,4 δισ. ευρώ (ήταν 170,6 δισ. ευρώ το 2009).

τραγικά όμως είναι και τα στοιχειά για την παιδική φτώχεια !

Γράφει το ΑΠΕ;

Σύμφωνα με τη Eurostat, άτομα κοντά στο όριο της φτώχειας θεωρούνται εκείνα που ζουν σε νοικοκυριά με διαθέσιμο εισόδημα κάτω του 60% του εθνικού μέσου διαθέσιμου εισοδήματος (μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων), ή που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά αγαθά, ή που ζουν σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας.


Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2013 στην Ελλάδα ζούσαν 3,9 εκατομμύρια άνθρωποι κοντά στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ή το 35,7% του πληθυσμού, έναντι 28,1% το 2008.

Την ίδια χρονιά στην ΕΕ, 120 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν κοντά στο όριο της φτώχειας, ή το 24,5% του πληθυσμού, έναντι 23,8% το 2008.

Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού που ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (48%), στη Ρουμανία (40%), στην Ελλάδα (35,7%), στη Λετονία (35%) και στην Ουγγαρία (33%).

Αντιθέτως, τα χαμηλότερα ποσοστά πολιτών που ζουν στο όριο της φτώχειας καταγράφονται στην Τσεχία (14,6%), στην Ολλανδία (15,9%), στη Φινλανδία (16%) και στη Σουηδία (16,4%).

Εξάλλου, το 16,7% του πληθυσμού της ΕΕ ζούσε με πενιχρό εισόδημα, μετά τις μεταβιβάσεις των κοινωνικών επιδομάτων.

Τα υψηλότερα ποσοστά πληθυσμού με πενιχρό εισόδημα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (23,1%), στη Ρουμανία (22,4%), στη Βουλγαρία (21%), στη Λιθουανία (20,6%) και στην Ισπανία (20,4%) και τα χαμηλότερα καταγράφηκαν στην Τσεχία (8,6%) και στην Ολλανδία (10,4%).

Σε ό,τι αφορά το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει σημαντικά υλικά αγαθά, το 2013 ανήλθε σε 20,3%, έναντι 9,6% στην ΕΕ.

Ο συγκεκριμένος δείκτης παρουσιάζει μεγάλη διακύμανση στην ΕΕ, ξεκινώντας από 1,4% στη Σουηδία και 1,8% στο Λουξεμβούργο και φτάνοντας στο 43% στη Βουλγαρία.

Σημειώνεται ότι άτομα που αδυνατούν να καλύψουν σημαντικά υλικά αγαθά θεωρούνται εκείνα τα οποία αδυνατούν να καλύψουν τέσσερα από τα ακόλουθα εννέα αγαθά:
1) ενοίκιο, ή εξόφληση δανείου
2) θέρμανση
3) απρόοπτα έξοδα
4) διατροφή με κρέας ή ψάρι κάθε δύο ημέρες
5) διακοπές εκτός οικίας για μία εβδομάδα
6) αυτοκίνητο
7) πλυντήριο ρούχων
8) έγχρωμη τηλεόραση

9) τηλέφωνο.

Τέλος, το υψηλότερο ποσοστό πληθυσμού που ζει σε νοικοκυριά χαμηλής εντάσεως εργασίας στην ΕΕ, καταγράφεται το 2013 στην Ελλάδα με 18,2%, έναντι 10,7% στην ΕΕ.

Μετά την Ελλάδα ακολουθούν η Κροατία (16%) και η Ισπανία (15,7%)…..



Αναμφισβήτητα το εργαλείο για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων παραμένει η πολιτική !

Η πολιτική όμως δεν είναι άχρωμη , έχει «χρώμα» !

Ασκείται με εντολή του λαού από διαφορετικούς συσχετισμούς και συμμαχίες και επιχειρεί διαφορετικές επιδιώξεις!

Τα εργαλεία της ,δηλαδή τα προγράμματα της , δεν είναι ιδία , γι αυτό και παρά τα λεγόμενα από ορισμένα κέντρα δεν συνιστούν μονόδρομο!

Οι συνταγές , οι προγραμματικές και πολιτικές συμμαχίες για την εφαρμογή των επιδιώξεων τους εξαρτώνται από τις κοινωνικές , οικονομικές και ιδεολογικές αναφορές των φορέων που έχουν την λαϊκή εντολή να τις υλοποιήσουν!

Αυτό είναι το πλεονέκτημα της δημοκρατίας !

Γιατί παρέχει το δικαίωμα στον πολίτη , να επιλέγει περιεχόμενα στην άσκηση πολιτικών και να δίνει με εντολή του , κατεύθυνση στο αίτημα της σταθερότητας ,για να τον αφορά!

Να (επανα)προσδιορίζει το «με ποιους και για ποιους» επιλέγει να εφαρμοστεί ένα «σχέδιο διεξόδου» , όταν διαπιστώνει κοινωνική αστάθεια !

Επειδή όμως τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας , καθιστούν εμφανές πως ο κύκλος του «συντηρητικού κυβερνητικού συμβιβασμού» στη διαχείριση της κρίσης κατέγραψε κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα που αποτυπώνουν αστάθεια ,τίθεται εκ των πραγμάτων ως αναγκαία δημοκρατική προϋπόθεση , η ανάγκη της κρίσης !

Για να ανταγωνισθούν στις ασκούμενες πολιτικές και άλλες συμμαχίες που το πρόσημο των επιδιώξεων θα είναι διαφορετικό , προοδευτικό! Για να επέλθει αποκατάσταση στις συνθήκες πολιτικής με την κοινωνική ,παραγωγική ,οικονομική και θεσμική σταθερότητα!

Και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται "όταν η κοινωνική και παραγωγική ανάγκη κινείται σε ασύμβατη τροχιά με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές επιλογές τότε η δημοκρατία έχει την ευθύνη να ζητά από τους πολίτες να προσδιορίσουν τους όρους της αποκατάστασης!