Η “στιγμή της αλήθειας”, είναι ο απειροελάχιστος εκείνος χρόνος που μεσολαβεί, λίγο πριν επέλθει το τέλος μίας (εκτεταμένης στο χρόνο) πράξης, που έχει μπεί στην τελική της φάση.
Είναι, π.χ η στιγμή που, μετά μία κοπιαστική αναμέτρηση του ταυρομάχου με τον ταύρο, ο ταυρομάχος στήνεται αποφασιστικά, με γυμνωμένο το σπαθί του, απέναντι στον ταύρο που χαμηλώνει τα μυτερά κέρατά του για να του επιτεθεί.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, που διαρκεί αυτή η “στιγμή”, η Aλήθεια θα είναι τραγική ή για τον ταύρο ή για τον ταυρομάχο, καθώς ο θάνατος τού ενός, είναι η ζωή του άλλου.
Τη “στιγμή της αλήθειας”, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, ούτε μπλόφες, διότι η Αλήθεια αποκαλύπτεται ως Θάνατος, που από τή φύση του (όταν επέρχεται) είναι ανέκκλητος, ασυμβίβαστος και αδιαπραγμάτευτος....
Στη “στιγμή της Αλήθειας” έχει μπεί ο Ελληνικός πετρελαϊκός θησαυρός της, που τον διεκδικεί (νομικώς αστήρικτα και ηθικώς άδικα) η Τουρκία, με την εισβολή πολεμικών πλοίων της στην Ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, τις τελευταίες μέρες.
Η εξέλιξη της εισβολής αυτής, θα αποκαλύψει όλη την Αλήθεια για την ταυτότητα, τόσο των γεγονότων, όσο και των πολιτικών προσώπων και μηχανισμών, που εμπλέκονται στην εξέλιξη αυτού του θέματος, που διαμορφώνεται εδώ και χρόνια.
Και η “στιγμή της Αλήθειας” για το θέμα αυτό θα αποβεί και “στιγμή της Αλήθειας” και για ένα ακόμη πελώριο (και διαχρονικό) θέμα, όπως είναι αυτό της (απόλυτης) “Εξάρτησης” της Ελλάδας από τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Και εξηγούμαι:
Οι Τούρκοι, με αυτή την εισβολή τους στην Κυπριακή κυριαρχία (όπως είναι η Κυπριακή ΑΟΖ) , κάνουν σαφή (με την προκλητική απειλή στρατιωτικής βίας) την απαίτησή τους για οικειοποίηση Φυσικού Αερίου & πετρελαίων, που δεν τους ανήκουν.
Η απαίτησή τους αυτή, ή θα ικανοποιηθεί (δηλαδή θα πάρουν κάτι που δεν τους ανήκει) ή δεν θα ικανοποιηθεί.
Οι Τούρκοι, λένε ξεκάθαρα (και το δείχνουν εμπράκτως) πως για την ικανοποίηση αυτής της απαίτησής τους, δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, τα οποία επιδεικνύουν θριαμβευτικά και προκλητικά, με Τουρκικό “τσαμπουκά”...
Τίθεται αμέσως ένα ερώτημα: Το αν οι Τούρκοι θα μας πάρουν η δεν θα μας πάρουν πετρέλαια που δεν τους ανήκουν, εξαρτάται αποκλειστικά από τον νόμιμο κάτοχό τους (την Κύπρο/ Ελλάδα) ή εξαρτάται από αποφάσεις άλλων, πχ. της κυβέρνησης των ΗΠΑ ;;;;
Το ερώτημα αυτό, οδηγεί σε ένα άλλο: Ποιός καθορίζει, “από ποιόν εξαρτάται μία τέτοια απόφαση”, όταν αυτή η απόφαση, αδιαφορεί για το τί προβλέπουν οι Διεθνείς Νόμοι και Συνθήκες (που κατοχυρώνουν τα πετρέλαια αυτά στην Ελληνική πλευρά), τους ξεπερνά και “νομιμοποιεί” τα όπλα, σαν διεκδικητική διαδικασία, υπερβαίνοντας έτσι, τη Διεθνή νομιμότητα ;
Αν αυτός που καθορίζει το ΑΝ (και ΠΩΣ) θα διανεμηθεί ο Ελληνικός πλούτος, δεν είναι οι κρατικές και Δημοκρατικές υποστάσεις της Ελλάδας και Κύπρου, (δηλαδή, εν τέλει, ο Ελληνικός και Κυπριακός Λαός) τότε να πάψουμε να μιλάμε για ελεύθερο κράτος Ελλάδας, Κύπρου, για Δημοκρατία και άλλα τέτοια που, έτσι, γίνονται φαιδρά ακούσματα, για σπαρακτικά γέλια ή κλάμματα...
Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, (δηλαδή αν Κύπρος και Ελλάδα είναι δουλοπαροικίες που κοροϊδεύουν τους κατοίκους τους ότι είναι κράτη ελεύθερα, με ελεύθερους πολίτες που αποφασίζουν για την εθνική τους περιουσία) θα αποκαλυφθεί οσονούπω, καθώς, όπως είπαμε, βρισκόμαστε ήδη, στη “Στιγμή της Αλήθειας”.
Όταν, λοιπόν, η (ανήθικη και παράνομη) Τουρκική διεκδίκηση, δεν γίνεται με σχετική προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη (διότι, προφανώς στερείται κάθε νομικού επιχειρήματος) αλλά γίνεται με “εφ' όπλου λόγχη”, ο Ελληνισμός (Ελλάδα και Κύπρος) δεν είναι δυνατόν να προσφεύγει στα δικαστήρια, διότι το πεδίο αντιπαράθεσης, δεν είναι πλέον εκεί. Το πεδίο αντιπαράθεσης το έχει επιλέξει ο εισβολέας και (μας αρέσει δεν μας αρέσει) αυτό είναι το πεδίο της μάχης.
Αν δεν σπεύσουμε να αντιπαρατεθούμε σ' αυτό το πεδίο, το περισσότερο που έχουμε να κερδίσουμε είναι αποφάσεις του ΟΗΕ υπέρ ημών, που θα μένουν εσαεί άνευ περιεχομένου, ακριβώς όπως συμβαίνει στα “κατεχόμενα” της Κύπρου, μισό αιώνα μετά την Τουρκική εισβολή στο νησί, το αποτέλεσμα της οποίας χρησιμοποιεί, σήμερα, η Τουρκία για να εισβάλλει στα νερά της Κύπρου!!! Αυτό είναι που θέλει ο Ελληνικός Λαός;
Η απλή αυτή αλήθεια, οδηγεί στο ερώτημα: Υπάρχει η δυνατότητα νικηφόρας αντιπαράθεσης με την Τουρκία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα ;
Ας το δούμε, κάνοντας τη σκέψη πως, αν δεν υπάρχει δυνατότητα νικηφόρας αντιπαράθεσης με την Τουρκία, η λογική επιτάσσει την συνθηκολόγηση με τις σχετικές (του μεγέθους της αδυναμίας μας)απώλειες.
Άν, όμως, Κύπρος και Ελλάδα, έχουν τη δυνατότητα να αντιτάξουν στη βία της Τουρκίας, αντίστασηβεβαίως ικανή να την αποκρούσει, και δεν το κάνουν, θα αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι (διαχρονικά) η πολιτική ηγεσία του Ελληνισμού (Κυπριακού και Ελλαδικού) αποτελεί δοτό όργανο ξένων συμφερόντων!...
Δυνητικά, η ανάσχεση της Τουρκικής απειλής, μπορεί να επιχειρηθεί, σε δύο πεδία: Αρχικά στο διπλωματικό πεδίο και μετά (αν στο διπλωματικό δεν επιτευχθεί) στο πολεμικό πεδίο.
Στο διπλωματικό πεδίο, έχουμε ήδη και καταγράφουμε, πράξεις και γεγονότα : ΗΠΑ,ΝΑΤΟ και ΕΕ, συστήνουν “ψυχραιμία” και στις δύο πλευρές. Δηλαδή, τηρούν αναφανδόν φιλοτουρκική στάση, παίρνοντας ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, μεταξύ του αυθαιρέτως εισβάλλοντος πάνοπλου και του φιλήσυχου “νοικοκύρη”. Η στάση τους αυτή, είναι σαφές μήνυμα προς τον εισβολέα: “Συνέχισε αυτό που κάνεις”. (Σημειώνω πως την ίδια στάση την είδαμε και τη ζήσαμε, με τα γνωστά αποτελέσματα, και κατά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974).
Η εξήγηση γι' αυτή τη στάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, βρίσκεται στην υπόθεση, πως υπάρχει άγραφη (αλλά ισχυρότερη των γραπτών) συμφωνία (μεταξύ αυτών και της Ελληνικής πλευράς) οι υδρογονάνθρακες της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, να μοιραστούν με τους Τούρκους. (Σχετικό άρθρο μου “Σενάρια απώλειας και του Εθνικού Πλούτου” http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2014/11/blog-post_903.html) .
Πέραν αυτού, έχουμε δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της Αμερικανικής κυβέρνησης και του ΟΗΕ (λειτουργούντος ως παραμάγαζο των ΗΠΑ) που συνδέουν άμεσα την αποτροπή της Τουρκικής αυτής επιθετικότητας, με την επαναφορά (για άρον-άρον “κλείσιμο”) του “Σχεδίου Ανάν Β'” που δεν είναι τίποτε λιγότερο από την αυτοδιάλυση της κρατικής οντότητας του Κυπριακού κράτους, ώστε το νησί να αποτελέσει (και νομικά) φέουδο και στρατιωτική βάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΑΓΓΛΩΝ. (Πολύ εμπεριστατωμένες αναλύσεις του θέματος έχει ο έγκυρος και άξιος δημοσιογράφος Δημ. Κωσταντακόπουλος (καί οχι μόνον αυτός) στοhttp://konstantakopoulos.blogspot.gr/2014/10/blog-post_24.html)
Πολύ πρόσφατα (προχθές) ένα νέο στοιχείο προστέθηκε στο διπλωματικό πεδίο: Η Διακήρυξη της “τριμερούς συνόδου κορυφής” του Καίρου” (Declaration of trilateral summit) της 8ης Νοεμβρίου 2014, μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου. Η πράξη αυτή, καταγράφεται με θετικό πρόσημο στο πεδίο της διπλωματίας, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει την συνολική εικόνα της κατάστασης, που διαμορφώνεται από την προκλητικά καθαρή επιλογή των Τούρκων να “μιλήσουν” στο “πεδίο της μάχης” και όχι στο διπλωματικό.
Μάλιστα, θα έλεγα πως, η υπεκφυγή να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στο πεδίο που αναπτύσσεται φανερά, μπορεί να αποτελεί και τεχνική “προκάλυψης καπνού”, για την απόκρυψη της εκ των προτέρων αποδοχής, ενός προσυμφωνημένου αποτελέσματος.
Στο πεδίο της ένοπλης σύγκρουσης, δεν χρειάζεται να κάνουμε λεπτομερείς αναλύσεις για να συμπεράνουμε πως η Κύπρος (μόνη της) είναι αδύνατον να αντιπαρατεθεί στην Τουρκία. Αυτός ήταν, εξ άλλου, και ο λόγος που η Κύπρος προχώρησε σε αερο-ναυτικούς αμυντικούς σχεδιασμούς με το γειτονικό της Ισραήλ, πέραν της (αυτονόητης) στήριξης που περιμένει από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα (ως ομοεθνής) είναι ο φυσικός σύμμαχος της Κύπρου που θα έπρεπε (σύμφωνα με τη λογική και με τις τεράστιες στρατιωτικές της δαπάνες που έκανε για εξοπλισμούς την τελευταία 30ετία) αυτή την ώρα να βρίσκεται επί ποδός πολέμου, για να δείξει ότι δεν είναι διατεθημένη να αφήσει να διαρρεύσει αμαχητί, ούτε ένα γαλόνι “Ελληνικό” πετρέλαιο ή Φυσικό Αέριο. Αντ' αυτού, παγίως ψοφοδεής, “για να μην κλιμακώσουμε την ένταση”, δεν στέλνει ούτε ένα θωρηκτό της στα αμφισβητούμενα από τους Τούρκους, Ελληνικά νερά της Κύπρου.
Βλέπουμε, όμως, και το Ισραήλ να μην αντιδρά, (όπως θα περιμέναμε από κάποιον που “δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του”). Η στάση του αυτή, μπορεί να εξηγηθεί και από το γεγονός πως ΗΠΑ και Ισραήλ, αποτελούν ένα πολύ σφιχτά δεμένο δίδυμο της περιοχής που, κανένας εκ των δύο τους δεν θα ήθελε να χαλάσει τα κοινά σχέδια τους, όταν η αξία αυτών των σχεδίων είναι υπέρτερη των “ιδίων” σχεδίων του Ισραήλ. Άρα: η βοήθεια του Ισραήλ στην προκείμενη περίπτωση, δείχνει, μέχρι σήμερα, να είναι (τουλάχιστον) αβέβαιη και η μή συμμετοχή του στην επιθετική αυτή ενέργεια των Τούρκων, καθίσταται όλο και περισσότερο βέβαιη, όσο παρατείνεται η “διστακτικότητά” του, που δίνει χρόνο στους Τούρκους να εδραιώσουν de facto το “καθεστώς κατάληψης” της Κυπριακής ΑΟΖ, που επιχειρούν.
Τί μένει, λοιπόν, στην Κύπρο (αλλά και στην Ελλάδα) όταν είναι διαπιστωμένο πως οι “μεγάλοι σύμμαχοί” της (ΗΠΑ/ΝΑΤΟ) “νίπτουν τας χείρας των” ( αν η κατάσταση δεν είναι και διαμορφωμένη “διά των χειρών τους”) ;;;
ΑΝ, πράγματι, το Ελληνικό Έθνος, διαθέτει Αυτοδιάθεση (δηλαδή Εθνική Κυριαρχία) και ΑΝ, πράγματι, θέλει να σώσει τον θησαυρό του (μαζί με την ιστορικά επιβεβλημένη αξιοπρέπειά του) ένα πράγμα τού μένει, που μπορεί να κάνει, στη σημερινή συγκυρία, κατά την οποία, σε όλα τα παραπάνω γεγονότα, έχει προστεθεί ακόμη ένα: η πρόταση της Ρωσσίας προς την Κύπρο, για αμυντική συνεργασία των δύο χωρών.
Μπορεί, λοιπόν, το Ελληνικό Έθνος, να αξιοποιήσει την πρόταση αυτή, που μπορεί να αποτελεί τη (μοναδική, σύμφωνα με τα παραπάνω εκτεθέντα) σωτηρία του Ελληνικού (Κυπριακού και Ελλαδικού) πετρελαϊκού θησαυρού και εθνικής αξιοπρέπειας και περηφάνειας. Υπό δύο, βέβαια, προϋποθέσεις:
(α) Ότι οι Ρώσσοι μπορούν (έχουν τη δυνατότητα) να αποτρέψουν την Τουρκική στρατιωτική επιθετικότητα και
(β) Αν είναι διατιθέμενοι να το κάνουν, μέ κάποιο (βεβαίως) αντάλλαγμα.
Το ότι οι Ρώσσοι έχουν τη δυνατότητα να αντιπαραθέσουν στους Τούρκους, υπέρτερη στρατιωτική ισχύ, είναι γνωστό και αναμφισβήτητο.
Τί αντάλλαγμα, όμως, θα ήταν ικανό να τους θέσει σε διάταξη μάχης απέναντι στήν Τουρκία (και, ίσως, και το ΝΑΤΟ) ;
Αυτό, το έχουν ήδη θέσει, ευθέως και σαφώς, οι ίδιοι: Ζητούν διευκολύνσεις στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή της Ν/Α Μεσογείου.
Οι βάσεις αυτές, στη Ρωσσία, που αυτή τη στιγμή “λαμβάνει θέσεις μάχης” σε όλη την Υφήλιο, αποφασισμένη να αμφισβητήσει τη μονοπολική ηγεσία των ΗΠΑ, στήνοντας έναν άλλο πόλο, αντίθετο με τα σχέδια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (The New World Order), θα δώσουν στη Ρωσσία μία τεράστια ώθηση της αποτελεσματικότητας της στρατιωτικής ισχύος της στην περιοχή. Οι “διευκολύνσεις” αυτές, είναι για τη Ρωσσία εξαιρετικά πολύτιμες.
Και γεννάται το ερώτημα: Τι κοστίζει σε Ελλάδα και Κύπρο η παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων στη Ρωσσία;;;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι αυτόματη:
Την έξοδο/αποπομπή της από το ΝΑΤΟ και
Τη διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ.
Τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η έξοδός της από το ΝΑΤΟ και η διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ;;;
Το “τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η έξοδός της από το ΝΑΤΟ” (όπως αυτό έχει εξελιχθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του “Συμφώνου Βαρσοβίας”) απαντάται από το τί κερδίζει με τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ.
Τί κερδίζει ; Απολύτως τίποτε, διότι η συμμαχία αυτή (τό βλέπει ο καθ' ένας) δεν την προφυλλάσσει από κανέναν από τους δυνητικά φυσικούς εχθρούς της (Αλβανία, FYROM, Βουλγαρία, Τουρκία). Τουναντίον την αφοπλίζει απέναντί τους, όπως έγινε κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974.
Από ποιον από τους παραπάνω γείτονές της έχει να φοβηθεί σήμερα η Ελλάδα, βγαίνοντας από το ΝΑΤΟ;
Μόνον από την Τουρκία. Όμως η απειλή αυτή, (σύμφωνα με την προηγούμενη μας παραδοχή) θα μηδενιστεί από την πράξη της στρατιωτικής συμφωνίας με τη Ρωσσία.
Το “τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ,απαντάται, επίσης από την εκτίμηση τού “τί κερδίζει από αυτές τις σχέσεις”.
Τί κερδίζει ; Μόνο κάποια ψίχουλα στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας, που με τίποτε δεν μπορούν να εκληφθούν σαν αντιστάθμισμα των πολλαπλών κερδών που έχουν οι ΗΠΑ από την Ελλάδα, από τις πωλήσεις πανάκριβου στρατιωτικού εξοπλισμού και τη χρήση στρατιωτικών βάσεων ανυπολόγιστης αξίας (χρήσιμων για την υποστήριξη της γεωπολιτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή), για να μην αναφερθούμε στην διείσδυση καταναλωτικών και βιομηχανικών προϊόντων των ΗΠΑ στην Ελληνική αγορά.
Με την απαρίθμηση αυτή, των πλεονεκτημάτων των ΗΠΑ από τη συμμαχία τους με την Ελλάδα, γεννάται και ένα ακόμα, κρίσιμο, ερώτημα: - Πώς, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (μέ τα καλύτερα μυαλά να δουλεύουν για λογαριασμός της αναλύοντας και σχεδιάζοντας τα πάντα) διακινδυνεύει να χάσει όλα αυτά τα, τεράστιας αξίας, οφέλη που έχει από τη “συμμαχία” της με την Ελλάδα, με το να δείχνει εμφανώς ότι αδιαφορεί να υποστηρίξει τό δίκαιο των συμφερόντων της Ελλάδας; Αν (όπως πρέπει) αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μην αντιλαμβάνεται ότι η πρακτική της αυτή μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα να διακόψει τους δεσμούς της μαζί τους, (ανατρέποντας άρδην το γεω-πολιτικό status στην περιοχή της Αν. Μεσογείου) μία ερμηνεία υπάρχει: Θεωρεί απολύτως δεδομένη και εξασφαλισμένη (υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ) τη στάση της (οποιασδήποτε) Ελληνικής (Κυπριακής και Ελλαδικής) κυβέρνησης !!!.....
Άρα: Αφού, σύμφωνα με τα παραπάνω, η Ελλάδα δεν έχει να χάσει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη φαίνεται πως είναι αποφασισμένο να χαθεί , ενώ έχει να κερδίσει πολλά (όπως την τεράστια αξία των πετρελαίων και του Φυσικού Αερίου που διεκδικεί και ετοιμάζεται να πάρει με το “έτσι θέλω” η Τουρκία) γιατί να μην προχωρήσει η Κύπρος (μαζί με την Ελλάδα) σε αυτή την εκδοχή, της στρατιωτικής συνεργασίας με τη Ρωσσία;
Και, κάτι τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Τίθεται το ερώτημα: - Η Ελληνική κοινωνία προτιμά την κυριαρχία της “Νέας τάξης” που θέλει να επιβάλλει η “Διεθνής του Χρήματος”, δηλαδή της πλήρους και ολοκληρωτικής υποδούλωσης της παγκόσμιας κοινωνίας στο Χρήμα και στους παραγωγούς του, ή προτιμά την αναγέννηση της ανθρώπινης κοινωνίας, με στροφή προς τις κλασσικές ηθικές και κοινωνικές Αξίες που εδραίωσε στην ανθρώπινη κοινωνία το Ελληνικό πνεύμα ;;;
Με όλα αυτά που κατατέθηκαν προηγουμένως, προκύπτει πως ένας μόνο λόγος (και ένας μόνο τρόπος) υπάρχει να μη σωθεί ο Ελληνικός θησαυρός:
Διότι δεν θέλουν να σωθεί (και δεν το επιτρέπουν) οι “σύμμαχοί” της, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (συνεπικουρούμενοι από την ΕΕ). Ο λόγος είναι πως τους χαλά τα προαποφασισμένα δικά τους σχέδια υποστήριξης των δικών τους συμφερόντων, στην περιοχή. Δηλαδή η Ελλάδα, όχι απλά, χωρίς κανένα κέρδος, αλλά με τεράστια ζημία, να πληρώσει τους δικούς τους σχεδιασμούς.
Και τίθεται το ερώτημα: Ποια (μή δωσίλογη) κυβέρνηση (Κυπριακή ή Ελλαδική) μπορεί να προτάξει τα σχέδια των “συμμάχων” της, πάνω από τα συμφέροντα του Λαού της, για τα οποία οι “σύμμαχοι” αυτοί, δεν νοιάζονται, για να μη πούμε ότι τα αντιστρατεύονται, ως αντίθετα με τα δικά τους ;;
Η “στιγμή της Αλήθειας”, έφθασε. Ή τα Ελληνικά συμφέροντα θα “σκοτωθούν” (θα θυσιασθούν υπέρ τρίτων, των “συμμάχων”) ή θα σκοτωθεί μία “λεόντιος” συμμαχία (ΗΠΑ-Ελλάδας) που δείχνει πως το μόνο που θέλει, είναι η προτεκτορατοποίηση ολόκληρου του Ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος του Ν. Αιγαίου (Κύπρος, Κρήτη, 12νησα, Κυκλάδες) μαζί με την Ελληνική χερσόνησο, προς υποστήριξη των γεωπολιτικών επιδιώξεων της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμφερόντων που υπερασπίζεται, στην περιοχή.
Είναι, π.χ η στιγμή που, μετά μία κοπιαστική αναμέτρηση του ταυρομάχου με τον ταύρο, ο ταυρομάχος στήνεται αποφασιστικά, με γυμνωμένο το σπαθί του, απέναντι στον ταύρο που χαμηλώνει τα μυτερά κέρατά του για να του επιτεθεί.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, που διαρκεί αυτή η “στιγμή”, η Aλήθεια θα είναι τραγική ή για τον ταύρο ή για τον ταυρομάχο, καθώς ο θάνατος τού ενός, είναι η ζωή του άλλου.
Τη “στιγμή της αλήθειας”, δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, ούτε μπλόφες, διότι η Αλήθεια αποκαλύπτεται ως Θάνατος, που από τή φύση του (όταν επέρχεται) είναι ανέκκλητος, ασυμβίβαστος και αδιαπραγμάτευτος....
Στη “στιγμή της Αλήθειας” έχει μπεί ο Ελληνικός πετρελαϊκός θησαυρός της, που τον διεκδικεί (νομικώς αστήρικτα και ηθικώς άδικα) η Τουρκία, με την εισβολή πολεμικών πλοίων της στην Ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, τις τελευταίες μέρες.
Η εξέλιξη της εισβολής αυτής, θα αποκαλύψει όλη την Αλήθεια για την ταυτότητα, τόσο των γεγονότων, όσο και των πολιτικών προσώπων και μηχανισμών, που εμπλέκονται στην εξέλιξη αυτού του θέματος, που διαμορφώνεται εδώ και χρόνια.
Και η “στιγμή της Αλήθειας” για το θέμα αυτό θα αποβεί και “στιγμή της Αλήθειας” και για ένα ακόμη πελώριο (και διαχρονικό) θέμα, όπως είναι αυτό της (απόλυτης) “Εξάρτησης” της Ελλάδας από τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Και εξηγούμαι:
Οι Τούρκοι, με αυτή την εισβολή τους στην Κυπριακή κυριαρχία (όπως είναι η Κυπριακή ΑΟΖ) , κάνουν σαφή (με την προκλητική απειλή στρατιωτικής βίας) την απαίτησή τους για οικειοποίηση Φυσικού Αερίου & πετρελαίων, που δεν τους ανήκουν.
Η απαίτησή τους αυτή, ή θα ικανοποιηθεί (δηλαδή θα πάρουν κάτι που δεν τους ανήκει) ή δεν θα ικανοποιηθεί.
Οι Τούρκοι, λένε ξεκάθαρα (και το δείχνουν εμπράκτως) πως για την ικανοποίηση αυτής της απαίτησής τους, δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, τα οποία επιδεικνύουν θριαμβευτικά και προκλητικά, με Τουρκικό “τσαμπουκά”...
Τίθεται αμέσως ένα ερώτημα: Το αν οι Τούρκοι θα μας πάρουν η δεν θα μας πάρουν πετρέλαια που δεν τους ανήκουν, εξαρτάται αποκλειστικά από τον νόμιμο κάτοχό τους (την Κύπρο/ Ελλάδα) ή εξαρτάται από αποφάσεις άλλων, πχ. της κυβέρνησης των ΗΠΑ ;;;;
Το ερώτημα αυτό, οδηγεί σε ένα άλλο: Ποιός καθορίζει, “από ποιόν εξαρτάται μία τέτοια απόφαση”, όταν αυτή η απόφαση, αδιαφορεί για το τί προβλέπουν οι Διεθνείς Νόμοι και Συνθήκες (που κατοχυρώνουν τα πετρέλαια αυτά στην Ελληνική πλευρά), τους ξεπερνά και “νομιμοποιεί” τα όπλα, σαν διεκδικητική διαδικασία, υπερβαίνοντας έτσι, τη Διεθνή νομιμότητα ;
Αν αυτός που καθορίζει το ΑΝ (και ΠΩΣ) θα διανεμηθεί ο Ελληνικός πλούτος, δεν είναι οι κρατικές και Δημοκρατικές υποστάσεις της Ελλάδας και Κύπρου, (δηλαδή, εν τέλει, ο Ελληνικός και Κυπριακός Λαός) τότε να πάψουμε να μιλάμε για ελεύθερο κράτος Ελλάδας, Κύπρου, για Δημοκρατία και άλλα τέτοια που, έτσι, γίνονται φαιδρά ακούσματα, για σπαρακτικά γέλια ή κλάμματα...
Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, (δηλαδή αν Κύπρος και Ελλάδα είναι δουλοπαροικίες που κοροϊδεύουν τους κατοίκους τους ότι είναι κράτη ελεύθερα, με ελεύθερους πολίτες που αποφασίζουν για την εθνική τους περιουσία) θα αποκαλυφθεί οσονούπω, καθώς, όπως είπαμε, βρισκόμαστε ήδη, στη “Στιγμή της Αλήθειας”.
Όταν, λοιπόν, η (ανήθικη και παράνομη) Τουρκική διεκδίκηση, δεν γίνεται με σχετική προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη (διότι, προφανώς στερείται κάθε νομικού επιχειρήματος) αλλά γίνεται με “εφ' όπλου λόγχη”, ο Ελληνισμός (Ελλάδα και Κύπρος) δεν είναι δυνατόν να προσφεύγει στα δικαστήρια, διότι το πεδίο αντιπαράθεσης, δεν είναι πλέον εκεί. Το πεδίο αντιπαράθεσης το έχει επιλέξει ο εισβολέας και (μας αρέσει δεν μας αρέσει) αυτό είναι το πεδίο της μάχης.
Αν δεν σπεύσουμε να αντιπαρατεθούμε σ' αυτό το πεδίο, το περισσότερο που έχουμε να κερδίσουμε είναι αποφάσεις του ΟΗΕ υπέρ ημών, που θα μένουν εσαεί άνευ περιεχομένου, ακριβώς όπως συμβαίνει στα “κατεχόμενα” της Κύπρου, μισό αιώνα μετά την Τουρκική εισβολή στο νησί, το αποτέλεσμα της οποίας χρησιμοποιεί, σήμερα, η Τουρκία για να εισβάλλει στα νερά της Κύπρου!!! Αυτό είναι που θέλει ο Ελληνικός Λαός;
Η απλή αυτή αλήθεια, οδηγεί στο ερώτημα: Υπάρχει η δυνατότητα νικηφόρας αντιπαράθεσης με την Τουρκία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα ;
Ας το δούμε, κάνοντας τη σκέψη πως, αν δεν υπάρχει δυνατότητα νικηφόρας αντιπαράθεσης με την Τουρκία, η λογική επιτάσσει την συνθηκολόγηση με τις σχετικές (του μεγέθους της αδυναμίας μας)απώλειες.
Άν, όμως, Κύπρος και Ελλάδα, έχουν τη δυνατότητα να αντιτάξουν στη βία της Τουρκίας, αντίστασηβεβαίως ικανή να την αποκρούσει, και δεν το κάνουν, θα αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι (διαχρονικά) η πολιτική ηγεσία του Ελληνισμού (Κυπριακού και Ελλαδικού) αποτελεί δοτό όργανο ξένων συμφερόντων!...
Δυνητικά, η ανάσχεση της Τουρκικής απειλής, μπορεί να επιχειρηθεί, σε δύο πεδία: Αρχικά στο διπλωματικό πεδίο και μετά (αν στο διπλωματικό δεν επιτευχθεί) στο πολεμικό πεδίο.
Στο διπλωματικό πεδίο, έχουμε ήδη και καταγράφουμε, πράξεις και γεγονότα : ΗΠΑ,ΝΑΤΟ και ΕΕ, συστήνουν “ψυχραιμία” και στις δύο πλευρές. Δηλαδή, τηρούν αναφανδόν φιλοτουρκική στάση, παίρνοντας ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, μεταξύ του αυθαιρέτως εισβάλλοντος πάνοπλου και του φιλήσυχου “νοικοκύρη”. Η στάση τους αυτή, είναι σαφές μήνυμα προς τον εισβολέα: “Συνέχισε αυτό που κάνεις”. (Σημειώνω πως την ίδια στάση την είδαμε και τη ζήσαμε, με τα γνωστά αποτελέσματα, και κατά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974).
Η εξήγηση γι' αυτή τη στάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, βρίσκεται στην υπόθεση, πως υπάρχει άγραφη (αλλά ισχυρότερη των γραπτών) συμφωνία (μεταξύ αυτών και της Ελληνικής πλευράς) οι υδρογονάνθρακες της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, να μοιραστούν με τους Τούρκους. (Σχετικό άρθρο μου “Σενάρια απώλειας και του Εθνικού Πλούτου” http://tro-ma-ktiko.blogspot.gr/2014/11/blog-post_903.html) .
Πέραν αυτού, έχουμε δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της Αμερικανικής κυβέρνησης και του ΟΗΕ (λειτουργούντος ως παραμάγαζο των ΗΠΑ) που συνδέουν άμεσα την αποτροπή της Τουρκικής αυτής επιθετικότητας, με την επαναφορά (για άρον-άρον “κλείσιμο”) του “Σχεδίου Ανάν Β'” που δεν είναι τίποτε λιγότερο από την αυτοδιάλυση της κρατικής οντότητας του Κυπριακού κράτους, ώστε το νησί να αποτελέσει (και νομικά) φέουδο και στρατιωτική βάση των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΑΓΓΛΩΝ. (Πολύ εμπεριστατωμένες αναλύσεις του θέματος έχει ο έγκυρος και άξιος δημοσιογράφος Δημ. Κωσταντακόπουλος (καί οχι μόνον αυτός) στοhttp://konstantakopoulos.blogspot.gr/2014/10/blog-post_24.html)
Πολύ πρόσφατα (προχθές) ένα νέο στοιχείο προστέθηκε στο διπλωματικό πεδίο: Η Διακήρυξη της “τριμερούς συνόδου κορυφής” του Καίρου” (Declaration of trilateral summit) της 8ης Νοεμβρίου 2014, μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου. Η πράξη αυτή, καταγράφεται με θετικό πρόσημο στο πεδίο της διπλωματίας, αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει την συνολική εικόνα της κατάστασης, που διαμορφώνεται από την προκλητικά καθαρή επιλογή των Τούρκων να “μιλήσουν” στο “πεδίο της μάχης” και όχι στο διπλωματικό.
Μάλιστα, θα έλεγα πως, η υπεκφυγή να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στο πεδίο που αναπτύσσεται φανερά, μπορεί να αποτελεί και τεχνική “προκάλυψης καπνού”, για την απόκρυψη της εκ των προτέρων αποδοχής, ενός προσυμφωνημένου αποτελέσματος.
Στο πεδίο της ένοπλης σύγκρουσης, δεν χρειάζεται να κάνουμε λεπτομερείς αναλύσεις για να συμπεράνουμε πως η Κύπρος (μόνη της) είναι αδύνατον να αντιπαρατεθεί στην Τουρκία. Αυτός ήταν, εξ άλλου, και ο λόγος που η Κύπρος προχώρησε σε αερο-ναυτικούς αμυντικούς σχεδιασμούς με το γειτονικό της Ισραήλ, πέραν της (αυτονόητης) στήριξης που περιμένει από την Ελλάδα.
Η Ελλάδα (ως ομοεθνής) είναι ο φυσικός σύμμαχος της Κύπρου που θα έπρεπε (σύμφωνα με τη λογική και με τις τεράστιες στρατιωτικές της δαπάνες που έκανε για εξοπλισμούς την τελευταία 30ετία) αυτή την ώρα να βρίσκεται επί ποδός πολέμου, για να δείξει ότι δεν είναι διατεθημένη να αφήσει να διαρρεύσει αμαχητί, ούτε ένα γαλόνι “Ελληνικό” πετρέλαιο ή Φυσικό Αέριο. Αντ' αυτού, παγίως ψοφοδεής, “για να μην κλιμακώσουμε την ένταση”, δεν στέλνει ούτε ένα θωρηκτό της στα αμφισβητούμενα από τους Τούρκους, Ελληνικά νερά της Κύπρου.
Βλέπουμε, όμως, και το Ισραήλ να μην αντιδρά, (όπως θα περιμέναμε από κάποιον που “δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του”). Η στάση του αυτή, μπορεί να εξηγηθεί και από το γεγονός πως ΗΠΑ και Ισραήλ, αποτελούν ένα πολύ σφιχτά δεμένο δίδυμο της περιοχής που, κανένας εκ των δύο τους δεν θα ήθελε να χαλάσει τα κοινά σχέδια τους, όταν η αξία αυτών των σχεδίων είναι υπέρτερη των “ιδίων” σχεδίων του Ισραήλ. Άρα: η βοήθεια του Ισραήλ στην προκείμενη περίπτωση, δείχνει, μέχρι σήμερα, να είναι (τουλάχιστον) αβέβαιη και η μή συμμετοχή του στην επιθετική αυτή ενέργεια των Τούρκων, καθίσταται όλο και περισσότερο βέβαιη, όσο παρατείνεται η “διστακτικότητά” του, που δίνει χρόνο στους Τούρκους να εδραιώσουν de facto το “καθεστώς κατάληψης” της Κυπριακής ΑΟΖ, που επιχειρούν.
Τί μένει, λοιπόν, στην Κύπρο (αλλά και στην Ελλάδα) όταν είναι διαπιστωμένο πως οι “μεγάλοι σύμμαχοί” της (ΗΠΑ/ΝΑΤΟ) “νίπτουν τας χείρας των” ( αν η κατάσταση δεν είναι και διαμορφωμένη “διά των χειρών τους”) ;;;
ΑΝ, πράγματι, το Ελληνικό Έθνος, διαθέτει Αυτοδιάθεση (δηλαδή Εθνική Κυριαρχία) και ΑΝ, πράγματι, θέλει να σώσει τον θησαυρό του (μαζί με την ιστορικά επιβεβλημένη αξιοπρέπειά του) ένα πράγμα τού μένει, που μπορεί να κάνει, στη σημερινή συγκυρία, κατά την οποία, σε όλα τα παραπάνω γεγονότα, έχει προστεθεί ακόμη ένα: η πρόταση της Ρωσσίας προς την Κύπρο, για αμυντική συνεργασία των δύο χωρών.
Μπορεί, λοιπόν, το Ελληνικό Έθνος, να αξιοποιήσει την πρόταση αυτή, που μπορεί να αποτελεί τη (μοναδική, σύμφωνα με τα παραπάνω εκτεθέντα) σωτηρία του Ελληνικού (Κυπριακού και Ελλαδικού) πετρελαϊκού θησαυρού και εθνικής αξιοπρέπειας και περηφάνειας. Υπό δύο, βέβαια, προϋποθέσεις:
(α) Ότι οι Ρώσσοι μπορούν (έχουν τη δυνατότητα) να αποτρέψουν την Τουρκική στρατιωτική επιθετικότητα και
(β) Αν είναι διατιθέμενοι να το κάνουν, μέ κάποιο (βεβαίως) αντάλλαγμα.
Το ότι οι Ρώσσοι έχουν τη δυνατότητα να αντιπαραθέσουν στους Τούρκους, υπέρτερη στρατιωτική ισχύ, είναι γνωστό και αναμφισβήτητο.
Τί αντάλλαγμα, όμως, θα ήταν ικανό να τους θέσει σε διάταξη μάχης απέναντι στήν Τουρκία (και, ίσως, και το ΝΑΤΟ) ;
Αυτό, το έχουν ήδη θέσει, ευθέως και σαφώς, οι ίδιοι: Ζητούν διευκολύνσεις στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή της Ν/Α Μεσογείου.
Οι βάσεις αυτές, στη Ρωσσία, που αυτή τη στιγμή “λαμβάνει θέσεις μάχης” σε όλη την Υφήλιο, αποφασισμένη να αμφισβητήσει τη μονοπολική ηγεσία των ΗΠΑ, στήνοντας έναν άλλο πόλο, αντίθετο με τα σχέδια της Νέας Παγκόσμιας Τάξης (The New World Order), θα δώσουν στη Ρωσσία μία τεράστια ώθηση της αποτελεσματικότητας της στρατιωτικής ισχύος της στην περιοχή. Οι “διευκολύνσεις” αυτές, είναι για τη Ρωσσία εξαιρετικά πολύτιμες.
Και γεννάται το ερώτημα: Τι κοστίζει σε Ελλάδα και Κύπρο η παραχώρηση στρατιωτικών βάσεων στη Ρωσσία;;;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι αυτόματη:
Την έξοδο/αποπομπή της από το ΝΑΤΟ και
Τη διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ.
Τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η έξοδός της από το ΝΑΤΟ και η διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ;;;
Το “τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η έξοδός της από το ΝΑΤΟ” (όπως αυτό έχει εξελιχθεί μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του “Συμφώνου Βαρσοβίας”) απαντάται από το τί κερδίζει με τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ.
Τί κερδίζει ; Απολύτως τίποτε, διότι η συμμαχία αυτή (τό βλέπει ο καθ' ένας) δεν την προφυλλάσσει από κανέναν από τους δυνητικά φυσικούς εχθρούς της (Αλβανία, FYROM, Βουλγαρία, Τουρκία). Τουναντίον την αφοπλίζει απέναντί τους, όπως έγινε κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974.
Από ποιον από τους παραπάνω γείτονές της έχει να φοβηθεί σήμερα η Ελλάδα, βγαίνοντας από το ΝΑΤΟ;
Μόνον από την Τουρκία. Όμως η απειλή αυτή, (σύμφωνα με την προηγούμενη μας παραδοχή) θα μηδενιστεί από την πράξη της στρατιωτικής συμφωνίας με τη Ρωσσία.
Το “τί κοστίζει (ή μπορεί να κοστίσει) στην Ελλάδα, η διάρρηξη των σχέσεών της με τις ΗΠΑ,απαντάται, επίσης από την εκτίμηση τού “τί κερδίζει από αυτές τις σχέσεις”.
Τί κερδίζει ; Μόνο κάποια ψίχουλα στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας, που με τίποτε δεν μπορούν να εκληφθούν σαν αντιστάθμισμα των πολλαπλών κερδών που έχουν οι ΗΠΑ από την Ελλάδα, από τις πωλήσεις πανάκριβου στρατιωτικού εξοπλισμού και τη χρήση στρατιωτικών βάσεων ανυπολόγιστης αξίας (χρήσιμων για την υποστήριξη της γεωπολιτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή), για να μην αναφερθούμε στην διείσδυση καταναλωτικών και βιομηχανικών προϊόντων των ΗΠΑ στην Ελληνική αγορά.
Με την απαρίθμηση αυτή, των πλεονεκτημάτων των ΗΠΑ από τη συμμαχία τους με την Ελλάδα, γεννάται και ένα ακόμα, κρίσιμο, ερώτημα: - Πώς, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ (μέ τα καλύτερα μυαλά να δουλεύουν για λογαριασμός της αναλύοντας και σχεδιάζοντας τα πάντα) διακινδυνεύει να χάσει όλα αυτά τα, τεράστιας αξίας, οφέλη που έχει από τη “συμμαχία” της με την Ελλάδα, με το να δείχνει εμφανώς ότι αδιαφορεί να υποστηρίξει τό δίκαιο των συμφερόντων της Ελλάδας; Αν (όπως πρέπει) αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μην αντιλαμβάνεται ότι η πρακτική της αυτή μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα να διακόψει τους δεσμούς της μαζί τους, (ανατρέποντας άρδην το γεω-πολιτικό status στην περιοχή της Αν. Μεσογείου) μία ερμηνεία υπάρχει: Θεωρεί απολύτως δεδομένη και εξασφαλισμένη (υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ) τη στάση της (οποιασδήποτε) Ελληνικής (Κυπριακής και Ελλαδικής) κυβέρνησης !!!.....
Άρα: Αφού, σύμφωνα με τα παραπάνω, η Ελλάδα δεν έχει να χάσει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη φαίνεται πως είναι αποφασισμένο να χαθεί , ενώ έχει να κερδίσει πολλά (όπως την τεράστια αξία των πετρελαίων και του Φυσικού Αερίου που διεκδικεί και ετοιμάζεται να πάρει με το “έτσι θέλω” η Τουρκία) γιατί να μην προχωρήσει η Κύπρος (μαζί με την Ελλάδα) σε αυτή την εκδοχή, της στρατιωτικής συνεργασίας με τη Ρωσσία;
Και, κάτι τελευταίο, αλλά όχι ασήμαντο. Τίθεται το ερώτημα: - Η Ελληνική κοινωνία προτιμά την κυριαρχία της “Νέας τάξης” που θέλει να επιβάλλει η “Διεθνής του Χρήματος”, δηλαδή της πλήρους και ολοκληρωτικής υποδούλωσης της παγκόσμιας κοινωνίας στο Χρήμα και στους παραγωγούς του, ή προτιμά την αναγέννηση της ανθρώπινης κοινωνίας, με στροφή προς τις κλασσικές ηθικές και κοινωνικές Αξίες που εδραίωσε στην ανθρώπινη κοινωνία το Ελληνικό πνεύμα ;;;
Με όλα αυτά που κατατέθηκαν προηγουμένως, προκύπτει πως ένας μόνο λόγος (και ένας μόνο τρόπος) υπάρχει να μη σωθεί ο Ελληνικός θησαυρός:
Διότι δεν θέλουν να σωθεί (και δεν το επιτρέπουν) οι “σύμμαχοί” της, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ (συνεπικουρούμενοι από την ΕΕ). Ο λόγος είναι πως τους χαλά τα προαποφασισμένα δικά τους σχέδια υποστήριξης των δικών τους συμφερόντων, στην περιοχή. Δηλαδή η Ελλάδα, όχι απλά, χωρίς κανένα κέρδος, αλλά με τεράστια ζημία, να πληρώσει τους δικούς τους σχεδιασμούς.
Και τίθεται το ερώτημα: Ποια (μή δωσίλογη) κυβέρνηση (Κυπριακή ή Ελλαδική) μπορεί να προτάξει τα σχέδια των “συμμάχων” της, πάνω από τα συμφέροντα του Λαού της, για τα οποία οι “σύμμαχοι” αυτοί, δεν νοιάζονται, για να μη πούμε ότι τα αντιστρατεύονται, ως αντίθετα με τα δικά τους ;;
Η “στιγμή της Αλήθειας”, έφθασε. Ή τα Ελληνικά συμφέροντα θα “σκοτωθούν” (θα θυσιασθούν υπέρ τρίτων, των “συμμάχων”) ή θα σκοτωθεί μία “λεόντιος” συμμαχία (ΗΠΑ-Ελλάδας) που δείχνει πως το μόνο που θέλει, είναι η προτεκτορατοποίηση ολόκληρου του Ελληνικού νησιωτικού συμπλέγματος του Ν. Αιγαίου (Κύπρος, Κρήτη, 12νησα, Κυκλάδες) μαζί με την Ελληνική χερσόνησο, προς υποστήριξη των γεωπολιτικών επιδιώξεων της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμφερόντων που υπερασπίζεται, στην περιοχή.
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου