Με αφορμή τις υποψηφιότητες για το Δήμο Θερμαϊκού.

Του Μιθριδάτη..

Εξοικειωθήκαμε με την απατεωνιά και τους απατεώνες γιατί φαίνεται έχουμε πάθει μιθριδατισμό με την λαμογιά.

Ως θεατές σε ταυρομαχία παρακολουθούμε μοιραίοι και άβουλοι αντάμα κάποιο λαμόγιο να προσπαθήσει να κερδίσει το Δήμο μας και να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Μόνο «ολέ!» που δεν φωνάζουμε παρακολουθώντας αυτούς που χωρίς ντροπή και αιδώ, χωρίς ήθος και παιδεία να θέλουν να μας εξουσιάσουν. Εξοικειωθήκαμε να τους βλέπουμε μπροστά μας να προσπαθούν να μας πείσουν χωρίς τσίπα και ντροπή πόσο σημαντικοί και σπουδαίοι είναι αυτοί οι μηδαμινοί που ενώ ο κόσμος το έχει τούμπανο για τα σκουλαρίκια της διαφθοράς που είναι κρεμασμένα πάνω τους αυτοί τα έχουν κρυφό καμάρι.

Τόση  βρώμα, τόση δυσωδία και όμως ο κομματικός φανατισμός, η ιδιοτέλειά, η ανοησία σε μερικούς έχει ακυρώσει την όσφρησή και τους έχει μετατρέψει σε παρατρεχάμενους για να γλύψουν και αυτοί ένα κόκκαλο εξουσίας όπως άλλωστε μέχρι τώρα κάνανε. Η γελοιότητα αυτή τους ακύρωσε την όραση, με το σαματά της διαφθοράς χάσανε  την ακοή.

Θέε μου πόσο χαμηλά έχουμε πέσει. Αντί να τους πάρουμε με βρεγμένη σανίδα και να τους στείλουμε από εκεί που ήρθανε ανεχόμαστε ακόμα και αυτούς τους ουτιδανούς, που φωνάζουν ωσαννά. Τόση κατάβαση ακύρωσε το βυθόμετρό μας. Υπάρχει, άραγε, limit down, σε αποκαλούμενο από το τύπο «σκάνδαλο», που αν ξεπεραστεί μπορεί να μας αναστατώσει; Υπάρχει πράξη που μπορεί να κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά του θυμού μας, να κατεβάσει το αίμα στα νύχια και να φωνάξουμε

ΟΥΣΤ ΒΡΕ;