Η "Επικοινωνιακή Δημοκρατία".

Του Χάρη Τσιόκα
Οι " λίστες" και όχι μόνο η " λίστα" αποτελούν ένα υπαρκτό γεγονός με ευρύτερο οικονομικό, πολιτικό, και κοινωνικό αντίκρισμα! Ένα γεγονός που απαιτεί μεν, την εξερεύνηση της εξιστόρησης γεγονότων προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική αξιολόγηση εμπλοκών και απόδοση ευθυνών στα πρόσωπα, αλλά δεν κλείνει σε αυτό!
Το ερώτημα λοιπόν είναι:
Κατά πόσο στη σημερινή "επικοινωνιακή Δημοκρατία", η ουσία, τα περιεχόμενα, και τα προσδοκώμενα του έλεγχου, δεν έχουν μεταλλαχτεί σε μια λασπομαχία ιδιοτελειών και μικροκομματικών αντιπαραθέσεων; Τέτοιες που συσκοτίζουν όχι μονό τα αίτια ,τις ευθύνες των προσώπων αλλά το χειρότερο, αποτρέπουν μια αναγκαία και ωφέλιμη αντιπαράθεση, προγραμμάτων που όφειλαν να τολμήσουν τα κόμματα!
Είναι φανερό ότι αξιοποιώντας την "επικοινωνιακή δημοκρατία" ορισμένες ηγεσίες έχουν επιλέξει μέσα από την τυφλή αντιπαράθεση, τη συνταγή του "αποδιοπομπαίου τράγου". Θέλουν να αποφύγουν συζητήσεις που θα καταλήγουν σε αλλαγές που ανακατανέμουν!
Αγνοούν ότι η εντολή των πρόσφατων εκλογών, αφορούσε την απόρριψη του δικομματισμού και ζητούσε συνεργασίες, προκειμένου οι επιπτώσεις της κρίσης να αντιμετωπιστούν ποιο δίκαια.
Είναι προφανές ότι οι πολιτικές δυνάμεις, δεν έχουν αποστολή να ταυτίζονται με την Κίρκη της "επικοινωνιακής Δημοκρατίας" γιατί έχουν διαφορετικές επιδιώξεις!
Στις δημοκρατίες ,χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς, η αντιμετώπιση των προβλημάτων απαιτεί την ταυτόχρονη ενεργοποίηση τουλάχιστον τριών πολιτικών πρωτοβουλιών που πρέπει να εξελίσσονται στο φυσικό τους χώρο:
-Η πρώτη -κορυφή του παγόβουνου- αφορά την ανάγκη πολύπλευρης έρευνας που θα έχει ως αποτέλεσμα την απόδοση κάθε μορφής ευθυνών.
-Η δεύτερη, σχετίζεται με την ικανότητα μιας ευνομούμενης χώρας, να μπορεί να λειτουργεί τους θεσμούς. Όχι μόνο να γνωρίζει ποτέ εξάγεται συνάλλαγμα, αλλά και να ελέγχει τις αιτίες αυτής της επιλογής. Πρόκειται για εξίσου σοβαρό με τις λίστες πρόβλημα -αφού οι εκθέσεις των τραπεζών- θα μπορούσαν πολλά να είχαν προλάβει. Το ότι δεν συνέβη, δεν μπορεί να περάσει ως απαρατήρητο γεγονός!
-Η τρίτη αφορά την ικανότητα των πολιτικών σχηματισμών να διατυπώσουν τις θέσεις τους για την φοροδοτική συμβολή των κοινωνικών, παραγωγικών, παρασιτικών ομάδων, αλλά και των νομικών προσώπων στα έσοδα του κράτους. Είναι ευθύνη να μιλήσουν για τους θεσμικούς κανόνες των τραπεζών και τις σχέσεις με τις κυβερνήσεις, την αυτονομία των μηχανισμών και θεσμών ελέγχου, τον έλεγχο, το ποινικό σύστημα, τις διακρατικές σχέσεις των τραπεζών, τη διαφάνεια κτλ.
Το απλό λοιπόν δεν γίνεται και αυτονόητο. Δυστυχώς ένα τεράστιο πρόβλημα τείνει να περιοριστεί μονό στις ευθύνες όσων διαχειρίστηκαν τη λίστα “Λαγκάρντ”. Ασφαλώς και πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Το γεγονός ότι σε συνθήκες πτώχευσης της χώρας και οικονομικής εξαθλίωσης των παραγωγικών δυνάμεων ορισμένοι εξάγοντας ποσά στο εξωτερικό αποφεύγουν την φοροδοτική συμβολή δεν πρέπει να απαντηθεί;
Προφανώς η “Επικοινωνιακή Δημοκρατία” μπορεί να προσφέρει “άρτο και θεάματα” αλλά δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει στο πρόβλημα. Ο ρόλος όμως των κομμάτων δεν ταυτίζεται με τις επιδιώξεις του εντυπωσιασμού.
Η οικονομοπολιτική αντιπαράθεση που εξελίσσεται δείχνει ότι οι επιδιώξεις ορισμένων ηγεσιών, δεν είναι συμβατές με τους τρεις στόχους που περιέγραψα. Η ιδιοτέλεια κυριαρχεί. Στο όνομα “της κατάκτησης της εξουσίας” ξεθάβονται παλιές πρακτικές του δικομματισμού για ψηφοθηρική πόλωση.
Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν, ότι οι πολίτες ζήτησαν πολιτικές συνεργασίες σκοπού, στόχων, διαφάνειας, ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση. Οι ηγεσίες ιδιαίτερα του κεντροαριστερού χώρου, αντί να επιδιώκουν προσχηματικές “πολώσεις” πρέπει να κατανοήσουν ότι η συζήτηση για τις “λίστες” είναι θέμα ανταγωνισμού για προγραμματική σύγκλιση, με διατύπωση εναλλακτικής πρότασης!
Η ιστορία διδάσκει ότι σε περιόδους οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων οι “ψηφοφόροι” δεν περιχαρακώνονται. Αξιολογούν τα κόμματα με βάση την ικανότητα να μετασχηματίζουν την κοινωνική αγωνία και ανάγκη.