Του Χάρη Τσιόκα: Οι προγραμματικές συμφωνιες είναι μια κοινωνική και πολιτική αναγκη!

Του Χάρη Τσιόκα

Στις 27 10 13 το «spiegel» διατύπωνε κομψά!! οτι οι οικονομικές ελίτ αν μη τι άλλο στην Ελλάδα δεν έχουν επηρεασθει από την κρίση! ! Η διαπίστωση αυτή ήταν αναμενόμενη αν ανατρέξει κανείς τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή καταγραφή στοιχείων, σχετικά με τις επιπτώσεις της κρίσης πάνω στο πάζλ της διαστρωμάτωσης της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης Τυπικά αυτό το θέμα θα έπρεπε να ήταν και το πεδίο κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης, προκειμένου να ανταγωνισθούν προγράμματα και κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες που θα οδηγήσουν στο ζητούμενο της εξόδου από το χρέος και το μνημόνιο ! Είναι προφανές οτι 5 χρόνια μετά τα αποτελέσματα των εφαρμοζόμενων πολιτικών όχι μονο δεν παραπέμπουν απλά σε έξοδο από τα μνημόνια και το χρέος αλλά ήδη έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον ευνοϊκό μόνο σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα και τάξεις της χώρας  

Το ερώτημα λοιπόν είναι :

Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας με τις «προγραμματικές τους συμφωνίες»,ποιες κοινωνικές δυνάμεις στηρίζουν και αν αυτές έχουν στόχο την έξοδο από την κρίση, η απλά το χρέος και τα μνήμονα είναι το όχημα των ανακατανομών που επιδιώκουν προς όφελος τους ! Άλλωστε κυνικά, αυτή την αντίθεση-σύγκρουση την εισπράττουμε στην Ευρώπη βλέποντας ,πως οι δανειστές με επικεφαλής την Γερμανία διαχειρίζονται το χρέος και τα μέτρα πχ πρόσφατα Ιρλανδία Δεν ενδιαφέρονται μόνο να εξασφαλίσουν έντοκα τον δανεισμό τους ! Κυνικά ξετυλίγεται η πρόθεση διεύρυνσης του ελέγχου, σε στρατηγικούς τομείς μέσω της επιβολής τριτοκοσμικών μοντέλων και στοχο την "διαπραγματευση" «διαιώνισης» του χρέους! Αυτό θα έπρεπε να είναι και το περιεχόμενο των προγραμματικών αντιπαραθέσεων των κομμάτων !

Αξιολογώντας τις πολιτικές των μνημονίων ,επρεπε να θέτουν τον πήχη των αλλαγών και των κυβερνητικών συμμαχιών που απαιτούνται ώστε να υπάρξει σαφές πλαίσιο "κουρεματος"! Και αν το ένα θέμα σχετίζεται με την αποτίμηση, των προγραμματικών επιδιώξεων της σημερινής διακυβέρνησης, πιο κρίσιμο γίνεται το θέμα, πως θα σταματήσει να καταγράφεται ως μοναδικό αποτέλεσμα, η ελίτ των ωφελημένων που διαπιστώνει και το spiegel! Απόδειξη το «όχι αλλά μέτρα» αντικαταστάθηκε γρήγορα από το «όχι οριζόντια μέτρα»! Και οι πρώτες επιπτώσεις της νέας χρονιάς επειδή αναφέρονται και στη μείωση του εφάπαξ και στις ομαδικές απολύσεις και στη φοροεπιδρομή σε βάρος της μεσαίας τάξης...πλήττουν τους,,, συνήθεις ύποπτους. Είναι προφανές πλέον οτι η κρίση εχει μετατραπεί σ ένα θέμα σύγκρουσης ανάμεσα στις ελίτ και τις άλλες δυνάμεις που συγκροτούν την παραγωγική βάση Το ζητούμενο γίνεται ο κοινωνικός συσχετισμός που θα κυριαρχήσει για να διαμορφώσει τους όρους συμμαχιών μιας άλλης κυβερνητικής προσέγγισης του χρεους και του μνημονιου !

Επομένως η πρόθεση «προγραμματικών συμφωνιων» που έχουν την ευθύνη να παρουσιάζουν τα κόμματα, «δεν μπορει να είναι μια εν λευκώ εξουσιοδότηση κυβερνητισμού», αλλά ένα καθαρό πακέτο δεσμεύσεων που θα αφόρα την οικονομία την κοινωνία και τους θεσμούς, αντιστοιχισμένο με τον ιδρυτικό τους, ιδεολογικό και πολιτικό πυρήνα!

Για παράδειγμα πόσο συμβατή με τον λόγο ύπαρξης του σοσιαλιστικού χώρου θα ήταν η εξουσιοδότηση για «προγραμματική συμφωνια» διακυβέρνησης όταν η αποδοχή της θα αφορα την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους που ίδρυσαν ο ΑΝΔΡΕΑΣ , ο Γεννηματάς κτλ ?

Και πόσο αποδεκτό εκλογικά ,θα ήταν αν το αντίκρισμα μιας «συμφωνίας» αφορούσε το γεγονός οτι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας ; Ποια κοινωνία θα παρείχε στήριξη σε «πολιτική σταθερότητα» που η πολιτικη της θα παραγει κοινωνική ασταθεια,διχασμο? Είναι αλήθεια ότι σε μια εποχή με πολύπλοκα προβλήματα, οι προγραμματικές συμφωνιες είναι μια κοινωνική και πολιτική αναγκη!

Και είναι ανοιχτή πρόκληση προς όλους τους «ομόρους πολιτικούς σχηματισμούς» οταν έχουν στόχο να διαμορφωσουν την συμπόρευση της κοινωνικής με την πολιτική σταθερότητα!

Σ αντίθετη περίπτωση γίνονται «κυβερνητισμός» που εχει αποδεκτες μονο «αξιωματούχους»!