"Ήθελε, επιθυμούσε με όλο της το είναι, να γυρίσει το χρόνο πίσω. Να χαθεί με μια βουτιά στις μνήμες της.
Να την ξαναδεί. Και εκείνη και εκείνον! Τα αστέρια της ζωής της. Και να είναι πάλι παιδί. Το παιδί τους.
Να έχει λόγους να κοιτάζει μπροστά, το μέλλον.
Αλλά πάντα ρηχές της φαίνονταν αυτές οι "βουτιές στις μνήμες". Δεν της αρκούσαν. Δεν χανόταν. Ήταν εδώ. Στο τώρα. Βασανιστικά.
Τα αυτοκίνητα, τα μηχανάκια, οι φωνές, οι θόρυβοι γύρω της, όλα έκαναν απροσπέλαστα τα συμπαγή τείχη του χρόνου. Μα πιο πολύ, τα βαμμένα μαλλιά και το άτονο λυπημένο βλέμμα.
Μ' αυτά να τη βαραίνουν, δεν μπορούσε να τους φτάσει. Δεν μπορούσε να χαϊδευτεί πάνω τους όπως τότε...
Τα δάκρυα έκαψαν κι αυτό το βράδυ τα μάγουλά της.
Κοιμήθηκε, λουφάζοντας το πρόσωπό της στην εσωτερική γωνιά του λυγισμένου χεριού της:
Αγκάλιασέ με, μαμά!
Αγκάλιασέ με σφιχτά.
Καληνύχτα.
Σφιχτά-σφιχτά, μαμά. Να σε μυρίζω... "
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου