από Δήμο Μούτση
Συνήθως αποφεύγω να εισέρχομαι στων ειδικών τους χώρους και, μάλιστα, όταν έχω να κολυμπήσω μέσα σ’ αυτούς αβοήθητος, μακριά απ’ το γνωστό μου πεντάγραμμο, που άλλου είδους γνώση, κι άλλη δοκιμασία θέλει.
Αναπόφευκτα λοιπόν κι εγώ, θ’ αρχίσω μ’ ένα τραγούδι, ή καλύτερα μ’ ένα επαναστατικό «λαϊκό ψαλμό», χαρίζοντάς σας έτσι, λίγες στιγμές καινούργιας «μουσικής λογοτεχνίας».
«Ο Θεός να μας φυλάει απ’ τους ασήμαντους»
Όλοι καθημερινά ζούμε σχεδόν αμέτοχοι μπροστά στη γέννηση της ίδιας μας της σκέψης. Αυτό είναι μια αλήθεια. Κι αν μερικοί ψευτοδιανοούμενοι δεν έδιναν λάθος εξήγηση στην έννοια «ταλέντο», δεν θα είχαμε το φαινόμενο τόσων και τόσων ηλιθίων να περιφέρονται στους δρόμους και στα καφενεία σημειώνοντας σε χαρτάκια τη στιγμιαία, ανύπαρκτη έμπνευσή τους, μπας και την ξεχάσουν, (λες κι αν τη θυμόντουσαν, κάτι θα γινόταν).
«Ο Θεός να μας φυλάει κι απ’ τους ανασφαλείς»
Γιατί η ευθύνη του τι θα φανερώσεις και τι θ’ αποσιωπήσεις απ’ όλες τις σκέψεις, είναι μια ανεξήγητη, μια μυστική διεργασία, άγνωστη σ’ αυτούς που – δήθεν από σεμνότητα – δεν έμαθαν να δοκιμάζουν τον εαυτό τους, να σκάβουν βαθιά μέσα τους, να κάνουν την ψυχή τους τερατώδη! Δεν μιλώ για τη συνέχεια, γιατί όλα τα άλλα, σχήματα, χρώματα, ήχος και ρυθμός, σύμφωνα, φωνήεντα και νοήματα, είναι απλή χαλάρωση, αφού
«Αρκεί μια κίνηση του δοξαριού
κι ο ήχος από μόνος του
θ’ ανανεώσει την αγρύπνια μας,
μπροστά στις νέες εφευρέσεις,
στα καινούρια δεινά»
Κάθε σοφό τραγούδι ξεκινάει απ’ τα όνειρα. Κι ας γράφει ο ποιητής με λέξεις όμοιες μ’ αυτές που κι οι γιατροί γράφουν τις συνταγές τους. Δεν φταίει αυτός ο ίδιος που ονειρεύεται.
Κι αλίμονο! Ούτε πρόθεση έχει, ούτε πολιτισμό σώνει και καλά θέλει να επιβάλει κι ούτε αυτή τη χυδαία έννοια«μήνυμα» θέλει να περάσει, γιατί
«Αρκεί μια κίνηση του δοξαριού
κι ο ήχος από μόνος του
θ’ ανανεώσει την αγρύπνια μας,
μπροστά στις νέες ιδέες,
στις καινούριες μορφές»
Περνώντας ο καιρός, καταλαβαίνω πως η δουλειά μου γίνεται συνεχώς όλο και πιο δύσκολη. Επειδή μου γίνεται πιο συνειδητή; Και μεταξύ μας, σάματις ξέρω πώς ΕΙΝΑΙ να γράφεις;
Και ποιος το ξέρει άλλωστε; Και πώς μπορεί να το ξέρει; Αφού ακριβώς σ’ αυτό το άγνωστο «πώς είναι», πολεμάς να φτάσεις για να ξεκινήσεις. Μόνο να στηρίζω γερά τους αγκώνες στο τραπέζι ξέρω, σκεπάζοντας το πρόσωπό μου με τις παλάμες κι από μια χαραμάδα ανάμεσα στα δάχτυλα να διακρίνω έτοιμο το καράβι που οδηγεί στις καινούριες δοκιμασίες.
Ψάχνεις όλους τους τρόπους. Πας παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις προσπαθώντας να βρεις τον Θεό μέσα απ’ την ανθρώπινη ανημπόρια σου, όχι για να σωθείς αλλά για να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα με δικούς σου κανόνες, πέρα δηλαδή από κάθε λογική και κάθε προηγούμενο, πέρα δηλαδή από τη γνώση και την πράξη. Δε φταίει, λοιπόν, αυτός που ονειρεύεται. Έτσι γίνεται κάθε φορά, και κάθε φορά – αλίμονο – ξεκινάς πάλι απ’ το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου.
Καλή αντάμωση, λοιπόν, σ’ αυτό το μεταφυσικό ταξίδι «μουσικής λογοτεχνίας», ανάμεσα στο υπαλληλίκι της πολιτιστικής προαγωγής και στην ελευθερία της πιο ξαφνικής περιπέτειας.
«Αρκεί μια κίνηση του δοξαριού
κι ο ήχος από μόνος του
θ’ ανανεώσει την αγρύπνια μας,
μπροστά στην αβάσταχτη πολυτέλεια
της πληροφόρησης,
στη νέα πραγματικότητα
της σημαίας που καίγεται!»
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου