Μιχ.Καρχιμάκης : Ο Σαμαράς πήρε τις εκλογές με εικονικό τρόπο …

 του Μιχάλη Καρχιμάκη

Στις απελπισμένες σκέψεις πολλών  Ελλήνων όλο και συχνότερα παρουσιάζεται η ιδέα μιας « ιδανικής ολιγαρχίας», ενός  πολιτικού μορφώματος που θα μπορούσε να καθαρίσει τα ανομήματα της μεταπολίτευσης, θα ολοκλήρωνε χωρίς παλινωδίες  τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, θα επανέφερε την αξιοκρατία και την δικαιοσύνη ως αξίες στην διαχείριση των κοινών  και μετά θα αποκαθιστούσε την χαμένη αξιοπιστία της Δημοκρατίας με λειτουργίες ενός κράτους μοντέλου. Αυτή η ιδέα βρίσκει ανταπόκριση από έναν λαό που καθημερινά νοιώθει παγιδευμένος σε ένα δύσκολο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, αμέτοχος  θεατής μιας πρωτόγνωρης  πορείας . Λογική συνέπεια μιας κατάστασης όπου  η καταρράκωση του κοινωνικού ιστού και η ματαίωση κάνουν τα άτομα οργισμένα, βίαια και το περιβάλλον πολεμικό…

Η Ν.Δ. ΠΗΡΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ ΤΩΝ ΖΑΠΠΕΙΩΝ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΠΕΡΙΠΑΤΟ.

Αυτή την επιβολή της βίαιης ανατροπής απέναντι στις ποικίλες μορφές οικονομικού, πολιτικού ή άλλου ολοκληρωτισμού που έρχεται και κατατρώγει τα σωθικά μιας κοινωνίας  οι οπαδοί μιας τέτοιας θεωρίας την αντιλαμβάνονται  ως μια εξισορροπητική στάθμιση και τραγική κάθαρση. Της αποδίδουν ένα νέο  επαναστατικό προοδευτικό ρόλο, ή  όπως θα έλεγε και ο Μαρξ τον ρόλο της «μαμής, που από κάθε παλιά κοινωνία, ξεγεννά μια καινούρια, ότι αποτελεί το όργανο με το οποίο θα επιβληθεί  η κοινωνική εξέλιξη και θα σπάσει  τις αποστεωμένες, νεκρές πολιτικές μορφές».  Προβάλλει ως η  λύση, η μορφή αντίδρασης που έχει ο πολίτης απέναντι στην αλαζονεία μιας  εξουσίας η οποία επιβάλλει ένα άδικο οικονομικό σύστημα. Μιας εξουσίας η  οποία παρέλαβε στις τελευταίες Εκλογές ( που η ίδια οδήγησε) την εμπιστοσύνη του λαού με εικονικά, κενά περιεχομένου προγράμματα με τα ισοδύναμα να πηγαίνουν περίπατο και κατόπιν δείχνει το σκληρότερο πρόσωπό της αναγκάζοντας και τους δύο άλλους εταίρους να συμμετέχουν αναγκαστικά ώστε να μπορέσει να σταθεί η χώρα στα πόδια της.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ.

Οι ευθύνες για αυτή την εκτροπή είναι πολλές και βαρύνουν πολλούς. Όμως κυρίως βαρύνουν τον σημερινό πρωθυπουργό. Θυμηθείτε αυτά τα λόγια : “Βρισκόμαστε ως χώρα μπροστά σε έναν τεράστιο κίνδυνο”, “Απειλείται η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η υπόστασή μας”,  “Όλοι οι ιστοί μιας ζωντανής οικονομίας, η αγορά, η κατανάλωση, η εμπιστοσύνη, η οικονομία έχουν όλα καταρρεύσει και μαζί και οι προσδοκίες για το αύριο”. “Επιμένουμε ότι η συνταγή του μνημονίου ήταν καταστροφικό λάθος. Δεν αλλάζουμε αυτές τις θέσεις μας”, “Οι επιλογές μας δικαιώθηκαν, οι θέσεις μας παραμένουν, αλλά οφείλουμε να αποτρέψουμε αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο για να πάμε παραπέρα.”

Η ..άλλη πρόταση με ένα πολυδιαφημισμένο  συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο διακυβέρνησης που αμέσως μετά αυτό-ακυρώθηκε και ο εισηγητής του περιορίστηκε  στο να καταγγέλλει την άδικη οικονομική συγκυρία , χωρίς να δέχεται να διαχειριστεί τα προβλήματα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Γνωρίζουμε όμως καλά πως οι καταγγελίες δεν αρκούν. Χρειάζεται και ανάληψη του ρίσκου στην εφαρμογή των ιδεών. Όποιος  ασκεί εξουσία, δεν απεμπολεί υποχρεωτικά τις αρχές του,.. αν γνωρίζει το πώς και το γιατί.

ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΑΠΟ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΣΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΗΡΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Ο ανατρεπτικός λόγος που γρήγορα  ξεπερνιέται δίχως ο  ηγέτης του να νιώσει την ανάγκη να δώσει μια δημόσια ερμηνεία για αυτή την  αλλαγή της στάσης του. O ηγέτης που με τη μεγαλύτερη των ευκολιών μετατρέπεται  από πολέμιος του συστήματος σε ένθερμο υποστηρικτή  του και με ένα «ουδείς αναμάρτητος» παίρνει από τον εαυτό του «συγχώρεση»  με τις  κοινωνικές κατακτήσεις γενεών να  ακυρώνονται, είναι τελικά αυτό που τσαλακώνει βάναυσα τον κοινωνικό μας ιστό, περνά τον φόβο και την απογοήτευση στην κοινωνία και τελικά  οδηγεί ολοένα και μεγαλύτερη μερίδα πολιτών στην  απελπισία και την  αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα διολισθαίνοντας προς ανοικτές ή συγκαλυμμένες μορφές αυταρχισμού.

ΟΤΑΝ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ.

Και όμως, όταν  η  εξουσία εκτίθεται, ρόλος της κοινωνίας είναι να την αποκαλύπτει  και να  την οδηγεί σε συγκρούσεις που δεν έκανε και που εάν τολμούσε θα απέφεραν σημαντικά αποτελέσματα έτσι ώστε να μην είναι τελικά οι φτωχοί και οι αδύναμοι οι εύκολοι στόχοι. Ρόλος της Κοινωνίας είναι να λέει  την αλήθεια στην εξουσία να τονίζει  την διάκριση ανάμεσα σε «αξίες» και «πολιτικές» και να αποκαλύπτει όσους με εμμονή διεκδικούν την «απόλυτη αλήθεια» και το «αμόλυντο» και αρνούνται να θέσουν τις απόψεις τους και τις «ρήξεις» τους στο αμόνι της σύνθεσης.  Η χρεοκοπία, η φοροδιαφυγή, η αμηχανία του πολιτικού προσωπικού, η υποκρισία, η Ελλάδα της Μιζέριας, της Εσωστρέφειας, της ήσσονος προσπάθειας, της διαφθοράς, της «αρπαχτής», του «άρπα κόλλα», του βολέματος, του «ωχαδερφισμού», του ατομικισμού και του συντεχνιασμού δεν είναι συστατικό της μοντέρνας ελληνικής ταυτότητας. Είναι μια αντιφατική κουλτούρα , με πολλά απωθητικά αλλά και πολλά γοητευτικά στοιχεία. Ο ρόλος μιας  ηγεσίας  που θέλει να οδηγήσει την κοινωνία σε  νέες δομές,  λειτουργίες, Νοοτροπία (Αξίες – Πολιτισμός) και συμπεριφορές οφείλει  να απενεργοποιήσει τα πρώτα απωθητικά στοιχεία  και να παράγει «καινοτόμο ιδιαιτερότητα» με τα δεύτερα. Να  επουλώσει τα τραύματα  που δημιούργησαν  οι αν ορθολογικές πολιτικές του και να αντικαταστήσει τον  φόβο με την  ελπίδα. Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένας άνθρωπος χαρακτηρίζεται ως ηγέτης όταν δεν πιστεύει στα πυροτεχνήματα, αλλά στις βαθύτερες διεργασίες που οδηγούν στον εκσυγχρονισμό, στη Δημοκρατία.