18 Οκτώβρη 1981.Χρονολογία σταθμός στην πολιτική ιστορία της χώρας

Του Χάρη Τσιόκα

18 Οκτώβρη 1981…Χρονολογία σταθμός στην πολιτική ιστορία της χώρας ,που συνδέεται με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ!

Δυστυχώς στις μέρες μας επιχειρείται από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας «δήθεν αποτίμηση» της μεγάλης αλλαγής με στόχο τη συκοφάντηση των κατακτήσεων που δημιούργησε!

Το επιχείρημα που εκπέμπουν «παρασιτικές δυνάμεις της παλινόρθωσης του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού», είναι ότι δήθεν η σημερινή κρίση οφείλεται στην κυβερνητική περίοδο του Α. Παπανδρέου

Με αυτό το επιχείρημα έστησαν το σκηνικό «εκρίζωσης» μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών ,για να επιβάλουν με άλλοθι την κρίση ένα τριτοκοσμικό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που μεγεθύνει τη κρίση σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας και της κοινωνίας!

Όμως η 18 Οκτώβρη ‘81 ως επέτειος, είναι χρόνος σταθμός πρωτοφανούς λαϊκής εντολής!

Για να εκκινήσει η "αλλαγή σελίδας" από μια διχαστική περίοδο πολιτικης και κοινωνικής κρίσης , με την προοδευτική- σοσιαλιστική παράταξη και το λαό πρωταγωνιστές στην δημοκρατική εξέλιξη της κοινωνίας!

Θυμίζω μεταξύ των άλλων ότι:

· Είναι η αρχή της άρσης των πολιτικών και κοινωνικών αποκλεισμών , της ισότιμης πρόσβασης όλων των πολιτών στις παραγωγικές ,διοικητικές και αναπτυξιακές δραστηριότητες της χώρας

· Είναι η περίοδος που η μεσαία τάξη διευρύνεται και ισχυροποιείται, αποκτά «εργαλεία» για να λειτουργήσει στην παραγωγή, την εμπορία και τη διακίνηση προϊόντων εντός και εκτός της χώρας.

· Είναι ο χρόνος που εκδηλώνεται η τόνωση της ζήτησης με αύξηση της αγοραστικής δύναμης των δυνάμεων της εργασίας και η ενεργός στήριξη του αγρότη και της παραγωγικής δραστηριότητας!

· Είναι οι χρόνοι που τα δημόσια αγαθά της παιδείας, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης αποκτούν χαρακτήρα ανταπόδοσης ,πρόσβασης και αλληλεγγύης με την δημιουργία του κοινωνικού κράτους.

· Είναι η περίοδος που η χώρα αποκτά στην Ευρώπη και τον κόσμο ακτινοβολία, με διαπραγματευτική ικανότητα και διαμορφώνει ισχυρά οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα για τους πολίτες και την οικονομία.

--Η περίοδος που σ αντίθεση με σήμερα συνέκλινε την Ελλάδα με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο!

-Είναι οι χρόνοι που δοκιμάζεται η σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην οικονομική δραστηριότητα σ αντιπαράθεση με τις άνευ όρων εκποιήσεις.·

· Είναι η περίοδος που αίρονται οι διχασμοί ανάμεσα στα ‘’μπλε και κόκκινα’’ καφενεία και η δημοκρατία βαθαίνει με αποκεντρωμένους πόρους, αρμοδιότητες και με την είσοδο νέων κοινωνικών στρωμάτων στους πολυπλεύρους θεσμούς δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.

Και τόσα άλλα που καμιά άλλη περίοδος στη μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας δεν μπορεί να αριθμήσει….

Αναφέρθηκα σε ενδεικτικά παραδείγματα εκείνης της περιόδου για να αντιδιαστέλλω ότι με αφορμή την κρίση, η επιδίωξη των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και οι ασκούμενες πολιτικές τους επιφέρουν καίρια πλήγματα στο αίτημα οικονομικής , κοινωνικής σταθερότητας και ανάπτυξης που έχουν ανάγκη η χώρα και οι πολίτες!

Δεν είναι στην πρόθεση μου, ο μηδενισμός των παθογενειών , που ασφαλώς και τότε υπήρξαν!

Γιατί είναι πλέον κοινή διαπίστωση πως οι μεγάλες αλλαγές τότε , δεν ολοκλήρωσαν τολμηρά τόσο τον επαναπροσδιορισμό του αναπτυξιακού και κοινωνικού ρόλου της δημόσιας διοίκησης όσο και τον ριζικό απεγκλωβισμό του παραγωγικού μοντέλου από τον κρατικοδίαιτο εναγκαλισμό .

Όμως σήμερα οι πολιτικές και οικονομικές στοχεύσεις έχουν αναστρέψει τον στόχο της εξόδου από την κρίση σε ευκαιρία παλινόρθωσης των ακραίων ανισοτήτων!

-Αποκαθηλώνουν το κοινωνικό συμβόλαιο που δημιούργησε το Πασοκ και ο Ανδρέας !

-Δεν ανταποκρίνονται στον προσανατολισμό , τα ζητούμενα μιας προοδευτικής πλειοψηφείας!

Με το σχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε για το 2015 και τις «διατυπώσεις ότι θα χρειαστεί η συνέχιση για «μέτρα» επί πλέον εσόδων πάνω από 1,700 σε βάρος των αδυνάτων ,και νέες "παραχωρήσεις" που ονομάζονται «διαρθρωτικές αλλαγές», γίνεται προφανές πως αυτό που αναζητείται από την κυβέρνηση δεν είναι η αλλαγή πολιτικής αλλά μια διαφορετική ονομασία για το πλαίσιο συνέχισης της!

Γίνεται φανερό ότι στην πράξη οι επιδιώξεις των επιχειρουμένων πολιτικών δεν αφορούν ένα σχέδιο εξοδου,δεν σχεδιάζουν μέτρα ανάπτυξης ,αλλά επιμένουν στην «Γερμανικη« εποπτεία» για τη διαμόρφωση ενός τριτοκοσμικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου !

Επειδή όμως οι επιπτώσεις από τον ατελέσφορο τρόπο διαχείρισης της κρίσης είναι εμφανείς:

· Με την ύφεση, την φθίνουσα παραγωγική βάση, και τον ανύπαρκτο ρόλο της μεσαίας τάξης , της αγροτικής οικονομίας και των καινοτόμων δυνάμεων στο σχέδιο εξόδου από την κρίση

· Με την υπερδιόγκωση της ανεργίας, την «πλαγιοκοπηση» του κοινωνικού κράτους, την εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και την εκχώρηση άνευ όρων δημόσιων εργαλείων ανάπτυξης.

· με την εμπορευματοποίηση υπηρεσιών της δημόσιας διοίκησης και του περιορισμού της αποστολής σε όργανο καταστολής ..

· με την εμφανή "αδυναμία" του πιστωτικού συστήματος να στηρίξει την παραγωγική βάση…

· και την υποκατάσταση δημοκρατικών λειτουργιών από τον «εξουσιοδοτισμο» σε μια «επικοινωνιακή δημοκρατία»κτλ

και επειδή τα προηγούμενα δείχνουν πως ο ρόλος της πολιτικής εκπροσώπησης χώρας στις διεθνείς και ευρωπαϊκές εξελίξεις κινδυνεύει να γίνεται ολοένα και πιο διαχειριστικός, εγκαταλείποντας τον τομέα της πολίτικης διαπραγμάτευσης και των συμμαχιών προκειμένου να υπάρξουν όχι απλά «μεταρρυθμίσεις» αλλά αλλαγές στο ατελέσφορο σχέδιο εξόδου από την κρίση,

έχει σημασία να υπογραμμιστεί ότι:

Ότι η δημιουργία από το Ανδρέα Παπανδρέου του σοσιαλιστικού κινήματος ήταν ένα βήμα μπροστά! Ήταν δηλαδή η ιδεολογική πολιτική κοινωνική και προγραμματική ενηλικίωση της δημοκρατικής παράταξης σε σοσιαλιστική ,με ευδιάκριτα διαφορετικές επιδιώξεις από τον νεοφιλελευθερισμό!

Η επέτειος 18 Οκτώβρη 1981 λοιπόν , είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να επικαιροποιηθει πως , η αποστολή της σοσιαλιστικής προοδευτικής παράταξης είναι όχι μόνο για να υπερασπίζεται την ιδεολογία της ,την ιστορική της συμβολή ,τις ρίζες της, αλλά στη σύγχρονη πραγματικότητα να διαμορφώνει πολιτικές πλειοψηφιες με προοδευτικό πρόσημο που θα στοχεύουν στη σωτηρία και των πολιτών και της χώρας ταυτόχρονα