Περί ΠΑ.ΣΟ.Κ ο λόγος.

του Στάθη Δημόπουλου

Η εφηβική ηλικία είναι το προστάδιο της πολιτικοποίησης ενός σκεπτόμενου ανθρώπου. Έτσι και εγώ άρχισα να «ψάχνομαι» , να διαβάζω, να προσπαθώ να κατανοήσω όρους όπως πολιτεία, πολίτης, δημοκρατία , λαός, κοινοβουλιο με την ουσιαστική τους ερμηνεία που μέχρι τα 16 μου δεν ήταν παρά λέξεις που βγαίναν από το στόμα του Χατζηνικολάου στα δελτία ειδήσεων και ενός κοντού κυρίου με πολλές ελιές. Ομολογώ πως δεν ενθουσιάστηκα από τα πρόσωπα αυτα... Συνέχισα το ψάξιμο διαβάζοντας εφημερίδες, και πολιτικά εγχειρίδια από Κροπότκιν μέχρι Μακιαβέλλι... Ώσπου κατέληξα πως αυτό που με αντιπροσωπεύει περισσότερο σαν προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία είναι οι αρχές της αριστεράς και του σοσιαλισμού. Της αριστεράς που δεν δογματίζει και δεν μπαίνει σε καλούπια. Με  φοβερές ανησυχίες και μαγεμένος από τον θεσμό της δημοκρατίας και τις αρχές της αλληλεγγύης και της ισότητας μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία αποφάσισα να διαλέξω και εγώ το μετερίζι μου και να παλέψω από εκεί. Και έτσι έγινε.. ΜΕΛΟΣ ΠΑΣΟΚ πια...του πολιτικού φορέα της εποχής που εξέφραζε(?) τον σοσιαλισμό. Ως μέλος λοιπόν του ΠΑΣΟΚ και όντας φοιτητής πια,οι ανησυχίες μου έγιναν ακόμη μεγαλύτερες γιατί έγινα κοινωνός σε μια διαδικασία πρωτόγνωρη για μένα. Συζητήσεις, διαβουλεύσεις με ανθρώπους που είχαμε τον ίδιο τρόπο σκέψης.Σαν σήμερα θυμάμαι  την ημέρα που διάβασα την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Ένα κείμενο σταθμός...Ένα ευαγγέλιο που για την εποχή του φάνταζε ουτοπικό.
       Και έτσι «γνώρισα» την τεράστια προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου. Μπορώ να πω πως περισσότερο με ενδιέφερε η ιστορία του κόμματος παρά η τότε δράση του.Ξεχωριστός άνθρωπος, οραματιστής πρότυπο για μένα. Και έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στο ΠΑΣΟΚ και δεν ντρέπομαι γι αυτο. Αυτή είναι η πολιτική μου περιουσία και θα την κουβαλάω πάντα μαζί μου δεν θα την ξεπουλήσω ούτε θα την χαρίσω.

Στο σημείο αυτό να ζητήσω συγγνώμη για αυτή τη μίνι εισαγωγή που αφορά το προσωπό μου απλά θα καταλάβετε στο τέλος γιατι αναφέρθηκα τόσο πολύ για την πορεία μου στο ΠΑΣΟΚ.

      Σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει ριζικά αναφορικά με το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Τα κόμματα έχουν χάσει τον πολιτικό τους προσανατολισμό και λειτουργούν διεκπεραιωτικά κατ εντολή των Ευρωπαίων ηγετών και του ΔΝΤ. Ακούγεται λιγάκι ισοπεδωτικό όμως τα πράγματα αν τα δούμε τελείως ρεαλιστικά  έτσι έχουν. Καμία ιδεολογία , καμία ουσιαστική πρόταση. Με μεσοβέζικες προτάσεις τα 2 κόμματα της συγκυβέρνησης προσπαθούν να διασφαλίσουν τα αυτονόητα και κεκτημένα δικαιώματα τόσων ετών. Καμία αξία στον άνθρωπο, στον πολίτη, στη ζωή γενικότερα. Όλα είνα αριθμοί, χρηματιστήρια, αγορές, ομόλογα , success  stories. Στο όνομα λοιπόν της οικονομικής κρίσης τα 2 κόμματα συμπράττουν για να διαιωνίζουν μία κατάσταση που δεν φέρει αποτελέσματα. Μας έμαθαν να θεωρούμε την κρίση και τη μιζέρια αναγκαίο κακό. Να ζούμε με αυτό..να παλεύουμε χωρίς μέλλον, χωρίς προορισμό. Να βάλω πλάτη σαν πολίτης...αλλα γιατι? Με τι στόχο? Για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν? Κι αν δεν έρθουν? Δεύτερη ζωή δεν έχει που λέει και ο ποιητής.

      Από την άλλη φασιστοειδή κινήματα – οργανώσεις προελαύνουν του ελληνικού εδάφους και κάνουν πάρτυ ποσοστών, από κόσμο που ακόμη ονειρεύεται δικτατορίες τανκς και βασιλιάδες και από απλούς ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς την πολιτεία και την πολιτική εν γένει και στρέφονται εκεί με έντονα αισθήματα μηδενισμού και ισοπεδωτισμού των θεσμών , αφού δεν λειτουργούν. Η πρώτη κατηγορία είναι δεδομένη, τους ξέραμε ποιοι ήταν (ωρε γιωργο παπαδόπουλε) η δεύτερη κατηγορία όμως είναι το καταστροφικό στοιχείο της υπόθεσης γιατί δεν έχουν χώρο να εκφραστούν.

Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κατα τη γνώμη μου μια φούσκα που δεν πείθει και δεν θα πείσει. Αν μετά απ΄ολα αυτά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να αποτελέσει τον αντίποδα σ αυτο που λέγεται ΝΔΠΑΣΟΚ – ΔΝΤ και να συσπειρώσει τον κόσμο που σήμερα ψάχνει σανίδα σωτηρίας, τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Μάλλον πάλι κάτι χάθηκε στην «ιδεολογική πλατφόρμα».κάπου μπάζει..το πράγμα. Βέβαια αφού έχουμε δει τα χειρότερα ΝΔΠΑΣΟΚ θα μου πείτε , ας δούμε και τον cool Αλέξη. Αυτό όμως δεν είναι πολιτική προσέγγιση. Είναι ρουλέτα. Είναι τζόγος..Και μετα πάλι στα ίδια. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

      Για το ΚΚΕ ούτε λόγος..Καλοί,  χρυσοί, αλλά   έχουν μείνει σε άλλες εποχές. Οι οποίες δεν θα ξαναρθουν..Χωρίς προτάσεις μοναχά ρήξη και αρνητισμός σε όλα τα επίπεδα. Τιμημένο ΚΚΕ , σε σεβόμαστε αλλα ως εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα στελέχη του έχουν πεθάνει  λόγω γήρατος (δεν ξέρω αν ζει ο κολοζώφ)

Είναι επομένως επιτακτική ανάγκη , σε συνδυασμό με την κρίση και την οικονομική εξαθλίωση που βιώνουμε , να γεννηθεί κάτι νέο. Κάτι καινουριο και διαφορετικό. Ένα σχήμα που δεν θα δογματίζει και δεν θα έχει παρωπίδες.  Και για να συνδέσω το κείμενο μου με την εισαγωγή που παρέθεσα , θα μιλήσω για την κεντροαριστερά. Για τους ανθρώπους τους προοδευτικούς.Αυτούς που βλέπουν ένα βήμα μπροστά. Κουράστήκαμε όλοι να περιμένουμε..Χρειάζεται η ενεργοποίηση όλων μας στα πολιτικά δρώμενα με κάθε τρόπο. Με γερές αντιστάσεις και δυναμικές – μαζικές αντιδράσεις..Μέχρι να βρει ο καθένας πάλι όπως εγώ τότε στα 16 μου το νέο του μετερίζι και να παλέψει μέσα από αυτό. Ένα μετερίζι που θα αφουγκράζεται την εποχή και τα δεδομένα που υφίστανται.

    Γι αυτό και εγώ μπορεί τον Ανδρέα Παπανδρέου να τον έχω ακόμη σε κορνίζα στο γραφείο μου.. Το mail μου να είναι dimopoulos@pasok.gr... Το αγαπημένο μου χρώμα να είναι το πράσινο ..Και έτσι να παραμείνουν...Αλλά... αυτό το ΠΑΣΟΚ..έτσι όπως κατάντησε  δεν το θέλω και δεν θα το ξαναψηφίσω..Πάμε γι άλλα...

     
Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί κάποια σπουδαία πολιτική ανάλυση. Εϊναι ένα άρθρο που έγραψα πίνωντας τον καφέ μου για να εξηγήσω σε κάποιους ανθρώπους ότι όταν λέω ότι είμαι ΠΑΣΟΚ εννοώ όλα τα παραπάνω.  Η μεγαλύτερη αρετή στον άνθρωπο είναι να σέβεται και να μην απαρνιέται την ιστορία του. Καλό μας ξημέρωμα σύντροφοι....