Το μαντήλι του αποχαιρετισμού.!!!

Του Χάρη Τσιόκα

Το αίτημα της κυβέρνησης για "ψήφο εμπιστοσύνης" από το σώμα της εθνικής αντιπροσωπείας είναι αναμφισβήτητα μια πολιτική επιλογή!
Όμως αυτό το ακριβώς το γεγονός γεννά και το ερώτημα :
Ποιοι είναι οι στόχοι αυτής της πρωτοβουλίας και ποιοι οι πραγματικοί αποδέκτες;

Επειδή τα επιστημονικά ,δημοκοπικά και εκλογικά μηνύματα καταγράφουν πως δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί το γεγονός πως τα κοινωνικά , παραγωγικά και οικονομικά σχέδια που εφάρμοσε η κυβέρνηση Σαμαρά με την τρόικα για την έξοδο από την κρίση , πολλαπλασίασαν προβλήματα αντί να λύσουν !

Επειδή καταγράφεται πως απομάκρυναν τη χώρα , τους πολίτες και την οικονομία από το ευρωπαϊκό κεκτημένο ,το κοινωνικό συμβόλαιο , η ανάγκη απάντησης στο ερώτημα γίνεται ποιο επιτακτική !

Προς τι λοιπόν το εγχείρημα κοινοβουλευτικής "ψήφου εμπιστοσύνης";
Από ορισμένους διατυπώθηκε η υπόθεση εργασίας πως πρόκειται για πρωτοβουλία της κυβέρνησης προκειμένου να διαμορφώσει ευρύτερη συναίνεση και να αξιοποιήσει το εκλογικό, κοινωνικό και παραγωγικό αίτημα περί επαναπροσδιορισμού των πολιτικών του σχεδίου εξόδου!

Το ερώτημα όμως επανέρχεται :

«Μπορεί αξιόπιστα αυτή η κυβέρνηση να διαμορφώσει αυτές τις προϋποθέσεις;»
Η απάντηση έρχεται να διαψεύσει αυτή την εκδοχή! Όχι μόνο γιατί τα πρόσφατα νομοσχέδια ΠΧ για τη ΔΕΗ ,τους εφοπλιστές ,τον ΕΝΦΙΑ κτλ , δείχνουν επιμονή στην εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που διχάζει , αλλά και από το γεγονός πως το ζητούμενο- όπως το εξηγεί η ηγεσία της κυβέρνησης με δηλώσεις της- παραμένει η εξασφάλιση "πολιτικής σταθερότητας" για την ολοκλήρωση της εφαρμοζόμενης πολιτικής !

Αφού λοιπόν η "ψήφος εμπιστοσύνης" -όπως την προσδιορίζει ως περιεχόμενο η ίδια η κυβέρνηση- δεν κάνει αποδεκτό το κοινωνικό και παραγωγικό αίτημα για αλλαγή πολιτικής και συμμαχιών τότε ποιος είναι ο πραγματικός αποδέκτης της πρωτοβουλίας ;

μήπως η αγορά ; ότι δηλαδή μπορεί να εγγυηθεί πως μπορεί να "κινείται" με τον "αυτόματο πιλότο" και τις ανακατανομές των μεριδίων αγοράς που νομοθετούνται; ..Και η ζήτηση ; Και οι κοινωνικές αντοχές ;

μήπως η πολιτικοοικονομική έκφραση της τρόικα ; Ότι αυτή η κυβέρνηση έχει τη "δύναμη" να ολοκληρώσει την πολιτική και επομένως παραμένει αξιόπιστος συνομιλητής κτλ ...
όμως...
Μπορεί η κοινοβουλευτική ψήφος "σταθερότητας" υπέρ της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου σχεδίου εξόδου από τη κρίση να σταματήσει την διόγκωση της κοινωνικής , παραγωγικής και κατά επέκταση και πολιτικής αστάθειας που δημιουργεί;
Μπορεί αξιόπιστα να σηματοδοτεί το τέλος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του μνημονίου από μια διακυβέρνηση που τις υλοποίησε ;

Ερωτήματα που γίνονται πιο σκληρά όταν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία χρονιά έγινε φανερό πως δεν αφορούσαν μόνο δημοσιονομικά θέματα αλλά την ριζική ανατροπή του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου με συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης ,τη δημοκρατία , το κοινωνικό κράτος Κτλ!

Τα δεδομένα που αναφέρθηκαν καθιστούν φανερό πως οι στοχεύσεις του εγχειρήματος "ψήφου κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης" για την κυβερνητική συνέχεια , εκ των πραγμάτων δεν σχετίζονται με πρόθεση άντλησης διαπραγματευτικής δύναμης για αλλαγή πολίτικης!
Πολύ περισσότερο δεν εναρμονίζουν την κοινωνική θέληση όπως αποτυπώθηκε σ όλες τις πρόσφατες καταγραφές με τους συσχετισμούς της εθνικής αντιπροσωπείας

Οδηγούν στο εύλογο συμπέρασμα πως η "πρόταση ψήφου εμπιστοσύνης" όχι μόνο δεν απαντά στο κοινωνικό αίτημα αλλαγής συμμαχιών και πολιτικής αλλά δείχνουν περισσότερο πως λειτουργούν ως "πίεση" συνευθύνης του "κυβερνητικού" πολιτικού προσωπικού ! Για να "διασκεδαστούν" τα φαινόμενα διαφωνιών ως "άσφαιρα", ελεγχόμενα !

Μόνο που όσο πλησιάζουν οι εκλογές, το επιχείρημα περί "ψήφου εμπιστοσύνης " από την εθνική αντιπροσωπεία δείχνει έωλο από το γεγονός πως στις δημοκρατίες μόνο η λαϊκή εντολή μπορεί να αποκαθιστά τη δυσαρμονία-αστάθεια ανάμεσα στη κοινωνική και πολιτική θέληση που καταγράφεται!

Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που γίνεται εμφανές πως οι δυνάμεις που διεκδικούν μια εναλλακτική συμμαχία με προοδευτικό πρόσημο διακυβέρνησης αντιπαρατάσσουν την βούληση να θέσουν θέμα προγραμματικών συγκλήσεων προοδευτικής διακυβέρνησης με στόχο την έξοδο από τη κρίση με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δίκαιη συμμέτοχη στους κινδύνους και τις ευκαιρίες!

Το συμπέρασμα οδηγεί πως , η "ψήφος εμπιστοσύνης" από την εθνική αντιπροσωπεία ως πολιτική επιλογή , όσο δεν θα βρίσκει ενιαίο βηματισμό με το κοινωνικό και παραγωγικό αίτημα για αλλαγή πολιτικής και συμμαχιών δύσκολα θα πείθει τους αποδέκτες για το μήνυμα "αντοχής" που επιχειρεί να εκπέμψει!

Γιατί γίνεται πλέον όχι μόνο κοινωνικά αλλά και πολιτικά φανερό πως μπορεί να το εγγυηθεί μόνο ένας νωπός και διαφορετικός συσχετισμός αυτοτελών δυνάμεων -συνεργασιών που θα λειτουργεί με προγραμματική συμφωνία προοδευτικής κυβερνητικής πλειοψηφείς και όχι ως παρακολούθημα του νεοφιλελευθερισμού!

Επιλογή που "διαψεύδει" όσους κινδυνολογούν κουνώντας το μαντήλι των μονόδρομων.