…”η αμετροέπεια της παραχάραξης του δημοψηφίσματος”…

Του Τάσσου Δίκα (*)

“Η ψήφος της ερχόμενης Κυριακής, είναι μια ψήφος για το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης. Πρέπει να πούμε ένα ΟΧΙ υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας  σε αυτούς που θέλουν την Ελλάδα ταπεινωμένη και υποτελή, χωρίς δυνατότητα να παίρνει η ίδια τις αποφάσεις που την αφορούν.”(**)

ΟΧΙ και για ένα ακόμη λόγο, εκείνο της αντίστασης της δημοκρατικής συνείδησης και αξιοπρέπειας των πολιτών απέναντι σε εκπροσώπους θεσμών (αλλά και Ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων) που διαστρεβλώνουν το διακύβευμα του 1ου ουσιαστικά δημοψηφίσματος μετά από δεκαετίες, επιχειρώντας για διαφορετικούς λόγους -χωρίς ενδοιασμό- να παραπλανήσουν & εκβιάσουν τον ίδιο τον κυρίαρχο λαό μας.

Παραχαράσσουν το δημοψήφισμα το μετατρέπουν ως  θεσμικό δίλημμα, όπου πολιτικοί και κυρίαρχα μμε (εντός και εκτός χώρας συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου Γιούγκερ) το μετατρέπουν με αμετροέπεια σε δήθεν δημοψήφισμα για ευρώ & συμμετοχή μας στο ευρώ και στην Ευρώπη! Κρύβονται πίσω από αυτό, γιατί δεν τολμούν να προτείνουν ευθέως, την αποδοχή της συνέχισης μιας συμφωνίας που στα επί μέρους μέτρα που περιλαμβάνει, συνεχίζει την λιτότητα και δεν δημιουργεί προοπτικές ανάπτυξης στην ελληνική κοινωνία και στα αδύνατα κοινωνικά στρώματα, γιατί δεν αγγίζει το χρέος. Κρύβονται με συμπεριφορές που δεν συνάδουν ούτε με την Ευρώπη των οραματιστών και των μεγάλων ηγετών αλλά και του ίδιου του ελληνικού λαού.

Δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους για πτυχές της προτεινόμενες συμφωνίας λιτότητας, όπου θα συνεχίσουν να επικυριαρχούν με πανούργο τρόπο αριθμοί & οι τεχνοκρατικοί μηχανισμοί (πράγμα που βιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους πολίτες) πάνω στην κοινωνία και τους δημοκρατικούς θεσμούς, χωρίς προοπτική κοινωνικής ανάπτυξης, με κοινωνία υποτελή και εξαθλιωμένη, με τα βάρη μετατοπισμένα στους μη έχοντες και κατέχοντες και με εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Δεν είναι τυχαίο ότι παραδέχθηκαν εκπρόσωποι θεσμών πως έχουν πλησιάσει οι συνολικοί “αριθμοί” αλλά είναι σε απόσταση οι φιλοσοφίες, δηλαδή οι διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις στην ίδια την κοινωνία που καταγράφεται στις λεπτομέρειες μιας συμφωνίας!
Οι διαφορετικές πολιτικές κρύβονται και στις λεπτομέρειες των παραγράφων, των αριθμών, στους συντελεστές, στους χρόνους, στις προτεραιότητες και στις στοχεύσεις κοινωνικών ομάδων. Δηλαδή οι δανειστές επιμένουν να υποχρεώνουν να εφαρμόζεις πολιτικές της δικής τους αρεσκείας, ως προς το πόσο, πού και στο πώς θα κατευθύνονται τα βάρη. Αλλά αυτές οι λεπτομέρειες δεν προβάλλονται που αποτελούν την ουσία μιάς συμφωνίας…

Ο νεοφιλελευθερισμός -ως αντίληψη πρακτικών- σε όλο το μεγαλείο του, με προσπάθεια επιτυχίας του (μέσα από την συστηματική πλύση εγκεφάλου) του επηρεασμού ατομικής συνείδησης μπροστά στο επικυρίαρχο σύστημα μιας υποτιθέμενης αντικειμενικής ευρωπαϊκής πολιτικής θεσμικής πραγματικότητας. Μόνο που αυτή η πραγματικότητα είναι πολιτική και όχι τεχνοκρατική. Μόνο που η πολιτική κρύβεται πολλές φορές συστηματικά πίσω από τους τεχνοκράτες και την αριθμολάγνα κουλτούρα τους. Γιατί στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη οι αριθμοί είναι η στόχευση και το επίκεντρο.
Αλλά αυτή είναι η κρυφή “γοητεία” του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, όπως εκείνη του lifestyle. Δεν έχει σημασία το τί είσαι αλλά το τι φαίνεται ότι είσαι . Και φαίνεσαι ότι είσαι αντικειμενικός κοινωνικά ενώ είσαι βαθύτατα κοινωνικά – ταξικά προσανατολισμένος.

…”ιστογραμμή”…

Θωρακισμένος πίσω από πολύπλοκες διαδικασίες μηχανισμών που αριστοτεχνικά συνδέονται με χρηματοπιστωτικούς & οικονομικούς – επιχειρηματικούς κύκλους, και που εμμέσως πλην σαφώς φαίνεται ότι επικυριαρχούν πάνω στην πολιτική, προσπαθούν να καταφέρουν ακόμη μία προσαρμογή με επίκεντρο τον φόβο και το δήθεν άγνωστο. Λες ότι μπορούν και θέλουν να μην είμαστε συστατικό της Ευρώπης. Λες και ότι όλοι όσοι αρνούνται την συγκεκριμένη συμφωνία -όπως διατυπώθηκε τελεσιγραφικά (χωρίς καμμία αναφορά στο χρέος)- δεν θέλουν ούτε το ευρώ, ούτε τη ευρώπαϊκη πορεία της χώρας.

Και φαίνεται ότι τα τελεσίγραφα και ο φόβος λειτουργούν σε ορισμένους ώς μπλοκάρισμα μνήμης, ακόμη και της τόσο πρόσφατης, όπου προσπαθεί να συσκοτίσει τον φαύλο κύκλο χρέος- λιτότητα-περισσότερο χρέος. Ευτυχώς όχι σε πολλούς. Τουλάχιστον όχι στους μη έχοντες… Και σίγουρα όχι στο κυβερνητικό επιτελείο που ανέλαβε το φορτίο της διαπραγμάτευσης και στη μεγάλη πλειοψηφία όσων εμπιστεύθηκαν τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνηση με κορμό τον Συριζα.

Το σίγουρο είναι ότι και μόνο για την αμετροέπεια αυτή της παραχάραξης του δημοψηφίσματος που θίγει τους Έλληνες (αλλά και τους Ευρωπαίους) δημοκράτες πολίτες, το ΟΧΙ αποτελεί επιπλέον λόγο ενδυνάμωσης του ελληνικού δικαιώματος για την προοπτική του, για την Ευρώπη & το ευρώ.
Με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα, με δημοκρατική συνείδηση & κοινωνική ευαισθησία, σύμφυτη με την ίδια την διαδρομή αυτού του τόπου που γέννησε την δημοκρατία, που έχει βάλει την σφραγίδα του με πολλές θυσίες στην ίδια την πορεία της Ευρώπης και όχι μόνο.

Όσο παραμένει ανοικτός ο δίαυλος επικοινωνίας – διαπραγμάτευσης και το περιεχόμενο των μέτρων της πρότασης των θεσμών δεν τροποποιείται σε μία κατεύθυνση που να πλησιάζει τις προτάσεις της κυβέρνησης -που με συναίσθηση ευθύνης διατύπωσε ξεπερνώντας τα δικά της όρια- το ΟΧΙ αποκτά πολλαπλό συμβολισμό και σίγουρα η Ευρώπη των λαών, των κοινωνικών δικαιωμάτων, της εργασίας και του πολιτισμού και της δημοκρατίας, δεν εκχωρείται και χαρίζεται σε κανένα, όπως και το δικαίωμα να είναι η χώρα μας αυτονόητα στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα το Ευρώ.

Η  “ευφυής” άρνηση των δανειστών, ολιγοήμερης επέκτασης του προγράμματος και η εν συνεχεία διακοπή της ρευστότητας έγινε προκειμένου οι ίδιοι -για τους οποίους δίνεται η μάχη από την κυβέρνηση ( μικροκαταθέτες – συνταξιούχοι ) να βιώσουν την ταλαιπωρία ανάληψης χρημάτων και να ξεχάσουν έτσι -μέσα από τον φόβο και την ταλαιπωρία- το διακύβευμα του περιεχομένου της προτεινόμενης συμφωνίας που τους ποδηγετεί στο μέλλον και στους επαγγελματίες να δημιουργήσει συνθήκες λειτουργικής ασφυξίας…

Η αμετροέπεια της παραχάραξης του δημοψηφίσματος, θίγει τις ίδιες τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού, αλλά κυρίως της ίδιας της δημοκρατικής συνείδησης των Ελλήνων πολιτών, προκειμένου να δημιουργήσει σύγχυση, να δημιουργήσει νεφελώδες τοπίο, ανασφάλεια και να “υφαρπάξει” ψήφους πολιτών, που δικαιωματικά αισθάνονται ότι είναι και Ευρωπαίοι πολίτες.

Υ.Γ.
Αν όμως, αίφνης, προκύψει στο “παρα πέντε” ή “και πέντε” μια συμφωνία, τότε εκείνοι που “παραβλέπουν” την πρόταση των θεσμών και στρουθοκαμηλίζουν, κρύβοντας την πολιτική συνείδησή τους κάτω από τα σύμβολα της ΕΕ, θα σπεύσουν να την λεπτολογήσουν λέξη προς λέξη (ενώ τώρα την προσπερνούν) παραβλέποντας ότι το κοινωνικό και αναπτυξιακό διακύβευμα παραμένει πάντα το κυρίαρχο στοιχείο μιας βιώσιμης συμφωνίας όπου το χρέος πρέπει να αντιμετωπίζεται κατάματα.

(*) Ο Τάσσος Ν. Δίκας είναι αρχιτέκτονας