Μετά το βαθύτερο σκοτάδι έρχεται πάντα η αυγή.

Της Βίβιαν Ταρσούνα

Αύγουστος... 

Η εκπνοή του καλοκαιριού.

Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. 

Μία ακόμα χρονιά στέκει στον ορίζοντα και, έχοντας επαναφορτίσει τις μπαταρίες μας (είτε πήγαμε διακοπές είτε όχι, αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα), είμαστε έτοιμοι να σχεδιάσουμε τα επόμενα βήματά μας, να καταθέσουμε τα πλάνα μας, να ανοίξουμε σιγά σιγά τα χαρτιά μας για να περάσουμε έναν όμορφο, τακτοποιημένο και βολεμένο χειμώνα. 

Η ενέργειά μας χτυπάει κόκκινο και η δημιουργικότητά μας είναι στο ζενίθ. «Φέτος θα είναι η χρονιά μου» σκεφτόμαστε όλοι και καλά κάνουμε: η ζωή θέλει αισιοδοξία. 

Έχοντας τελειώσει την Παιδαγωγική Σχολή Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ είναι η ώρα να καταθέσω τα χαρτιά μου και να συμπληρώσω την αίτηση μου για αναπληρώτρια της Πρωτοβάθμιας. 

Συμπληρώνω την αίτηση με χαρά, έχοντας στο μυαλό μου εμένα να μπαίνω την πρώτη μέρα στην τάξη που μου ανατέθηκε και να αντικρίζω είκοσι παιδικές πάνγλυκες φατσούλες, τους μαθητές μου.

 «Ήρθε η ώρα να διδάξω» σκέφτομαι και καταθέτω την αίτηση μου. 

Κάθομαι να πιω τον καφέ μου και μπαίνω στο facebook, ολόκληρη η αρχική μου έχει κατακλυστεί από αναρτήσεις σχετικές με τον διορισμό αναπληρωτών. Διαβάζω κάποιες από αυτές και η εικόνα που έχω στο μυαλό μου καταρρέει σαν πύργος στην άμμο. 

Δυσοίωνες οι προβλέψεις, λένε, για τους αναπληρωτές φέτος και πώς να μην είναι άλλωστε, εφόσον το όριο συνταξιοδότησης των εκπαιδευτικών έχει φτάσει στην ηλικία των 60 και οι θέσεις εργασίας συνεχώς και λιγοστεύουν (γιατί αν δεν κάνει το κράτος περικοπές από τον χώρο της Παιδείας, τότε από πού;;;) 

Προχωράω στο plan B: ετοιμάζω βιογραφικά για ιδιωτικά σχολεία της περιοχής. Μέσα σε δύο σελίδες στριμώχνω ένα πτυχίο πανεπιστημίου, τρία πτυχία ξένων γλωσσών, ένα πτυχίο πληροφορικής και άπειρες εργασιακές ώρες σε καφέ, εστιατόρια, παιδότοπους, ιδιαίτερα... 

Και γνωρίζω πολύ καλά ότι στα συρτάρια των αρμοδίων περιμένουν εδώ και χρόνια εκατοντάδες άλλα τέτοια βιογραφικά. Και, με τα λίγα μαθηματικά που ξέρω, οι πιθανότητες δεν φαίνεται να με ευνοούν. 

Απογοητεύομαι.... 

Παίρνω τηλέφωνο τις δύο παιδικές μου φίλες για να συμπεράνω αν πρέπει να πέσω σε απόγνωση ή όχι. 

Η μία, κάτοχος πτυχίου Αρχιτεκτονικής Σχολής Πολυτεχνείου Αθηνών, μου ανακοινώνει ότι και φέτος θα συνεχίσει να πουλάει διαδικτυακά χειροποίητες τσάντες στο εξωτερικό («μη φανταστείς, 1-2 παραγγελίες την εβδομάδα» μου λέει) και η άλλη, κάτοχος πτυχίου ΤΕΙ Νοσηλευτικής Ιωαννίνων, μου ανακοινώνει ότι φέτος θα συνεχίσει να εργάζεται σε ουζερί 10 ώρες την ημέρα για 25 ευρώ (γιατί αν δεν κάνει το κράτος περικοπές από τον χώρο της υγείας, τότε από πού;;;). 

Τελικά δεν πρέπει να πέσω σε απόγνωση... 

Πρέπει να πέσω σε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ απόγνωση. 

Αναπόφευκτα κάνω μέσα στο μυαλό μου υπολογισμούς, πολλούς υπολογισμούς. Σκέφτομαι τα χρήματα που επένδυσαν οι γονείς μου τόσα χρόνια σε φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα για να φτιαχτεί το βιογραφικό αυτό την σήμερον ημέρα που μοίρα του είναι να μείνει για πολύ καιρό στο συρτάρι ενός γραφείου (αν δεν καταλήξει στα σκουπίδια δίπλα του). 

Σκέφτομαι τις ώρες που αφιέρωσα σε διάβασμα, τεστ και εξετάσεις. 

Σκέφτομαι τις αποστάσεις που έκανα για να πάω από το ένα φροντιστήριο στο άλλο.... 

Σκέφτομαι όλα αυτά τα νούμερα μαζί και θέλω να βάλω τα κλάματα γιατί διαισθάνομαι ότι οι δουλειές που έκανα part-time ως φοιτήτρια τείνουν να γίνουν μόνιμες. 

Μετά σκέφτομαι όλους αυτούς τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο... 

Σκέφτομαι κι εγώ να φύγω, να πάω εκεί που υπάρχει απορρόφηση, επαγγελματική αποκατάσταση και δίκαιη μεταχείριση. 

Σκέφτομαι να πάω εκεί που θα έχω έναν μισθό που θα μπορεί να καλύψει τα έξοδά μου και, αν τα πράγματα πάνε καλά, να βάλω και κάτι στην άκρη. Σκέφτομαι να πάω εκεί που θα υπάρχει ένα άριστο εκπαιδευτικό σύστημα και ένα αντάξιο σύστημα υγείας. Και μετά σκέφτομαι........ 

Δηλαδή να πάω κάπου που θα είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων; 

Που δεν θα είμαι στο σπίτι μου; Που δεν θα ζω με την οικογένεια και τους φίλους μου; 

Που θα δουλεύω σαν ρομπότ και όχι σαν άνθρωπος; 

Που δεν θα ξυπνάω το πρωί και θα αντικρίζω τον ήλιο μας, τον δικό μας ήλιο; Γιατί στην Ελλάδα ο ήλιος είναι διαφορετικός..... 

Σκέφτομαι ότι η Ελλάδα υποφέρει από βαρύτατη οικονομική κρίση, από δημογραφικό πρόβλημα και από έλλειψη καινοτόμων ιδεών και μεθόδων κι όμως διώχνει όλους τους ικανούς νέους της από αυτή. 

Αν λοιπόν φύγουμε όλοι εμείς, τι θα μείνει πίσω; «Ελλάδα, η χώρα των συνταξιούχων» θα γράφουν για εμάς και θα έχουν και δίκιο. Οπότε τι κάνουμε; Υπομονή. 

Αυτή είναι η χρυσή λέξη. 

Είναι γεγονός ότι διανύουμε μία πολύ δύσκολη κατάσταση ως χώρα, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εμείς οι νέοι είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον της. 

Τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα από κάθε άποψη αλλά πρέπει να εξασκήσουμε την αντοχή μας και να περιμένουμε την επανάκαμψη της που θα μας ανταμείψει. 

Ο επιμένων νικά λέει ο λαός και ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε την λαϊκή σοφία; 

Η Ελλάδα είναι η μητέρα μας και μπορεί να μας φέρεται σκληρά, αλλά έτσι μόνο θα γίνουμε άξιοι συνεχιστές της τεράστιας ιστορίας μας και του πολύτιμου πολιτισμού μας. 

Η Ελλάδα είναι το σπίτι μας και πρέπει να μείνουμε εδώ στα δύσκολα και να το προστατέψουμε, γιατί όταν εγκαταλείπει κανείς το σπίτι του, το σφετερίζεται άλλος. 

Μένουμε εδώ, με δύναμη, υπομονή και αγώνα, γιατί τα καλύτερα έρχονται. 

Οι οικονομολόγοι λένε ότι η οικονομία κάνει κύκλους και μετά από κάθε κρίση επέρχεται άνθιση. 

Ο λαός λέει ότι μετά το βαθύτερο σκοτάδι έρχεται πάντα η αυγή. Μπορείς να αμφισβητήσεις είτε τους επιστήμονες είτε τον λαό, ποτέ όμως και τους δύο!!!