Οχι στη νεοφιλελεύθερη επέλαση και τους εκφραστές της.

Του Χάρη Τσιόκα

Την στιγμή που ο πρόεδρος της τρικομματικης κυβέρνησης διαβεβαίωνε ότι σε 2-3 χρόνια δεν θα χρειασθεί άλλο μνημόνιο, η Κομισιόν εκτιμούσε ότι στην ΙΔΙΑ περίοδο θα χρειασθούν συμπληρωματικά μέτρα που μπορεί να ξεπερνούν τα 8 ,5 δις!

Και όλα αυτά ενώ είναι γνωστό, πως η ρήτρα του επαχθέστερου για τις κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις μνημονίου έχει προβλέψει αντισταθμιστικά ,ισοδύναμης απόδοσης, μέτρα ,όταν τα προηγούμενα δεν αποδίδουν!

Με δεδομένα ότι,

*το «όχι άλλα μέτρα» εξελίχθηκε σε έμμεσα μέτρα, που θίγουν κατά κύριο λόγο την παραγωγική βάση της χώρας ,τη μεσαία τάξη, τους εργαζόμενους, τους νέους και τους επιστήμονες ,δηλαδή τους πολλούς ,

*και την εκτίμηση της Κομισιόν για συμπληρωματικά μέτρα, δηλαδή για νέο μνημόνιο ,

οι επιλογές για κάθε σκεπτόμενο ΠΟΛΙΤΗ - ιδιαίτερα όταν αυτοπροσδιορίζεται προοδευτικός - δεν μπορεί παρά να αντιστοιχούνται με «ένταξη» σε ένα από τα 2 κυρίαρχα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα που είναι ήδη σε αναμέτρηση!

θυμίζω ότι:

--Το ένα αναφέρεται στην επίσημα εκφρασμένη άποψη πως η αποδοχή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών είναι ο μόνος δρόμος υπέρβασης της κρίσης εντός ευρώ

--και το άλλο σχετίζεται με το αίτημα για «στροφή», σε σχέση με την ασκούμενη πολιτική ,τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης με την κυβέρνηση και την διαμόρφωση μιας νέας κεντροαριστερής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας .

Είναι προφανές, ότι αυτή η σύγκρουση των δυο μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων διαχέει πλέον όχι μόνο την Ελληνική κοινωνία αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη !

Και με βάση αυτή την κυρίαρχη αντίθεση «αξιολογείται» και το «πολιτικό στίγμα», όσων «αφαιρούν» από την κριτική τους, την αιτία, δηλαδή το «κέντρο σχεδιασμού» αυτής της πολιτικής!

H καταγγελια μονο σε επιμέρους πρόσωπα, για τη διαχειριστική τους ευθύνη, όταν δεν εντάσσεται ευδιάκριτα στην κυρίαρχη αντίθεση, που είναι η αποδοχή η απόρριψη της συγκεκριμένης κυβερνητικής πολίτικης, δεν απαντά στην ρίζα που δημιουργεί το πρόβλημα!

Γιατί ο περιορισμός του λόγου και της δράσης σε αντιπαραθέσεις προσώπων, όχι μόνο δεν συνιστά «ρήξη» ,αλλά αποπροσανατολίζει από την αναγκαία κοινωνικά αντιπαράθεση, σχετικά με το αίτημα, αλλαγής η όχι των πολιτικών που παράγουν ύφεση , συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, ανεργία κτλ .

Το χειρότερο δε είναι ότι, δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως μια πιθανή αλλαγή προσώπων στη διαχείριση της ίδιας πολιτικής, θα λύσει και το πρόβλημα της κρίσης!

Σ αυτή την περίπτωση πίσω από την αντιδεξιά ρητορεία συνομολογείται η «αποδοχή της λογικής του μονόδρομου»!

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι παθογένειες διογκώνουν την κρίση χρέους, δανεισμού και ανάπτυξης!

Όμως, με δεδομένη την εφαρμογή των τριών ατελέσφορων, κοινωνικά διχαστικών και αντιαναπτυξιακών μνημονίων και ακόμη περισσότερο με τον κίνδυνο του τέταρτου να προαναγγέλλεται, το ερώτημα συμπυκνώνεται στη ρήση «των ανθρώπων του κυνηγιού»:

--"θα ασχοληθούμε τις πατημασιές της αρκούδας η με την ΙΔΙΑ την αρκούδα;" δηλαδή την αίτια που παράγει την ύφεση!

Και αυτό δεν αντιμετωπίζεται μόνο με «καλλίτερους συντονισμούς» ,ούτε με «εναλλαγές προσώπων» ,αλλά με τον επαναπροσδιορισμό των περιεχόμενων των ατελέσφορων πολιτικών ,με νέες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, που έχουν λόγους να διαπραγματεύονται σε άλλη βάση τις επιπτώσεις, τους κινδύνους και τις ευκαιρίες για ανάπτυξη, με κοινωνία της αλληλεγγύης!

Θεώρησα επιβεβλημένο στο σημείωμα να θυμίσω πως,

---οδηγεί σε άλλο αποτέλεσμα η αντιπαράθεση για διαχειρίσεις προσώπων, αποδεχόμενοι τον κορμό του πολιτικού σχεδίου εξόδου και τις επιλογές του ως μονόδρομο

---και σε άλλο η σύγκρουση για αλλαγή στα περιεχόμενα των ασκούμενων πολιτικών και των συσχετισμών δύναμης που τα επιδιώκουν.

Αυτο σε καμία περίπτωση δεν πρεπει να ακυρώνει τον ανταγωνισμό μεταξυ τους σε ιδέες και προτάσεις που πρέπει να έχουν τα κόμματα του κέντρο αριστερού τόξου που έτσι κι αλλιώς όμως πρέπει να έχουν σταθερα ενα μονο μέτωπο σύγκρουσης ,τη νεοφιλελεύθερη επέλαση και τους εκφραστές της