Ζητούμενο η «Συμφωνία»

του Χάρη Τσιόκα.

Λίγο πριν την κορύφωση της «διαπραγμάτευσης» και το σκηνικό για τον πολίτη και την πραγματική οικονομία έχει γίνει εφιαλτικό, φοβικό. Ζητούμενο η «Συμφωνία»

Συμφωνία για ένα νέο (?) μνημόνιο που το διατυπώνουν με δραματικά εκβιαστικά διλήμματα.

Οι τεχνοκράτες της Τρόικα έχουν μετατρέψει τη διαπραγμάτευση του σχεδίου εξόδου της χώρας από την κρίση, σε απαιτήσεις εφαρμογής μέτρων που λειτουργούν ως «πολιορκητικός κριός» της πιο βίαιης και άνευ όρων νεοφιλελεύθερης επέλασης.

Τα «τελευταία μέτρα» εξελίσσονται σε βαθειά αντικοινωνικές και αντιαναπτυξιακές επιλογές, που διαμορφώνουν τοπίο τριτοκοσμικής χωράς με έντονες όψεις κοινωνικού διχασμού

· Οι εργασιακές ανατροπές που στην «εγχώρια» γλώσσα ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις»

· Τα τείχη προστασίας για τις οφειλές και υποχρεώσεις των τραπεζιτών

· Τα οριζόντια μέτρα και οι επιπτώσεις στους αδύνατους

· Η εμπορευματοποίηση λειτουργιών της δημόσιας διοίκησης και η μεταφορά κόστους στον πολίτη

· Η χρονική προσπάθεια δέσμευσης, επιβολής, του μεγάλου όγκου των μέτρων εντός του 2013, επιχείρημα που «ακυρώνει» την επιμήκυνση

· Η κωλυσιεργία για επιλογές που μειώνουν το χρέος και το επιτόκιο δανεισμού.

Είναι ενδεικτικές συμπεριφορές που δείχνουν νεοφιλελεύθερη επέλαση. Επιλογές που οδηγούν την χώρα σε εποχές, πριν τις μεγάλες αλλαγές που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το κρίσιμο λοιπόν ερώτημα, στο «κλείσιμο» αυτού του σκηνικού της διαπραγμάτευσης, που τόσο έντονα – και μοναδικά για κυβέρνηση και πρωθυπουργό – παρουσιάζεται επικοινωνιακά είναι:

· Θα αποτιμηθούν από την κυβέρνηση οι νεοφιλελεύθερες προτάσεις επέλασης των τεχνοκρατών της τρόικα ως μονόδρομος για τον δανεισμό αρκούμενοι σε μια – δυο θεαματικές κόκκινες γραμμές; ή

· Θα μπει πιο έντονα στο τραπέζι η πολιτική διαπραγμάτευση ,αφού γίνεται πλέον φανερό και από τις δηλώσεις των κορυφαίων ηγετών της Ευρώπης ότι «η παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ είναι λιγότερο τρομακτική από το χάος που θα προκαλούσε μια Grexit» όπως γράφει ο Economist.

Ασφαλώς ο τυχοδιωκτισμός για τις δυνάμεις της προοδευτικής αριστεράς δεν είναι επιλογή!

Δεν είναι επιλογή η μονομέρεια και η απομόνωση της χώρας που αποτελούν επιδίωξη των παρασιτικών οικονομικών παραγόντων και των ακραίων δυνάμεων του πολιτικού συστήματος.

Είναι προφανές όμως ότι η αξιολόγηση του νέου μνημονίου που επιχειρείται, πρέπει να γίνει από την νομιμοποιημένη κοινωνικά ,πολιτική βάση αντιπροσώπευσης. Ιδιαίτερα, αλλά όχι μόνο και απ αυτή που πλειοψηφικά καταγράφηκε με την προγραμματική συμφωνία της κυβέρνησης,!

Με τουλάχιστον αυτό τον πήχη οφείλει να κριθεί το περιεχόμενο της νέας συμφωνίας για να υπάρξει έγκριση.

Γιατί:

· Η ανάπτυξη

· Η άρνηση των οριζόντιων μέτρων

· Τα επιτόκια και η μείωση του χρέους

· Το κοινωνικό κράτος , οι δυνατότητες των πολιτών στην πρόσβαση σε αυτό, την δημόσια διοίκηση και

· και η εφαρμογή του ευρωπαϊκού δίκαιου στην Ελλάδα

Είναι ένα ενδεικτικό πλαίσιο εξουσιοδότησης επιδιώξεων αυτής της διακυβέρνησης που δεν παρακάμπτεται.

Ο Βρετανικός Economist στο πρόσφατο άρθρο εξηγεί, κατά την κρίση του, τους λόγους που οι Γερμανοί άλλαξαν γνώμη και άφησαν πίσω το σενάριο εξόδου από το Ευρώ.

Γνωρίζουν οι δανειστές ότι «το γεγονός της υπερβολικής λιτότητας έχει αποτύχει…» αλλά επειδή τονίζει ότι «δεν θα πουν ποτέ το mea culpa» θα ρίχνουν το βάρος στις προηγούμενες κυβερνήσεις ζητώντας από την Ελλάδα «να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της» …

Είναι προφανές ότι για τις δυνάμεις της αριστεράς της εμπροσθοφυλακής, το σχέδιο εξόδου από την κρίση δεν μπορεί να ταυτιστεί με την νεοφιλελεύθερη επέλαση ενός σχεδίου δημοσιονομικών μέτρων που φορτώνουν βάρη στους πολλούς, που αμφισβητούν το Ευρωπαϊκό δίκαιο και επιβάλουν συνθήκες κοινωνικού διχασμού. Η προγραμματική συμφωνία – λειτουργία – αυτής της κυβέρνησης πρέπει να ξεσκονιστεί, να διαβαστεί και να διαβιβαστεί στους Ευρωπαίους ηγέτες και τα θεσμικά όργανα λειτουργίας της Ευρώπης και της χώρας.

Οι οικονομικές γεωστρατηγικές επιδιώξεις των δανειστών, επιβάλλουν την πολιτική διαπραγμάτευση με βάση τη προγραμματική συμφωνία., αναλαμβάνοντας ο καθένας τις ευθύνες του!