«Πλημμύρισε» κυριολεκτικά το info του nocomments από τα εκατοντάδες μηνύματα συμπαράστασης, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης προς την 34χρονη άνεργη μητέρα από την Πάτρα την επιστολή-μνημείο απόγνωσης και αξιοπρέπειας-της οποίας δημοσιεύσαμε χθες.
Δεχθήκαμε πραγματικά συγκινητικές προσφορές από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό- από το Λονδίνο, το Μπράϊτον, το Κάρντιφ-από Πανεπιστημιακούς, στρατιβωτικούς, γιατρούς αλλά κυρίως από απλούς πολίτες που ακόμη κι αν δεν είχαν την δυνατότητα να προσφέρουν άμεσα στην 34χρονη αυτό που έχει ανάγκη-μια δουλειά δηλαδή- δήλωσαν πρόθυμοι να προσφέρουν από το υστέρημα τους για να βοηθήσουν την οικογένεια της.
Σας παραθέτουμε ορισμένα μόνο από τα μηνύματα ανθρωπιάς που έφτασαν στο nocomments διατηρώντας βέβαια και σεβόμενοι το δικαίωμα τους να μην γίνουν γνωστά τα στοιχεία τους.
Διαβάστε την επιστολή-Μπορειτε να μου στείλετε την διευθυνση και το ονομα ωστε να στείλω ένα έμβασμα? είμαι απο το εξωτερικό…ευχαριστώ-Δεν εχω δουλεια να της προσφερω, μπορω ομως να αγορασω τροφιμα για τα παιδια της.-Με λένε… ζω σε χωριό κοντά στην πόλη και έχω μια μικρή επιχείρηση. Τα βγάζω πέρα με δυσκολίες, όπως οι περισσότεροι.Αν θέλει η οικογένεια να εγκατασταθεί εδώ, μπορώ να της παραχωρίσω ένα μικρό σπίτι, χωρίς ανέσεις, με τα βασικά είδη, περιβόλι και φυσικά χωρίς ενοίκιο. Επίσης, έχω αρκετά στρέμματα γης που δεν μπορώ να καλλιεργήσω, ενώ οι γονείς μου άφησαν τα στοιχειώδη αγροτικά μηχανήματα. Αν θέλουν, μπορούν επίσης να τα καλλιεργήσουν. Είτε μόνοι τους, είτε με τη δική μου συμμετοχή και συνεκμετάλλευση. Μπορώ επίσης να εξασφαλίσω λίγα ημερομίσθια τον μήνα στη γυναίκα (αν θέλει) για υπηρεσίες καθαριότητας. Το καλοκαίρι και στον σύζυγό της αν «πιάνουν τα χέρια» του για κατασκευές. Δεν γράφει τί γνώσεις έχουν, οπότε δεν γνωρίζω τί μπορούν να κάνουν.Δεν είναι η ιδανική πρόταση, όμως στο χωριό η ζωή είναι πιο ήρεμη και πιο οικονομική. Πιστεύω καλύτερη και για τα παιδιά.Τέλος, όχι ως ελεημοσύνη, αλλά επειδή μου το επιβάλει η συνείδησή μου, μπορώ να της καταθέσω ένα μικρό ποσόν, ανεξάρτητα με την παραπάνω πρόταση.-ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΕΞΕΛΘΟΥΝ –ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ή ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΘΕΣΗ.Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ή ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ – ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ-Καλησπέρα, διάβασα την επιστολή της κυρίας-μητέρας , το πως αισθάνθηκα είναι νομίζω περιττό να το αναφέρω , τα λόγια περισσεύουν. Και η δική μου οικονομική κατάσταση δεν είναι οπως ήταν , προς ώρας όμως ένας μισθός υπάρχει στο σπίτι. θα ήθελα με καποιο τρόπο να βοηθήσω περιμένω απο εσάς να μου πείτε πως είναι δυνατόν να γίνει αυτό.-Η επιστολη της μας εχει συγκλονισει θα θελαμε να βοηθησουμε δυστυχως δεν μπορουμε στο θεμα δουλειας αλλα αν μας δωσετε ενα αριθμο λογαριασμου θα προσπαθησουμε να ελαφρυνουμε το φορτιο της μανας, και εχει ο θεος τουλαχιστον να παρουν μια ανασα . Σας ευχαριστώ.
Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Ένα κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου. Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε…». Αυτό λέω και στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου. ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ!
Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές, που λυγίζω. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω το βλέμμα των παιδιών μου όταν μου ζητούν τα βασικά… ένα πιάτο φαΐ ένα κουλούρι για το σχολείο, ένα ζευγάρι παπούτσια… Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου και άλλες που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση… Υπάρχουν στιγμές δύσκολες που όπως αυτή εδώ που αποφάσισα να σας γράψω για τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε με την οικογένειά μου και φοβάμαι για το πιο θα είναι το τέλος.
Είμαστε δύο άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να στύψουμε την πέτρα. Έχουμε πάει παντού για να βρούμε δουλειά, έχουμε ρωτήσει όλο τον κόσμο για μία θέση εργασίας, αλλά βρίσκουμε συνεχώς κλειστές πόρτες, και παίρνουμε μία και μόνο απάντηση, «Δεν χρειαζόμαστε άτομα».
Ο άντρας μου απολύθηκε από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα, κουτσά στραβά, τα βγάζαμε πέρα, έκανε λίγα μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Από το Πάσχα μέχρι σήμερα όμως τα έσοδά μας είναι 100ευρώ το μήνα, που παίρνω εγώ, καθαρίζοντας ένα γραφείο και 320ευρώ το δίμηνο, το επίδομα των πολυτέκνων. 420ευρώ το δίμηνο. Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να πληρώσω, φως, νερό, τηλέφωνο. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να φάμε. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα για το άσθμα που παίρνουν τα δύο μου αγόρια. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψω τις βασικές ανάγκες τις οικογένειάς μου, αλλά δυστυχώς, όπως θα καταλάβαινε και ο πιο χαζός άνθρωπος σε αυτή την χώρα 420ευρώ το δίμηνο, δηλαδή μόλις 210ευρώ το μήνα ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!
Το σπίτι μας το έχουμε αγοράσει με δάνειο, το οποίο έχω σταματήσει να το πληρώνω εδώ και δύο χρόνια. Όταν δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε και την δική μας πόρτα. Δεν θυμάμαι καν πόσο είναι το ποσό που χρωστάμε στην τράπεζα, έχω χάσει τον λογαριασμό και στη κατάσταση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή έχει σταματήσει και να με απασχολεί.
Στις 29 Οκτωβρίου, ήρθε στο σπίτι μας το συνεργείο της ΔΕΗ και μας έκοψε το ρεύμα. Έτρεξα αμέσως στα γραφεία της ΔΕΗ, πήγα στον διευθυντή, τον παρακάλεσα να μου κάνει ένα διακανονισμό, με ένα ποσό που να μπορώ να πληρώσω. Μου ζητούσε 300ευρώ άμεσα, εδώ και τώρα. Μου είπε «δώσε 300ευρώ, δεν ξέρω που θα τα βρεις και δεν μ’ ενδιαφέρει. Αν δεν μας πληρώσεις δεν μπορούμε να σου συνδέσουμε το ρεύμα». Το γεγονός πως στο σπίτι έχω 4 ανήλικα παιδιά δεν νομίζω καν να τον άγγιξε. Απλά αδιαφόρησε. Ήταν ανένδοτος!
Έφυγα από την ΔΕΗ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι θα συνέβαινε όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν από το σχολείο; Όχι αυτό δεν θα το άντεχαν ούτε αυτά, αλλά ούτε και εγώ. Έτσι αποφάσισα να αδιαφορήσω και εγώ για τους κανονισμούς της ΔΕΗ. Βρήκαν ένα κύριο, μάλλον ηλεκτρολόγος θα ήταν, ο οποίος μου είπε πως μπορεί να συνδέσει το ρολόι. Παράνομα! Είναι η πρώτη παρανομία που κάνω και εγώ στη ζωή μου! Του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη να το συνδέσει αμέσως. Έτσι και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνεργείο της ΔΕΗ ήρθε ξανά, μου το έκοψαν για δεύτερη φορά και φυσικά το σύνδεσα ξανά… έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος αυτοί να το κόβουν και εγώ να το συνδέω. Βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει αυτό μου βάζουν και από ένα πρόστιμο αλλά πλέον λίγο με ενδιαφέρει και αυτό.
Στην ΕΥΔΑΠ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο διευθυντής ευτυχώς είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Μου είπε πως κανένας δεν πρόκειται να μου κόψει το νερό, και να δίνω όσα μπορώ, έστω και 10 ευρώ. Και αυτό κάνω. Δεν μου περισσεύουν ούτε αυτά τα 10ευρώ, τα κόβω από τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου, αλλά ευγνωμονώ έναν άνθρωπο που έδειξε κατανόηση και τα δίνω κάθε μήνα.
Στην γειτονιά δεν έχω δώσει δικαιώματα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού μου. Προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια των παιδιών μου. Δεν ζητιανεύω και δεν θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί. Δεν έχω ανάγκη από λύπηση, από δουλειά έχω ανάγκη. Μια δουλειά για μένα και μία για τον σύζυγό μου.
Κανένα δικαίωμα δεν έχουν δώσει ούτε τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν λένε σε κανένα τι συμβαίνει στο σπίτι μας και αν πήγαν νηστικά σήμερα για μάθημα. Κάποιες μέρες τους αγοράζω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία. Δεν τους δίνω κάθε πρωί γάλα. Την μία μέρα γάλα, την άλλη τσάι κάποιες μέρες ίσως και τίποτα. Το μεσημέρι μαγειρεύω ρύζι, μακαρόνια, όσπρια… κρέας τρώμε μία φορά στις 15 και αυτό κοτόπουλο.
Τα παιδιά δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Όσο μπορούν. Όμως και αυτά κάποιες στιγμές δεν αντέχουν. Βλέπουν τους συμμαθητές τους φίλους τους και αναρωτιούνται εμείς γιατί να μην έχουμε, εμείς γιατί να μην μπορούμε.
Αυτό που με τρομάζει είναι πως τα αγόρια μου αγριεύουν. Η συμπεριφορά τους αλλάζει, γίνονται επιθετικά ενώ δεν ήταν. Για μικρά πράγματα ανούσια, επαναστατούν. Φοβάμαι πως και αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Δυστυχώς ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μας δεν έχουμε καμία βοήθεια από τις οικογένειες μας… Και αυτοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα.
Ο λόγος που σήμερα έκατσα και έγραψα όλα αυτά είναι γιατί ζητάω μέσα από τα βάθη της καρδιά μου βοήθεια. Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω από κανέναν να μου δώσει χρήματα ή φαγητό. Μια δουλειά ζητάω για μένα και για τον σύζυγό μου. Μία δουλειά για να σταθούμε στα πόδια μας. Μια δουλειά για να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι. Γιατί δεν αντέχω αυτές τις μέρες, όπως την σημερινή, που στο πορτοφόλι μου δεν έχει ούτε ένα ευρώ για αγοράσω ένα ψωμί.
Ποτέ δεν πίστευα, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένας καθημερινός αγώνας αλλά δεν παραπονιόμουν, μου έφτανε η αγκαλιά των παιδιών μου και η ικανοποίηση να τους παρέχω όσα χρειάζονται. Αυτό είναι, που με σκοτώνει σήμερα. Δεν με νοιάζει για μένα αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μην μπορώ να δώσω στα παιδιά μου όσα χρειάζονται. Κρατάω με νύχια και με δόντια την οικογένειά μου δεμένη. Με τον σύζυγό μου έχουμε γίνει ένα, είμαστε εγώ γι’ αυτόν και αυτός για μένα.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, παρακαλάω όλο τον κόσμο να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Αυτό θα με έκανε ευγνώμων… θα επέστρεφε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου. Μια δουλειά για να μπορώ να ζήσω και εγώ, και τα παιδιά μου αξιοπρεπώς.
Σας ευχαριστώ!
Με εκτίμηση
Κ. Α.
Από Πάτρα
πηγή
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου