ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η εργατική τάξη, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα απειλούμαστε από την καπιταλιστική κρίση και τις βάρβαρες πολιτικές της εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας. Η φτώχεια και η πείνα, η μετατροπή των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, η καταστροφή των νέων γενιών όπως σε περίοδο πολέμου, είναι στην ημερήσια διάταξη. Όλες οι κατακτήσεις του Πολυτεχνείου και των μετέπειτα αγώνων βαφτίζονται από την άθλια αστική προπαγάνδα «προνόμια» και καταργούνται με γοργούς ρυθμούς απειλώντας πια την ίδια την επιβίωσή μας.
Το 3ο Μνημόνιο μάς απειλεί με νέα δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου, νέα αύξηση της ανεργίας, απαλλοτρίωση της ατομικής περιουσίας μας μέσω της άγριας φορολογίας και των χαρατσιών, κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων (Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, πενθήμερου-8ωρου, αποζημιώσεων και προστασίας από τις απολύσεις κ.α.), κατάρρευση των συστημάτων υγείας, παιδείας, ασφάλισης και πρόνοιας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Όλα αυτά, αν καταφέρουν να τα εφαρμόσουν, θα επιφέρουν, μαζί με τα προηγούμενα μέτρα, μια πρωτοφανή εξαθλίωση του ελληνικού λαού με διαστάσεις τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης. Τα χρήματα που δίνει η τρόικα αλλά και τα έσοδα του προϋπολογισμού θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό και θα τα διαχειρίζονται οι δανειστές. Θα αποπληρώνουν τα «δάνειά τους» χωρίς βέβαια να αφήνουν τίποτα για τις ανάγκες μας.
Το καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει. Το πολιτικό τους σύστημα είναι σάπιο.
Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ήδη χρεοκοπήσει, με την βιομηχανική παραγωγή να παρουσιάζει πτώση 8-10% για το 2011, ενώ στην πενταετία 2007-2012 γύρω στο 35-38% και τις επενδύσεις να έχουν συντριβεί, το ΑΕΠ να μειώνεται κατά 7,1% το 2011 και κατά 25% την πενταετία 2008-12. Η ανεργία εκτοξεύεται κάθε μήνα και πλέον σχεδόν μόνο ένας στους τρεις εργάζεται (με κανονική ή μερική απασχόληση). 440 χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν απασχολούμενο. Το δημόσιο χρέος, παρά το πρόσφατο κούρεμα, αυξάνει, ενώ οι τράπεζες, παρά τα μνημόνια και τη συνεχή ενίσχυση, είναι χρεοκοπημένες. Η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη.
Ακόμη περισσότερο που η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία μπαίνει σε νέα ύφεση, με την Ε.Ε. να βρίσκεται στη χειρότερη θέση. Αυτό είναι που προκαλεί και τις αντιθέσεις μέσα στην Ε.Ε. και στη γερμανική αστική τάξη για το αν θα συνεχίζουν να «σώζουν» την Ελλάδα με την παραμονή της στο Ευρώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν δεσμεύεται πια για την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ και ας παρακαλάει για το αντίθετο η εσωτερική τρόικα.
Η χούντα της συγκυβέρνησης είναι άθλια και επικίνδυνη, βρίσκεται σε αποσύνθεση. Την ώρα που μας εξαθλιώνει και μας φτωχοποιεί, στικάκια με λίστες διαφόρων από τη συμμορία τους, που έβγαλαν τον ιδρώτα και το αίμα μας σε τράπεζες του εξωτερικού, κρύβονται για χρόνια στα συρτάρια υπουργών. Διάφορες λίστες κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά, πρωτοκλασάτοι υπουργοί της δεξιάς φέρονται εμπλεκόμενοι σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.α. Το πολιτικό σύστημα διαχέει την βρώμα της αποσύνθεσης και της σήψης του. Καμιά μερίδα της αστικής τάξης και των πολιτικών της επιτελείων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση-κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματός.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και γιατί όλο και λιγότερο πιάνουν οι εκβιασμοί τους (για «φτώχεια και πείνα αν δεν περάσει το 3ο Μνημόνιο» ή «αν φύγουμε από το Ευρώ»), καταφεύγουν σε νέους εκβιασμούς για πραξικοπήματα. Όταν είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν το σύνταγμα και τους νόμους τους σε κουρελόχαρτα, όταν στηρίζονται στους μηχανισμούς καταστολής, στην αστυνομία και πρόσφατα και στον στρατό, για να κυβερνήσουν, με τα ναζιστικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες εργάτες, με την καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων κ.α. Όταν επιβάλουν ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, όταν αφήνουν τη φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής ν’ αλωνίζει και την ενισχύουν, ώστε να παίξει το ρόλο της δίπλα στους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, στις συμμορίες των ΜΑΤ και Δίας.
Μονόδρομος για τους εργαζόμενους: η οργάνωση και ο συντονισμός των αγώνων, η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, η Εξέγερση παντού!
Στα βήματα και στο πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της ανασυγκρότησης του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, που ακολούθησε με τους αγώνες μετά το Πολυτεχνείο, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με το «κίνημα των πλατειών», τις Γενικές Απεργίες, την περικύκλωση της Βουλής, την ανυπακοή και τις συνελεύσεις γειτονιών κ.α. αντισταθήκαμε στα βάρβαρα μέτρα. Έχουμε πια μια πλούσια εμπειρία από τους αγώνες αυτούς, ώστε να δώσουμε τη μάχη με καλύτερους όρους απέναντι στο 3ο Μνημόνιο και την εφαρμογή του.
Σήμερα ο αντίπαλος βρίσκεται σε μια διαφορετική κατάσταση από τότε. Το καπιταλιστικό σύστημά τους καταρρέει, το πολιτικό σύστημά τους είναι διεφθαρμένο και σάπιο χωρίς καμιά πρόταση για την επιβίωση και την αναπαραγωγή της κοινωνίας, πέρα από το να μας κάνουν δουλοπάροικους.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να πιστέψουμε τίποτε από τα ψεύτικα διλήμματά τους, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς. Όσο τους αφήνουμε να διαχειρίζονται την κρίση, τόσο ο θάνατός μας είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε είναι σκληρές και ο δρόμος τού αγώνα μακρύς και δύσκολος.
Σ’ αυτό τον δρόμο δεν έχει τίποτε να προσφέρει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα σε βαθιά κρίση αναποτελεσματικότητας όλη την προηγούμενη περίοδο. Καλλιέργησε τον εφησυχασμό για διάλογο και τις αυταπάτες για την κρίση του συστήματος, κυρίως όμως διέσπασε τους αγώνες και τους οδήγησε σε ήττες. Και σήμερα αρνείται την Γενική Απεργία Διαρκείας, ενώ δεν οργανώνει τους αγώνες, τους περιορίζει απλώς σε διαμαρτυρίες. Δεν έχει κανένα Πρόγραμμα Σωτηρίας των εργαζομένων από την κρίση και τη βάρβαρη επίθεση.
Στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος δεν έχει τίποτε να προσφέρει η διασπαστική πολιτική του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που αποδυναμώνει τους αγώνες μας και επιδιώκει απλά και μόνο μια εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Στην ίδια λογική κινείται και η «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ, που χωρίς να συγκρουστεί με το κέρδος και τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, με την τρόικα-Ε.Ε. και το Ευρώ, υπόσχεται να διαχειριστεί την κρίση του καταρρέοντος καπιταλιστικού συστήματος και, υποτίθεται, να απαλύνει την επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Το μόνο που καταφέρνουν οι παραπάνω ρεφορμιστικές πολιτικές είναι να καλλιεργούν τις χειρότερες αυταπάτες, να περιορίζουν τις κινητοποιήσεις σε διαμαρτυρίες, να απογοητεύουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με τον ουτοπικό τους χαρακτήρα.
Γιατί η αιτία της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τη λειτουργία του με βάση το κέρδος, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια. Από αυτή την κρίση του δεν πρόκειται να βγει, χωρίς τουλάχιστον να πετύχει συντριπτικές ήττες πάνω στην εργατική τάξη παγκόσμια, και μέσα και από πολέμους. Οι σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στη Συρία, στο Ιράν κ.α. αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για τον ελληνικό λαό.
Γι’ αυτό η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος αποτελεί τη μόνη διέξοδο για την επιβίωση της κοινωνίας στην Ελλάδα, στην Ε.Ε. και παγκόσμια. Η σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση και η λειτουργία της οικονομίας με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων, και όχι του κέρδους των καπιταλιστών, είναι η μόνη λύση για να μην πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι με το θάνατο και το αίμα μας την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.
Μαζί με τους αγώνες μας για επιβίωση πρέπει να δημιουργήσουμε και μια επαναστατική δύναμη που θα μπορεί να μας ενοποιείσαν τάξη, για να μπορούμε να συγκρουστούμε με το αστικό κράτος. Θα προωθεί την αυτοοργάνωσή μας και το να πάρουμε οι ίδιοι στα χέρια μας τους αγώνες και τη λειτουργία της οικονομίας κάτω από τον έλεγχό μας.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να παλέψουμε για την επιβίωσή μας άμεσα, με αγώνες δυναμικούς και διαρκείας. Με τη μορφή Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Πρέπει να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας μέσα από γενικές συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα και Απεργιακές, συνελεύσεις στις γειτονιές, με τη δημιουργία Κέντρων Αγώνα. Να προωθήσουμε την ενότητά μας, για να συγκεντρώνουμε συνεχώς τις απαραίτητες δυνάμεις για την επίτευξη των στόχων μας. Να παλέψουμε για ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας με βασικούς άξονες:
ü Να φύγουν όλοι όσοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και που καθημερινά μας εξαθλιώνουν. Κάτω η άθλια συγκυβέρνηση, έξω η τρόικα.
ü Κατάργηση όλων των μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων.
ü Διαγραφή του χρέους. Έξω από το ευρώ και την ΕΕ. Πάλη για την Ευρώπη των εργαζομένων.
ü Εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων-κλειδιών της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από Εργατικό Έλεγχο.
ü Συντακτική Συνέλευση
ü Να οργανώσουμε παντού την αλληλοβοήθεια απέναντι στην κρίση, την αυτοάμυνα του κινήματος από τους μηχανισμούς καταστολής. Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
Ο.Κ.Δ.Ε.
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας
www.okde.gr - ergatikipali@okde.gr
39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η εργατική τάξη, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα απειλούμαστε από την καπιταλιστική κρίση και τις βάρβαρες πολιτικές της εσωτερικής και εξωτερικής τρόικας. Η φτώχεια και η πείνα, η μετατροπή των εργαζομένων σε δουλοπάροικους, η καταστροφή των νέων γενιών όπως σε περίοδο πολέμου, είναι στην ημερήσια διάταξη. Όλες οι κατακτήσεις του Πολυτεχνείου και των μετέπειτα αγώνων βαφτίζονται από την άθλια αστική προπαγάνδα «προνόμια» και καταργούνται με γοργούς ρυθμούς απειλώντας πια την ίδια την επιβίωσή μας.
Το 3ο Μνημόνιο μάς απειλεί με νέα δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου, νέα αύξηση της ανεργίας, απαλλοτρίωση της ατομικής περιουσίας μας μέσω της άγριας φορολογίας και των χαρατσιών, κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων (Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, πενθήμερου-8ωρου, αποζημιώσεων και προστασίας από τις απολύσεις κ.α.), κατάρρευση των συστημάτων υγείας, παιδείας, ασφάλισης και πρόνοιας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Όλα αυτά, αν καταφέρουν να τα εφαρμόσουν, θα επιφέρουν, μαζί με τα προηγούμενα μέτρα, μια πρωτοφανή εξαθλίωση του ελληνικού λαού με διαστάσεις τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης. Τα χρήματα που δίνει η τρόικα αλλά και τα έσοδα του προϋπολογισμού θα μπαίνουν σε ειδικό λογαριασμό και θα τα διαχειρίζονται οι δανειστές. Θα αποπληρώνουν τα «δάνειά τους» χωρίς βέβαια να αφήνουν τίποτα για τις ανάγκες μας.
Το καπιταλιστικό σύστημα καταρρέει. Το πολιτικό τους σύστημα είναι σάπιο.
Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ήδη χρεοκοπήσει, με την βιομηχανική παραγωγή να παρουσιάζει πτώση 8-10% για το 2011, ενώ στην πενταετία 2007-2012 γύρω στο 35-38% και τις επενδύσεις να έχουν συντριβεί, το ΑΕΠ να μειώνεται κατά 7,1% το 2011 και κατά 25% την πενταετία 2008-12. Η ανεργία εκτοξεύεται κάθε μήνα και πλέον σχεδόν μόνο ένας στους τρεις εργάζεται (με κανονική ή μερική απασχόληση). 440 χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν απασχολούμενο. Το δημόσιο χρέος, παρά το πρόσφατο κούρεμα, αυξάνει, ενώ οι τράπεζες, παρά τα μνημόνια και τη συνεχή ενίσχυση, είναι χρεοκοπημένες. Η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι αναστρέψιμη ούτε διαχειρίσιμη.
Ακόμη περισσότερο που η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία μπαίνει σε νέα ύφεση, με την Ε.Ε. να βρίσκεται στη χειρότερη θέση. Αυτό είναι που προκαλεί και τις αντιθέσεις μέσα στην Ε.Ε. και στη γερμανική αστική τάξη για το αν θα συνεχίζουν να «σώζουν» την Ελλάδα με την παραμονή της στο Ευρώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν δεσμεύεται πια για την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ και ας παρακαλάει για το αντίθετο η εσωτερική τρόικα.
Η χούντα της συγκυβέρνησης είναι άθλια και επικίνδυνη, βρίσκεται σε αποσύνθεση. Την ώρα που μας εξαθλιώνει και μας φτωχοποιεί, στικάκια με λίστες διαφόρων από τη συμμορία τους, που έβγαλαν τον ιδρώτα και το αίμα μας σε τράπεζες του εξωτερικού, κρύβονται για χρόνια στα συρτάρια υπουργών. Διάφορες λίστες κυκλοφορούν δεξιά κι αριστερά, πρωτοκλασάτοι υπουργοί της δεξιάς φέρονται εμπλεκόμενοι σε ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.α. Το πολιτικό σύστημα διαχέει την βρώμα της αποσύνθεσης και της σήψης του. Καμιά μερίδα της αστικής τάξης και των πολιτικών της επιτελείων δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση-κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματός.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο και γιατί όλο και λιγότερο πιάνουν οι εκβιασμοί τους (για «φτώχεια και πείνα αν δεν περάσει το 3ο Μνημόνιο» ή «αν φύγουμε από το Ευρώ»), καταφεύγουν σε νέους εκβιασμούς για πραξικοπήματα. Όταν είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν το σύνταγμα και τους νόμους τους σε κουρελόχαρτα, όταν στηρίζονται στους μηχανισμούς καταστολής, στην αστυνομία και πρόσφατα και στον στρατό, για να κυβερνήσουν, με τα ναζιστικά πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες εργάτες, με την καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων κ.α. Όταν επιβάλουν ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, όταν αφήνουν τη φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής ν’ αλωνίζει και την ενισχύουν, ώστε να παίξει το ρόλο της δίπλα στους κρατικούς μηχανισμούς καταστολής, στις συμμορίες των ΜΑΤ και Δίας.
Μονόδρομος για τους εργαζόμενους: η οργάνωση και ο συντονισμός των αγώνων, η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, η Εξέγερση παντού!
Στα βήματα και στο πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της ανασυγκρότησης του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος, που ακολούθησε με τους αγώνες μετά το Πολυτεχνείο, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με το «κίνημα των πλατειών», τις Γενικές Απεργίες, την περικύκλωση της Βουλής, την ανυπακοή και τις συνελεύσεις γειτονιών κ.α. αντισταθήκαμε στα βάρβαρα μέτρα. Έχουμε πια μια πλούσια εμπειρία από τους αγώνες αυτούς, ώστε να δώσουμε τη μάχη με καλύτερους όρους απέναντι στο 3ο Μνημόνιο και την εφαρμογή του.
Σήμερα ο αντίπαλος βρίσκεται σε μια διαφορετική κατάσταση από τότε. Το καπιταλιστικό σύστημά τους καταρρέει, το πολιτικό σύστημά τους είναι διεφθαρμένο και σάπιο χωρίς καμιά πρόταση για την επιβίωση και την αναπαραγωγή της κοινωνίας, πέρα από το να μας κάνουν δουλοπάροικους.
Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να πιστέψουμε τίποτε από τα ψεύτικα διλήμματά τους, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς. Όσο τους αφήνουμε να διαχειρίζονται την κρίση, τόσο ο θάνατός μας είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε είναι σκληρές και ο δρόμος τού αγώνα μακρύς και δύσκολος.
Σ’ αυτό τον δρόμο δεν έχει τίποτε να προσφέρει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα σε βαθιά κρίση αναποτελεσματικότητας όλη την προηγούμενη περίοδο. Καλλιέργησε τον εφησυχασμό για διάλογο και τις αυταπάτες για την κρίση του συστήματος, κυρίως όμως διέσπασε τους αγώνες και τους οδήγησε σε ήττες. Και σήμερα αρνείται την Γενική Απεργία Διαρκείας, ενώ δεν οργανώνει τους αγώνες, τους περιορίζει απλώς σε διαμαρτυρίες. Δεν έχει κανένα Πρόγραμμα Σωτηρίας των εργαζομένων από την κρίση και τη βάρβαρη επίθεση.
Στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος δεν έχει τίποτε να προσφέρει η διασπαστική πολιτική του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, που αποδυναμώνει τους αγώνες μας και επιδιώκει απλά και μόνο μια εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Στην ίδια λογική κινείται και η «αριστερή κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ, που χωρίς να συγκρουστεί με το κέρδος και τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, με την τρόικα-Ε.Ε. και το Ευρώ, υπόσχεται να διαχειριστεί την κρίση του καταρρέοντος καπιταλιστικού συστήματος και, υποτίθεται, να απαλύνει την επίθεση εναντίον των εργαζομένων. Το μόνο που καταφέρνουν οι παραπάνω ρεφορμιστικές πολιτικές είναι να καλλιεργούν τις χειρότερες αυταπάτες, να περιορίζουν τις κινητοποιήσεις σε διαμαρτυρίες, να απογοητεύουν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με τον ουτοπικό τους χαρακτήρα.
Γιατί η αιτία της κρίσης βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τη λειτουργία του με βάση το κέρδος, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια. Από αυτή την κρίση του δεν πρόκειται να βγει, χωρίς τουλάχιστον να πετύχει συντριπτικές ήττες πάνω στην εργατική τάξη παγκόσμια, και μέσα και από πολέμους. Οι σχεδιαζόμενες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στη Συρία, στο Ιράν κ.α. αποτελούν θανάσιμο κίνδυνο για τον ελληνικό λαό.
Γι’ αυτό η επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος αποτελεί τη μόνη διέξοδο για την επιβίωση της κοινωνίας στην Ελλάδα, στην Ε.Ε. και παγκόσμια. Η σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση και η λειτουργία της οικονομίας με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων, και όχι του κέρδους των καπιταλιστών, είναι η μόνη λύση για να μην πληρώσουμε εμείς οι εργαζόμενοι με το θάνατο και το αίμα μας την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος.
Μαζί με τους αγώνες μας για επιβίωση πρέπει να δημιουργήσουμε και μια επαναστατική δύναμη που θα μπορεί να μας ενοποιείσαν τάξη, για να μπορούμε να συγκρουστούμε με το αστικό κράτος. Θα προωθεί την αυτοοργάνωσή μας και το να πάρουμε οι ίδιοι στα χέρια μας τους αγώνες και τη λειτουργία της οικονομίας κάτω από τον έλεγχό μας.
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία πρέπει να παλέψουμε για την επιβίωσή μας άμεσα, με αγώνες δυναμικούς και διαρκείας. Με τη μορφή Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Πρέπει να πάρουμε τους αγώνες στα χέρια μας μέσα από γενικές συνελεύσεις, Επιτροπές Αγώνα και Απεργιακές, συνελεύσεις στις γειτονιές, με τη δημιουργία Κέντρων Αγώνα. Να προωθήσουμε την ενότητά μας, για να συγκεντρώνουμε συνεχώς τις απαραίτητες δυνάμεις για την επίτευξη των στόχων μας. Να παλέψουμε για ένα Πρόγραμμα Σωτηρίας με βασικούς άξονες:
ü Να φύγουν όλοι όσοι ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας και που καθημερινά μας εξαθλιώνουν. Κάτω η άθλια συγκυβέρνηση, έξω η τρόικα.
ü Κατάργηση όλων των μνημονίων και των βάρβαρων μέτρων.
ü Διαγραφή του χρέους. Έξω από το ευρώ και την ΕΕ. Πάλη για την Ευρώπη των εργαζομένων.
ü Εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων-κλειδιών της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και λειτουργία τους κάτω από Εργατικό Έλεγχο.
ü Συντακτική Συνέλευση
ü Να οργανώσουμε παντού την αλληλοβοήθεια απέναντι στην κρίση, την αυτοάμυνα του κινήματος από τους μηχανισμούς καταστολής. Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές, τα σχολεία, τα νοσοκομεία.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
Ο.Κ.Δ.Ε.
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας
www.okde.gr - ergatikipali@okde.gr
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου